Author: solidaritymigrants

Posted on

[GR/ENG] Η AVANT-GARDE ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ – THE AVANT-GARDE OF RETROGRESSION

Η AVANT-GARDE ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ


Σχόλιο για τις φιλορωσικές και φιλοκινεζικές πολιτικές τάσεις στην ελλαδική κοινωνία

Ο γενοκτονικός πόλεμος του ισραηλινού κράτους εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού μας έφερε ξανά σε επαφή με εκείνο το κομμάτι της ελληνικής αριστεράς, το οποίο προσπαθεί να παρεισφρήσει σε πορείες και ανοιχτές συνελεύσεις και να μετατρέψει κάθε κίνημα με εκ των πραγμάτων αντιδυτικό και αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, σε κίνημα ενεργητικής υπεράσπισης του ρωσικού, του ιρανικού και του κινεζικού Κράτους. Πρόκειται για πολιτικές ομάδες όπως η αυτοαποκαλούμενη “Avant Garde” (sic). Οι δύο τάσεις εντός του κινήματος αλληλεγγύης προς τη Παλαιστίνη, η κρατικιστική και υπερ του ρωσο-κινεζο-ιρανικού άξονα και η διεθνιστική, συγκρούονται, και θα συγκρουστούν στο μέλλον περισσότερο. Για αυτό με αυτό το κείμενο επιχειρούμε να ξεκαθαρίσουμε λίγο αυτή την κατάσταση.

Με δεδομένη την παραδοσιακή ιμπεριαλιστική-αποικιακή υπεροπλία των Η.Π.Α, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους στις διεθνείς σχέσεις, με τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, οι πολιτικοί κύκλοι που πρόσκεινται στο ρωσικό και το κινεζικό κράτος επιχειρούν, με την οικοδόμηση διεθνών πρωτοβουλιών (βλ. “Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα”) και τοπικών πρωτοβουλιών (βλ. “Αντιιμπεριαλιστικός Συντονισμός για την Ήττα του ΝΑΤΟ”), την ρωσική και κινεζική ηγεμονία μέσα στο κίνημα και τη κοινωνία. Κυρίως απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας, ενισχύοντας, ωστόσο, τα πιο πατριωτικά και εθνικιστικά της χαρακτηριστικά, σε βάρος των πιο προλεταριακών διεθνιστικών τάσεων. Για αυτό στελέχη του ευρύτερου αυτού “χώρου” συνεργάζονται στενά με το υπερεθνικιστικό ΕΠΑΜ [1] και με “δίκτυα ελλήνων συντηρητικών” [2]. Είναι αλήθεια ότι, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη πανδημία και το lockdown, τη ρωσική εισβολή και τον γενοκτονικό πόλεμο στην Παλαιστίνη, ο “χώρος” αυτός προσπαθεί να οικοδομήσει ένα αριστερο-δεξιό μέτωπο, το οποίο υποστηρίζει ότι, σε πλήρη αντίθεση με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν αποτελούν “αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις” που ενσωματώνουν “σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά”, όταν δεν θεωρούνται καθαρά “σοσιαλιστικές” [3].

Η πολιτική τους ατζέντα, ωστόσο, είναι ακόμα πιο συντηρητική και αντιδραστική. Στρέφονται ενάντια στα δικαιώματα των LGBTQI+, βλέποντας μόνο το pinkwashing του δυτικού ιμπεριαλισμού και όχι τα δίκια των καταπιεσμένων.

Παρουσιάζουν τα LGBTQI+ και φεμινιστικά κινήματα ως “ιμπεριαλιστική προπαγάνδα” [4] και τη Δύση ως κοιτίδα ανεκτικότητας, όχι με πρόθεση να την ξεπλύνουν όπως κάνουν άλλοι, αλλά για να αναιρέσουν τις ήδη υπάρχουσες κατακτήσεις σε έμφυλα ζητήματα. Αντιστρέφουν την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας την queer και φεμινιστική θεωρία ως “ευαγγέλιο” της Δύσης, αγνοώντας ότι αυτή τη στιγμή επιχειρείται μια σκληρή και συντονισμένη επίθεση ενάντια σε κάθε φεμινιστική κατάκτηση σε χώρες όπως ΗΠΑ, Ελλάδα, Πολωνία κ.α.

Στο γνωστό του τρανσφοβικό παραλήρημα, ο φιλορώσος “κομμουνιστής” ακαδημαϊκός Δημήτρης Πατέλης αποδίδει την “τεχνολογία αλλαγής φύλου” και την τρανς ταυτότητα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό [5]. Οι θέσεις του σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν με την αντι-ΛΟΑΤΚΙ πολιτική του ρωσικού κράτους. Ο ίδιος, το 2021, είχε χρησιμοποιήσει τον Ριζοσπάστη ως πλατφόρμα για να υπερασπιστεί τα ομοφοβικά/τρανσφοβικά πογκρόμ, ονομάζοντάς τα “κατά βάση υγιής – αυθόρμητη αντίδραση” [6].

Όπως ομολογεί ο πρόεδρος Πούτιν, πρόκειται για μια ανοιχτά “συντηρητική” ατζέντα. Φυσικά, δεν υποστηρίζουν ανοιχτά τον ίδιο τον Πούτιν – απλά στηρίζουν το ρωσικό κράτος, πέρα από κυβερνήσεις, ως φορέα αντιιμπεριαλισμού και “αποαποικιοποίησης” ενάντια στη Δύση, καλώντας ανοιχτά σε συνεργασία με διάφορους “ρωσοκρατόφιλους”, “ιρανοκρατόφιλους” και “κινεζοκρατόφιλους” ανά τη γη.

Τα βάζουν με τα κινήματα των γυναικών, όπως αυτό ενάντια στο ιρανικό κράτος, όταν αυτά δεν βολεύουν τις γεωπολιτικές τους επιδιώξεις, ξεπλένουν τη ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία ως δήθεν τάχα εγχείρημα “αποναζιστικοποίησης” (στο οποίο βέβαια πρωταγωνιστούν φασίστες και ναζιστές) αποθεώνουν το κινεζικό Κράτος, το οποίο διατηρεί καθεστώς απαρτχάιντ στο εσωτερικό του. Η Κίνα, η οποία συμμετείχε ενεργά στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” μαζί με τις ΗΠΑ, έχει παραδειγματιστεί από κράτη όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ [8] και η Ινδία [9], και εφαρμόζει τις ίδιες αποικιακές τεχνολογίες και λογικές εθνοκάθαρσης για να καταστείλει πληθυσμούς στο εσωτερικό της [7]. Η Κίνα αποτελεί ιμπεριαλιστικό κράτος, με τεράστια οικονομική παρουσία στην Αφρική, στη Νότια Αμερική και στην Κεντρική Ασία (μέχρι και στην Ανατολική Ευρώπη). [10]

Ποια είναι η στάση του κινέζικου και του ρωσικού Κράτους απέναντι στην Παλαιστίνη; Η Κίνα, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Παπαδομανωλάκης σε πρόσφατο άρθρο του στο ThePressProject [11], όχι μόνο αναγνωρίζει τη “λύση των δύο κρατών” [12], αλλά και το δικαίωμα του Ισραήλ στην “αυτοάμυνα” [13]. Όσον αφορά τη Ρωσία, δεν αρκέστηκαν μόνο στο να υποστηρίξουν τα παραπάνω, αλλά φρόντισαν να επαινέσουν το Ισραήλ για την γενοκτονική του επιχείρηση, συγκρίνοντάς τη μάλιστα με τη δική τους πολεμική εκστρατεία στην Ουκρανία. [14]

Αυτή η πολιτική αντίληψη θεωρεί τις ομάδες των καταπιεζόμενων ως απολύτως εξαρτημένες από τα μεγάλα γεωπολιτικά μπλοκ, καλώντας τες να υποταχτούν στη στρατηγική του Χ μπλοκ έναντι του Υ. Αποσκοπούν στην αποδυνάμωση των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικών μεταναστευτικών κοινοτήτων, ενδυναμώνοντας τις εθνικές και γεωπολιτικές διακρίσεις προς το συμφέρον των ισχυρών. Οι Παλαιστίνιοι παρουσιάζονται ως “καλοί” μόνο στον βαθμό που τα βάζουν με έναν αντίπαλο των ΗΠΑ, όπως και οι Ιρανές/οί και Κούρδισσες/οι αντίστοιχα παρουσιάζονται ως εξ ορισμού “φιλο-ιμπεριαλιστ(ρι)ες” καθώς το κράτος που τις καταπιέζει είναι αντίπαλος των ΗΠΑ. Αυτή η λογική διαγράφει πλήρως την αυτόβουλη δράση και αυτοδιάθεση των καταπιεσμένων και επιτίθεται σε κάθε σκέψη που θέτει ότι, απέναντι στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση, μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος πέρα από τα υπάρχοντα κυρίαρχα καπιταλιστικά κράτη και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Από την άλλη, στο διεθνιστικό-αντιρατσιστικό-μεταναστευτικό κίνημα, Ιρανά και Παλαιστίνια συντρόφια αλληλοϋποστηρίζονται στους αγώνες τους ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ και το θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν, όπως αγωνίζονται από κοινού ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε.

Ο ρωσικός και ο κινεζικός καπιταλισμός αποτελούν μεγάλες, μονοπωλιακές οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, με βασική επιδίωξη τη κερδοφορία τους σε βάρος των εργαζομένων. Ρωσία και Κίνα παρεμβαίνουν ενεργητικά σε τρίτες χώρες, διεκδικώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο των ενεργειακών, εμπορικών και επενδυτικών ροών. Ο παλιός, κραταίος δυτικοκεντρικός καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός (με βασικούς πόλους ισχύος τις ΗΠΑ και την Ε.Ε), συγκρούεται όλο και περισσότερο με έναν αναδυόμενο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό (με βασικούς πόλους ισχύος τη Ρωσία και τη Κίνα). Σε αυτή την αναδυόμενη σύγκρουση, με το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να στρατεύεται στρατηγικά με το πρώτο πόλο, το εν λόγω πολιτικό κομμάτι στρατεύεται στρατηγικά με το δεύτερο πόλο. Ανάμεσα στις συμπληγάδες, συνθλίβονται φυσικά τα προλεταριακά, πολυεθνικά, αντιρατσιστικά, φεμινιστικά-queer συμφέροντα. Η ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση δεν φέρνει καμία προοδευτική στρατηγική προοπτική για τις καταπιεσμένες/α/ους.

Ο “ΤΥΧΑΙΟΣ” ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ MAHSA AMINI

Εκεί που θέλουμε να εστιάσουμε είναι στο γεγονός πως τα ίδια άτομα συμπαρατάχθηκαν πλήρως με το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν κατά τη βίαιη αιματηρή καταστολή της φεμινιστικής εξέγερσης ύστερα από τη δολοφονία της Mahsa Amini. Στο site τους ανέβηκε δημοσίευμα που στοχοποιεί την κατάληψη των Ζιζανίων ως “φιλοϊμπεριαλιστική” γιατί έκανε εκδήλωση για την εξέγερση στο Ιράν [15]. Στο κείμενό τους, τα βάζουν με τη Mahsa Amini δαιμονοποιόντας την κουρδική της καταγωγή και αποδίδοντας την εξέγερση σε “εξωτερικούς ιμπεριαλιστικούς πράκτορες”, συγκεκριμένα τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Όχι μόνο αυτό, αλλά χαρακτηρίζουν το γεγονός της δολοφονίας ως “τυχαίο” και αναπαράγουν καρμπόν την προπαγάνδα του ιρανικού καθεστώτος. Ας αναρωτηθούμε, ποιοι είναι εκείνοι που χαρακτηρίζουν τις εδώ πέρα κρατικές δολοφονίες μεταναστριών ως “fake news” και ενοχοποιούν τις ίδιες τις μετανάστριες, αποκαλώντας τες ως “σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας από εξωτερικούς παράγοντες”;

Η παραπάνω αντιπαράθεση κλιμακώθηκε πέρυσι τον Οκτώβριο, όταν κατά τη διάρκεια ομιλίας του Π. Παπαδομανωλάκη σε εκδήλωση της “αντι-ΝΑΤΟ δράσης” παρενέβη Ιρανός δημοσιογράφος, πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, για να τον καταγγείλει λεκτικά για τις φιλο-θεοκρατικές αντι-φεμινιστικές θέσεις του. Αυτό που ακολούθησε ήταν ο ξυλοδαρμός του Ιρανού δημοσιογράφου από τους τραμπούκους της περιφρούρησης, με αποκορύφωμα την απειλή του με μαχαίρι [16]. Μετά συνεχίστηκαν οι συκοφαντίες στα σόσιαλ μίντια, διασύροντας τον Ιρανό δημοσιογράφο ως “πράκτορα του ΝΑΤΟ και της CIA” και απειλώντας τον πως αν βρίσκονταν εκείνοι στην περιφρούρηση, “ο Ιρανός θα ήταν νεκρός”. Οι ίδιοι άνθρωποι χαρακτήρισαν με τους χειρότερους σεξιστικούς χαρακτηρισμούς συντρόφισσες που συνόδευσαν τον Ιρανό δημοσιογράφο και αντέδρασαν στην επίθεση εναντίον του. Τι περισσότερο να περιμένουμε από άτομα που χαρακτηρίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα και τους φεμινιστικούς αγώνες “ιμπεριαλιστική προπαγάνδα”;

Σήμερα στοχοποιούν μια άλλη πολιτική συλλογικότητα ως “φίλους του ισραηλινού απαρτχάιντ”, αλλά πριν 2 μήνες είχαν στοχοποιήσει και τη δική μας ομάδα με αντίστοιχους χαρακτηρισμούς [17]. Πιο σγκεκριμένα, η ΚΕΔ ανέβασε ανακοίνωση οπού αποκαλούσε “τμήμα” (?) της συνέλευσής μας ως “κομμάτι της σιωνιστικής αριστεράς”, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να μας αποξενώσουν από τα Παλαιστίνια συντρόφια και να μας απομακρύνουν από τον παλαιστινιακό αγώνα.

Εμείς από μεριά μας λέμε: δε νοείται διεθνισμός με τους ρατσιστές που βαράνε πρόσφυγες, δε νοείται αντι-ιμπεριαλισμός με τους υπερασπιστές ιμπεριαλιστικών κρατών, δε νοείται αντιφασισμός με εκείνους που υπερασπίζονται κρατικές δολοφονίες από θεοκρατικά καθεστώτα και την καταστολή φεμινιστικών εξεγέρσεων!

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ-ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Παραπομπές:

[1] Ο Π. Παπαδομανωλάκης στο κανάλι του ΕΠΑΜ να συζητάει για την Ουκρανία και την Παλαιστίνη: https://www.youtube.com/watch?v=6f_acmxWn-Q

https://www.youtube.com/live/mApZOUxyJ7g?si=YazHksYXpZvVOVol

[2] Ο Δημήτρης Πατέλης με τον Ρ. Καλυβιώτη του ΔΙ.Ε.ΣΥ. συζητούν για την “πολιτική ορθότητα”: https://youtu.be/d_Ac7SeNZjM?si=il0csEr_ulCVR0A7

[3] Ο Δ. Πατέλης μας “εξηγεί” γιατί πρέπει να θεωρούμε την Κίνα “σοσιαλιστική”: https://omilos.ilhs.gr/…/09/29/yparhei-simera-sosialismos/

[4] https://avantgarde2009.wordpress.com/2023/03/12/beyond-gay-imperialism/

[5] https://youtu.be/Jh_iGIxc9oc?si=ipMHTGnJNDddhJnt

[6] https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11239227

[7] https://antiwarproject.blogspot.com/2022/08/h-vladimir-putin-valdai-discussion-club.html

[8] https://lausancollective.com/2020/chinas-xinjiang-mode-counterinsurgency-strategy/

[9] https://madeinchinajournal.com/2020/10/05/china-xinjiang-india-kashmir/

[10] https://thepeoplesmap.net/project-database/

Εδώ ο Δ. Πατέλης υπερασπίζεται την COSCO από τους απεργούς λιμενεργάτες μετά από εργοδοτική δολοφονία συναδέλφου τους: https://epanastatikienopoiisi.blogspot.com/2021/11/blog-post.html

[11] https://thepressproject.gr/diethnis-diaskepsi-gia-tin-ypostirixi-tis-palaistinis-stin-techerani-i-politiki-ypostirixi-tou-iran-gia-tin-apeleftherosi-tis-ierousalim-einai-dedomeni/

[12] https://www.thedailystar.net/news/world/israel-hamas-war/news/israel-has-right-statehood-so-does-palestine-3444946 και https://www.globaltimes.cn/page/202310/1299882.shtml

[13] https://english.news.cn/20231017/48b3e187993c4675948047580b5939a2/c.html

[14] https://www.palestinechronicle.com/objectives-of-israels-and-russias-war-nearly-identical-did-lavrov-shift-position-on-gaza/

[15] https://avantgarde2009.wordpress.com/2023/12/28/apartheid-besties/

[16] https://athens.indymedia.org/post/1621830/

[17] https://t.me/kokkiniorxistra/2541

____________________________________________________

THE AVANT-GARDE OF RETROGRESSION

Comment on the pro-Russian and pro-Chinese political tendencies in Greek society

The genocidal war of the Israeli state against the Palestinian population has brought us in close contact with that part of the Greek left which tries to infiltrate protest marches and open assemblies and to turn any movement with a de facto anti-Western and anti-imperialist orientation into a movement of active defence of the Russian, Iranian and Chinese State. These are political groups such as the self-styled ‘Avant Garde’ (sic). There are two tendencies within the Palestine solidarity movement: the statist and pro-Russian-Chinese-Iranian axis and the internationalist one. These two are clashing, and will clash more in the future. That is why with this text we attempt to provide a little clarification regarding this situation.

Given the traditional imperialist-colonialist hegemony of the U.S.A., NATO and their allies in international relations, along with the participation of the Greek state, the political circles close to the Russian and Chinese states are attempting, by building international initiatives (cf. “International Anti-imperialist Platform”) and local initiatives (see “Anti-imperialist Coordination for the Defeat of NATO”), to bring about a Russian and Chinese hegemony within the movement and society.

They are mainly addressed to the whole of society, reinforcing, however, its more patriotic and nationalist characteristics, at the expense of the more proletarian internationalist tendencies. That is why members of this broader ‘space’ work closely with the ultra-nationalist EPAM and with ‘networks of Greek conservatives’. It is true that, on the occasion of the war in Ukraine, the pandemic and the lockdown, the Russian invasion and the genocidal war in Palestine, this “space” is trying to build a left-rightist front, which claims that, in stark contrast to the US and the EU, Russia, China and Iran are “anti-imperialist powers” that embody “socialist characteristics”, when they are not considered to be purely “socialist”.

Their political agenda, however, is even more conservative and reactionary. They turn against LGBTQI+ rights, seeing only the pinkwashing of Western imperialism and not the struggles and rights of the oppressed.

They present LGBTQI+ and feminist movements as “imperialist propaganda” and the West as a cradle of tolerance, not with the intention of whitewashing as others do, but with the objective of reversing any existing battles won on gender issues. They reverse reality, presenting queer and feminist theory as the “gospel” of the West, ignoring the fact that there is currently a fierce and coordinated attack on every past feminist struggle in countries such as the US, Greece, Poland, etc.

In his well-known transphobic rant, the pro-Russian “communist” academic Dimitris Patelis attributes “gender reassignment technology” and trans identity to US imperialism. His positions largely coincide with the anti-LGBT policy of the Russian state. He had, in 2021, used the Rizospastis newspaper as a platform to defend homophobic/transphobic pogroms, calling them “basically healthy – spontaneous reactions”.

As president Putin admits, this is an openly ‘conservative’ agenda. Of course, they do not openly support Putin himself – they simply support the Russian state, despite the government, as an agent of anti-imperialism and ‘decolonization’ against the West, as they are openly calling for collaboration with various supporters of the Russian, Chinese and Iranian states from all over the world.

They attack women’s movements, such as the one against the Iranian state, when these do not suit their geopolitical aspirations, they whitewash the Russian military invasion of Ukraine as a supposedly “denazification” project (in which, of course, fascists and neo-Nazis are on the forefront) and they praise the Chinese state, which maintains an apartheid regime within itself. China, which actively participated in the ‘war on terror’ alongside the USA, has been modelled on states such as the USA, Israel and India, and applies the same colonial technologies and logic of ethnic cleansing to repress populations within its own borders. China is an imperialist state with a huge economic presence in Africa, South America, Central Asia, and even Eastern Europe.

What is the attitude of the Chinese and Russian State towards Palestine? China, as Papadomanolakis himself admits in a recent article in ThePressProject, not only recognizes the “two-state solution”, but also Israel’s right to “defend itself”. As far as Russia is concerned, they were not content with merely supporting the above, but made sure to praise Israel for its genocidal operation, even comparing it to their own war campaign in Ukraine.

Russian and Chinese capitalism are large, monopolistic economic and military powers, whose main aim is profitability at the expense of the workers. Russia and China are actively intervening in foreign countries, claiming an ever-greater share of energy, trade and investment flows. The old, crusty Western-centric capitalist imperialism (with the US and the EU as the main poles of power) is increasingly clashing with an emerging imperialist capitalism (with Russia and China as the main poles of power). In this emerging conflict, with the Greek capitalist state strategically engaged with the first pole, this political part is strategically engaged with the second pole. Amidst the vortex, proletarian, multi-national, anti-racist, feminist-queer interests are consequently crushed. The inter-imperialist conflict brings no progressive strategic perspective for the oppressed.

THE “ACCIDENTAL DEATH” OF MAHSA AMINI

What we want to focus on is the fact that the same individuals were in full support of the theocratic regime in Iran during the violent bloody repression of the feminist uprising following the assassination of Mahsa Amini. On their website an article was posted targeting the Zizania squat as “pro-imperialist” for holding an event for the uprising in Iran. In their text, they attack Mahsa Amini, demonizing her Kurdish heritage and attributing the uprising to “external imperialist agents”, namely the USA and NATO. Not only that, but they describe the assassination as ‘accidental’ and reproduce the Iranian regime’s propaganda in carbon copy. Let us ask ourselves, in this country, who are those who label the state-sponsored murders of migrants as “fake news” and demonize migrants, calling them a “plot by external actors to destabilize the country”?

The above confrontation escalated last October, when during a speech by P. Papadomanolakis at an event by “anti-NATO Action”, an Iranian journalist, a political refugee in Greece, intervened to verbally denounce him for his pro-theocratic anti-feminist positions. What followed was the beating of the Iranian journalist and knife threats by the thugs of the guarding.

Then the slander continued on social media, labelling the Iranian journalist a “NATO and CIA agent” and some threatening that if they had been on the picket line, “the Iranian would be dead”. The same people used the worst sexist terms to describe the comrades who accompanied the Iranian journalist and aided him against the attackers. What more can we expect from people who describe LGBTQ+ rights and feminist struggles as “imperialist propaganda”?

Today they are targeting another political collective as “besties of the Israeli apartheid”, but two months ago they were targeting our group with similar accusations. More specifically, the KED posted a statement calling “part” (?) of our assembly as “part of the Zionist left”, in a failed attempt to estrange us from our Palestinian comrades and distance us from the Palestinian struggle. For our part, we say: there is no internationalism with racists who beat up refugees, no anti-imperialism with defenders of imperialist states, no antifascism with those who defend state assassinations by theocratic regimes and the suppression of feminist uprisings!

NO COLLABORATION WITH THE RACIST-SEXIST SUPPORTERS OF THE IRANIAN REGIME

VICTORY TO THE JOINT STRUGGLES OF MIGRANT COMMUNITIES

STRENGTH TO THE IRANIAN UPRISING – FREEDOM TO PALESTINE

(sources can be found on the Greek text above)

Posted on

+++STOP THE EVICTION OF ELEONAS CAMP ON AUGUST 16, 2022+++  URGENT CALL FOR SOLIDARITY AND ACTIONS – The upcoming eviction of Eleonas camp

scroll for english
+ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΕΩΝΑ ΣΤΙΣ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2022+++ 
ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ  
Η επικείμενη έξωση των προσφύγων του στρατοπέδου του Ελαιώνα  
Παρά τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες των κατοίκων, η διοίκηση του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Ελαιώνα μαζί με την κυβέρνηση και το Δήμο αποφάσισαν να εκκενώσουν το στρατόπεδο μέχρι τα μέσα Αυγούστου 2022. Το πρωί της 16ης Αυγούστου, οι εναπομείναντες/εναπομείνασες κάτοικοι υποτίθεται ότι θα απομακρυνθούν από τον καταυλισμό. Αναμένεται, και έχει ήδη γίνει φανερό, ότι αυτό θα επιχειρηθεί με την  βάναυση χρήση αστυνομικής δύναμης.   
Πώς η έξωση θα επηρέαζε τους κατοίκους  
«Τώρα, θέλουν να κλείσουν τον καταυλισμό και να μας στείλουν μακριά από την Αθήνα, όπου δεν θα έχουμε πρόσβαση σε τίποτα», λέει η Niclette, μία από τους κατοίκους που αντιστέκεται.
 Η έξωση από τον καταυλισμό του Ελαιώνα έχει ποικίλες σοβαρές συνέπειες για τους σημερινούς κατοίκους. 
 “Εκεί, τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών. Τώρα, τι είδους εκπαιδευτικό μέλλον έχουν τα παιδιά μας σε αυτή τη χώρα;” 
 Αν και δεν είναι παρά μια μικρή παρηγοριά, η δυνατότητα μετακίνησης στην πόλη της Αθήνας παρέχει μια ελάχιστη αυτονομία και συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή κ.λπ., ειδικά για παιδιά και ενήλικες που έχουν ήδη χτίσει τις προσωπικές τους σχέσεις και τις κοινότητες η πόλη.  
  Πώς μπορούμε ταυτόχρονα να παλέψουμε για να παραμείνει ένα συγκεκριμένο στρατόπεδο και για την κατάργηση του συστήματος στρατοπέδων; 
  Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αναγνωριστεί ότι τα προσφυγικά στρατόπεδα στα οποία οι άνθρωποι υποβαθμίζονται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης,  εκβιάζονται και εγκαταλείπονται αντιπροσωπεύουν το σύστημα διακυβέρνησης που ενσωματώνεται στην Ε,Ε και το το ελληνικό Κράτος με όλη τη βίαιη συγκρότηση που επιβάλλει βίαιες διακρίσεις, και επομένως πρέπει να ξεπεραστεί. Ταυτόχρονα, το στρατόπεδο του Ελαιώνα κρατά τους κατοίκους του μακριά από την αστεγία και από τα στρατόπεδα στην ύπαιθρο, όπου οι ανησυχίες για την ασφάλεια, τη απομόνωση και τη κάλυψη βασικών αναγκών είναι ακόμη μεγαλύτερες. Κατά συνέπεια, ο αγώνας για τους πρόσφυγες στο στρατόπεδο του Ελαιώνα ως ένα μέρος που χρειάζονται οι άνθρωποι για να επιβιώσουν μπορεί και πρέπει να υπάρχει μέσα στον αγώνα για έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθόλου στρατόπεδα προσφύγων. Αυτός ο δυϊσμός απεικονίζει την επισφαλή πραγματικότητα, στην οποία οι προοπτικές που δίνονται στους πρόσφυγες περιορίζονται σε ελαφρώς διαφορετικά επίπεδα απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης.   
  Ένα σύντομο χρονολόγιο του αγώνα 
  Στις 21 Ιουνίου 2022, κάτοικοι του στρατοπέδου του Ελαιώνα διαδήλωσαν για πρώτη φορά κάνοντας έντονη την παρουσία τους μπροστά στην είσοδο και κλείνοντας την πύλη από τις 6 το πρωί, αρνούμενοι/ες να κάνουν συμβιβασμούς. Κατάφεραν να αποτρέψουν την πρώτη μεταφορά που είχε προγραμματιστεί για εκείνο το πρωί, που υποτίθεται ότι ήταν η πρώτη από τις πολλές μεταφορές, και καμία από τις προσφύγισσες/τους πρόσφυγες δεν έφυγε από τον Ελαιώνα. Τις επόμενες εβδομάδες, οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και οι κάτοικοι εργάζονταν ενεργά για να βρουν συμμάχους μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων στο στρατόπεδο για τον συλλογικό τους αγώνα. Πραγματοποιήθηκαν αρκετές διαδηλώσεις, άλλες μπροστά στο στρατόπεδο, μία από το Camp του Ελαιώνα προς το Υπουργείο Μετανάστευσης στην Αθήνα, άλλη μία μπροστά στον Δήμο την ώρα που οι πολιτικά υπεύθυνοι δημοτικοί σύμβουλοι διαπραγματεύονταν τη λήψη αποφάσεων. Τελικά, η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν κατά πλειοψηφία αρνητική, δηλαδή αποφάσισε υπέρ του κλεισίματος του camp, και άρα υπέρ της εκκένωσης. Τους τελευταίους δύο μήνες οι αγωνιζόμενοι/ες μετανάστες/στριες του Ελαιώνα επέδειξαν ισχυρότατη θέληση με συνεχή παρουσία διαμαρτυρίας μπροστά στην πύλη. 
Αυτός ο αγώνας οδηγείται τώρα στην κορύφωσή του.   
Τα αιτήματα των μεταναστών/στριών κατοίκων είναι:
• Να σταματήσουν όλες οι προσπάθειες για κλείσιμο του στρατοπέδου του Ελαιώνα. 
• Να σταματήσει κάθε προσπάθεια βίαιης εκτόπισης των κατοίκων του στρατοπέδου. 
• Ο Δήμος Αθηναίων και το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου πρέπει να μεριμνήσουν ώστε να μην σταματήσουν οι υποστηρικτικές υπηρεσίες που πραγματοποιούν οι φορείς και οι κοινωνικοί λειτουργοί που λειτουργούν στο στρατόπεδο.
• Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου πρέπει να εγγυηθεί το χρηματικό επίδομα για όλους τους κατοίκους του καταυλισμού, όπως έχει θεσμοθετηθεί από το πρόγραμμα Εστία. 
• Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου πρέπει να διασφαλίσει ότι τα άτομα που μεταφέρθηκαν από τα στρατόπεδα προσφύγων σε στεγαστικές δομές στο πλαίσιο του προγράμματος Εστία τους τελευταίους μήνες δεν θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν ολοκληρώσουν τις διαδικασίες ασύλου τους.  
 Οι άθλιες μέθοδοι των αρχών για να διαλύσουν τον αγώνα 
 Η διοίκηση του στρατοπέδου καθώς και η κυβέρνηση  δεν άκουσαν τίποτα από όσα είχαν να πουν οι διαδηλωτές/διαδηλώτριες. Αντίθετα, έλαβαν όλα τα διαθέσιμα μέτρα για να συντρίψουν τον αγώνα τους: Τοποθέτησαν ως άτυπη νέα διευθύντρια την πρώην υπεύθυνη του στρατοπέδου Σάμου, Μαρία-Δήμητρα Νιούτσικου, με γνωστό ιστορικό παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. “Ο κόσμος τη φοβάται, δεν τη θέλει εδώ. Την κάλεσαν να έρθει να “λύσει το θέμα” και το μόνο που θέλει να κάνει είναι μια μεταφορά (σ.μ. ανθρώπων)”. Οι κάτοικοι απειλούνται ότι θα εξαντληθούν πλήρως οικονομικά ή θα τους πάρουν τα παιδιά τους. Εκπρόσωποι των αρχών ήρθαν να εκβιάσουν τους ανθρώπους έναν προς έναν/μία προς μία για τις διαδηλώσεις που έκαναν, στα σπίτια τους, σε καθημερινή βάση, και με στρατιωτικές μονάδες να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο στρατόπεδο. Οι λίστες των επίσημα εγγεγραμμένων ατόμων άλλαξαν  χωρίς προειδοποίηση, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να φοβούνται να πάνε στη δουλειά ή ακόμη και να αναγκάζονται να φυλακιστούν μέσα στον καταυλισμό από φόβο, μήπως τους αποτραπεί η είσοδος κατά την επιστροφή τους. Τα ταξιδιωτικά έγγραφα δόθηκαν σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, προσπαθώντας να τους ξεγελάσουν με σκοπό την  άμεση αναχώρησή τους λόγω της λήξης του δικαιώματός τους να μένουν σε κάποιο camp.
Ο ρόλος του ρατσισμού κατά των Μαύρων 
Ο ρατσισμός κατά των Μαύρων είναι ζωτικής σημασίας για την πολιτική ασύλου στο σύνολό της – Οι μαύροι πρόσφυγες απορρίπτονται στις περισσότερες περιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη, αντιμετωπίζουν τις πιο επισφαλείς καταστάσεις νομικά και στην καθημερινή ζωή λόγω του συστηματικά, και ως εκ τούτου κοινωνικά εδραιωμένου ρατσισμού, και είναι οι λιγότερο πιθανό να βρουν υποστήριξη – αντίθετο, το πιο πιθανό είναι να αντιμετωπίσουν βία από τους κοινωνικούς λειτουργούς και τις αρχές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του στρατοπέδου του Ελεώνα, εργαλειοποιούνται με έναν ιδιαίτερα ύπουλο τρόπο: Η έκδοση εγγράφων ως στρατηγική για να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο συνέβη μόνο σε άλλες κοινότητες, εκτός της αφρικανικής κοινότητας. Εν τω μεταξύ, η πλειοψηφία των ανθρώπων που αγωνίζονται στις διαδηλώσεις είναι μαύροι/ες. Όσο κι αν αυτό δείχνει ότι η διαθεσιμότητα των προσφυγικών εγγράφων είναι θέμα πολιτικής βούλησης και όχι γραφειοκρατικής ικανότητας, μαρτυρεί επίσης τον διοικητικό στόχο του διαχωρισμού των κοινοτήτων και κατά συνέπεια της διάσπασης του συλλογικού τους αγώνα σε βάρος των μαύρων προσφύγων.  
Αυτός ο αγώνας είναι αντιρατσιστικός και αντικαπιταλιστικός… 
 «Είμαστε σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Είναι σαν να μην νοιάζονται για εμάς, να μην μας θέλουν σε αυτή τη χώρα. Αν νοιάζονταν πραγματικά για εμάς, δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που κάνουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα χρήματα και η χρηματοδότησή τους από την ΕΕ. Όλοι το ξέρουν αυτό. Δεν τους νοιάζει τίποτα! Αν πεθαίνουμε, αν δεν μπορούμε να πάμε στο νοσοκομείο,δεν ξέρουμε για πόσο καιρό θα παραμείνουμε ζωντανοί/ες σε αυτές τις συνθήκες. Άνθρωποι είμαστε, όχι ζώα. Δεν υπάρχει ευκαιρία να ενσωματωθούμε στην ελληνική κοινωνία. Είμαστε όλες τόσο κουρασμένες/οι». 
 Η απομόνωση, η τρομοκρατία ατόμων και κοινοτήτων, η επέκταση των μέτρων ελέγχου και ο θεσμοθετημένος ρατσισμός είναι όλα καθιερωμένα εργαλεία καταπιεστικών συστημάτων. Στον Ελεώνα, οι λευκοί καπιταλιστές είναι επίσης αυτοί που αποφασίζουν με βάση  την αδιάλειπτη αποικιακή ιστορία για το ποιός επιτρέπεται να υπάρχει σε ένα εθνικό κράτος, πού και πότε. Με αυτόν τον τρόπο, η μετανάστευση σκηνοθετείται ως απειλή και η στρατιωτικοποίηση προωθείται περαιτέρω ως απαραίτητη άμυνα. Η έξωση από το στρατόπεδο του Ελαιώνα ακολουθεί μια σειρά από σχέδια ”εξευγενισμού” που μπορούν να βρεθούν σε πολλά άλλα σημεία της πόλης. Φυσικά, αυτός ο αγώνας πρέπει να επιτεθεί στην πλούσια, λευκή ευρωπαϊκή υπεροχή, το ταξικό σύστημα, το ελληνικό κράτος και την εκτελεστική του εξουσία, τα έθνη και όλα τα σύνορά τους. “Αν δεν μας θέλουν στη χώρα τους, τους ζητάμε να ανοίξουν τα σύνορα και να μας αφήσουν να φύγουμε. Δώστε μας χαρτιά και αφήστε μας να φύγουμε!”   
… και σε χρειάζεται.
 Επειδή ο αγώνας των κατοίκων του στρατοπέδου Ελαιώνα μας αφορά όλους, σας καλούμε να συμμετάσχετε! Διαδώστε αυτό το κάλεσμα, σκεφτείτε δημιουργικούς τρόπους για να έρθετε σε δράση, θυμώστε και διαμαρτυρηθείτε για θεσμούς όπως ο δήμος Αθηναίων, το ελληνικό κοινοβούλιο ή η έδρα της ΕΕ.  Ελάτε στο στρατόπεδο του Ελαιώνα το πρωί της 16ης Αυγούστου 2022, στις 6 το πρωί, και ετοιμαστείτε να βοηθήσετε να σταματήσει η έξωση!
+++STOP THE EVICTION OF ELEONAS CAMP ON AUGUST 16, 2022+++ 
URGENT CALL FOR SOLIDARITY AND ACTIONS
The upcomingeviction of Eleonas camp
Despite the ongoing protests of the residents, the management of Eleonas camp together with the government and the municipality of Athens decided to evict the camp by mid August, 2022. On the morning of August 16, the remaining residents are supposed to be removed from the camp. It is to be expected and has already become apparent that this will be attempted through the reckless and brutal use of police force.
How the eviction would effect the residents
“Now, they want to close the camp and send us far away from Athens, where we will not have access to nothing,” Niclette, one of the resisting residents, says.
Being made to leave Eleonas camp has a variety of serious consequences for the current residents. “There, the kids are not going to school, and they don‘t have access to health and social services. Now, what kind of educational future do our kids have in this country?” While it is no more than a small consolation, being able to move through the city of Athens provides for a minimum of autonomy and participation in social and cultural life etc., especially for children and adults who have already built their personal relationships and communities in the city.
How can we simultaneously fight for a specific camp to remain and for the abolishment of camp-system?
It has to be recognized in any case that refugee camps in which people are degraded, exploited, blackmailed and abandoned are representing the governing system embodied in the EU and the state of Greece in all its violently discriminatory constitution and therefore to be overcome. At the same time, Eleonas camp keeps its residents off the streets and out of camps in the countryside where safety concerns, seclusion, and covering of basic needs are even worse. Consequently, fighting for Eleonas camp as a place people need to survive can and needs to exist within the struggle for a world where there are no refugee camps at all. This dualism illustrates the precarious reality in which perspectives given to refugees are limited to slightly differing levels of inhumane living conditions.
A short chronology of the struggle
On June 21, 2022, residents of Eleonas camp protested for the first time by gathering loudly in front of the entrance and blocking the gate from 6am on, refusing to make any compromises. They were able to avert the first transfer scheduled for that morning, which was supposed to be the first of many transfers, and none of the residents were taken from Eleonas. During the following weeks, the protests were carried on and residents were actively working to find allies among various communities in the camp for their collective struggle. Several demonstrations took place, some in front of the camp, one to the Ministry of Migration in Athens, another one in front of the municipality where the political decision makers were negotiating. In the end, the decision of the Municipal Council was by majority negative, that is, it decided in favor of closing the camp, and therefore in favor of the evacuation. In the last two months, the fighting immigrant/women of Eleonas have shown a strong will with a constant presence of protest in front of the gate.
The demands of the residents
• Stop all attempts to close Eleonas camp.
• Stop any attempt to forcibly displace the inhabitants of the camp.
• The Municipality of Athens and the Ministry of Migration and Asylum must ensure that the support activities carried out by the organisations and the social workers operating in the camp are not stopped.
• The Ministry of Migration and Asylum must guarantee cash assistance for all the inhabitants of the camp, as established by the Estia programme.
• The Ministry of Migration and Asylum must ensure that people transferred from the refugee camps to housing projects under the Estia programme over the last few months will not be forced to leave their homes before completing their asylum procedures.
The vile methods of authoritiesto demolish the struggle
The camp management as well as the government of Athens did not listen to anything the protesters have to say. Instead, they took all measures available to crush their struggle: They installed former manager of Samos camp Maria-Dimitra Nioutsikou with a known history of human-right violations as new director. “People are scared of her, they don‘t want her here. They called her to come and ‘solve the issue‘, and the only thing she wants to do is a transfer.” Residents were threatened to be completely drained financially or robbed of their children. Authority representatives came harassing people one-on-one about the protests in their homes on a daily basis, and military units showed their presence in the camp. Lists of officially registered people were randomly and without notice changed so that residents grew afraid to go to work or even found themselves forced to imprison themselves within the camp for fear of not being permitted entrance upon their return. Travel documents were given out to many people at the same time, tricking them into the obligation of immediate departure due to their thus expired entitlement to housing in a camp.
The role of anti-Black racism
Anti-Black racism is crucial to asylum politics as a whole – Black refugees are rejected in most cases all over Europe, face the most precarious situations legally and in everyday life due to systematically and therefore socially installed racism, and are the least likely to find support, but the most likely to encounter violence in social workers and autorities. In the specific case of Eleonas camp, it is instrumentalized in a particularly perfidious way: The issuing of documents as a strategy to make people leave the camp only happened within other communities than the African community. Meanwhile, the majority of the people struggling in the protests is Black. As much as this shows that the availability of documents is a matter of political will rather than buerocratic capacity, it testifies to the administrative goal of separating communities and accordingly their collective struggle at the cost of Black refugees.
This struggle is anti-racist and anti-capitalist…
“We are in a very difficult situation. It is like they don‘t care about us, they don‘t want us in this country. If they would really care about us, they could not do the things that they are doing. The only things they care about is the money and their funding by the EU. Everybody knows that. They dont care about nothing! If we are dying, if we cannot go to the hospital, and we don‘t know for how long we will be living in these conditions. We are humans, not animals. There is no opportunity for us to integrate into the Greek society. We are all so tired.”
Isolation, terrorization of individuals and communities, extention of control measures, and institutionalized racism are all established tools of oppressive systems. In Eleonas, it is as well white capitalists who decide based on colonial continuities about who is allowed into a national state, where, and when. In this way, migration is staged as a threat and militarisation is further promoted as a necessary defence.
The eviction of the Eleonas camp follows a series of gentrification plans that can be found in many other places in the city. Naturally, this struggle has to attack the rich, white European supremacy, the class system, the Greek state and its executive power, nations and all their borders. “If they don‘t want us in their coutry, we ask them to open the borders and let us go. Give papers to anyone and let us go!”
… and it needs you.
Because the struggle of the residents of Eleonas camp is concerning all of us, we call on you to join it! Spread this call, think of creative ways to come into action, be angry and protest institutions like the municipality of Athens, the Greek parliament, or the EU seat.
Come to Eleonas camp on the morning of August 16, 2022, at 6am, and be prepared to help stop the eviction!
Posted on

Kάλεσμα σε συνέντευξη τύπου από τους πρόσφυγες/τις προσφύγισσες του Ελαιώνα

Για την οικονομική υποστήριξη του αγώνα των μεταναστριών του Ελαιώνα
-με video και περιγραφή
https://www.firefund.net/struggle4eleonas?fbclid=IwAR1NO6c-dwJ_5jAmdsWlEZEhB7DNcy8KJLTkGIvMb5bVjhhX1lE6wTjQwpY
Kάλεσμα σε συνέντευξη τύπου από τους πρόσφυγες/τις προσφύγισσες του Ελαιώνα
8 Αυγούστου, 13:00, μπροστά στο camp του Ελαιώνα, ενόψει εκκένωσης πιθανόν στις 16 Αυγούστου.
[Scroll for english]
Είμαστε οι πρόσφυγες και προσφύγγισσες κάτοικοι του camp του Ελαιώνα.
Ζούμε εδώ στην δομή προσφύγων στον Ελαιώνα, μερικοί-ες από εμάς εδώ και χρόνια. Η καθημερινότητα μας στον καταυλισμό είχε πάντα αρκετές δυσκολίες, καθώς αντιμετωπίζουμε την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και προνοιακών παροχών, ενώ συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με επικίνδυνες καταστροφές, όπως πυρκαγιές μέσα στο καμπ. Ωστόσο, αυτό το μέρος είναι το σπίτι μας, εκεί όπου μεγαλώνουν οι οικογένειές μας, από όπου ξυπνάμε για να πάμε στις δουλειές μας και στο σχολείο.
Είμαστε εκατοντάδες άνθρωποι από διαφορετικές εθνοτικές κοινότητες, και μιλάμε ποικίλες γλώσσες. Τον τελευταίο χρόνο, η διοίκηση του καμπ μας ανακοίνωσε ότι, με απόφαση του Δήμου, το κάμπ μας θα έκλεινε και θα έπρεπε να μετακομίσουν αλλού, σε άλλα κάμπς εκτός Αθήνας. Το καμπ του Ελαιώνα είναι ο μοναδικός καταυλισμός προσφύγων στην Αθήνα, ενώ τα εναλλακτικά καμπ στα οποία αναφέρονται είναι εκτός Αττικής, σε μέρη εκτός των πόλεων και αστικών ιστών της χώρας, επί το πλείστον περιφραγμένα από τείχη και συρματοπλέγματα, στη μέση του πουθενά. Οι συνθήκες σε αυτά είναι ανθυγιεινές και κάθε βήμα της ζωής μας παρακολουθείται από συστήματα επιτήρησης ενώ οι ζωές μας κρύβονται ολοκληρωτικά από τα μάτια της κοινωνίας. Οι προτάσεις του κράτους για τη μεταφορά μάς είναι μόνο τα συγκεκριμένα ανοιχτά κέντρα κράτησης, και όχι διαμερίσματα ή ξενώνες μέσα στην πόλη. Εμάς το αίτημα και η άμεση ανάγκη μας είναι να κατοικούμε εντός της πόλης.
Από τα μέσα Ιουνίου του 2022, άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες του Δήμου για την εκκένωση του καταυλισμού. Αστυνομία προσέγγισε την είσοδο του καμπ μαζί με λεωφορεία για τη μεταφορά των ανθρώπων. Δεν έκαναν χρήση σωματικής βίας, όμως προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους που αντέδρασαν στη μεταφορά χρησιμοποιώντας άθλιους εκβιασμούς. Ένας από αυτούς ήταν και η απειλή ότι θα μας πάρουν τα παιδιά μας αν δεν φύγουμε οικειοθελώς από τον καμπ. Επίσης χρησιμοποίησαν λεκτική βία και παρενοχλήσεις, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να ξυπνάνε αξημέρωτα από τη φασαρία, βάζοντας τα λεωφορεία να έρχονται στις 3 το πρωί για να μας πιέσουν να φύγουμε από τον καταυλισμό.
Επί πάνω από ένα μήνα διαδηλώναμε καθημερινά μπροστά από την πύλη, προσπαθώντας να εμποδίσουμε την εκκένωση. Διαδηλώσαμε στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στη Νίκαια, στο Σύνταγμα και πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά από το δημαρχείο την ημέρα που το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίασε και πήρε απόφαση για το κλείσιμο του Ελαιώνα. Είμαστε ακόμα εδώ, διαμαρτυρόμαστε καθημερινά, αντιστεκόμαστε παρά την πείνα και την έλλειψη ιατροφαρμακευτική περίθαλψης, με τις οποίες ήρθαμε αντιμέτωποι από τότε που αποφασίστηκε να κλείσει το καμπ και σταμάτησαν να λειτουργούν οι δομές πρόνοιας του. Είμαστε άνδρες, γυναίκες, παιδιά που αποφασίσαμε να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, να μη φύγουμε από την πόλη.
Στις 16 Αυγούστου, εν μέσω της περιόδου των διακοπών, όταν η ελληνική κοινωνία θα κάνει διακοπές εκτός Αθήνας, ανακοινώθηκε ότι θα λάβει χώρα η εκκένωση μας. Είναι σημαντικό να μην κρυφτεί κάτω από το χαλί αυτή η επιχείρηση, είναι σημαντικό να ακούσει η κοινωνία τη φωνή μας. Γιατί εδώ ζούμε και η απόφαση να μας σβήσουν από τον χάρτη, την περίοδο που η πλειοψηφία δεν θα το πάρει είδηση, είναι πέρα για πέρα πολιτική.
Για το λόγο αυτό, σας καλούμε να καλύψετε και να αναμεταδώσετε τη Συνέντευξη Τύπου μάς που θα πραγματοποιήσουμε τη Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022 και ώρα 13.00 στο καμπ του Ελαιώνα. Η διάρκεια της συνέντευξης τύπου πρόκειται να είναι 50 λεπτά. Με τοποθετήσεις σε γαλλικά και διερμηνεία σε αγγλικά και ελληνικά. Για οποιαδήποτε διευκρίνηση και επικύρωση της συμμετοχής μας σας ενθαρρύνουμε να απαντήσετε στο παρόν mail. Ευελπιστούμε στην ταχεία μετάδοση του μηνύματος μάς γιατί τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα.
Με εκτίμηση, κάτοικοι του καμπ του Ελαιώνα
—
We are the refugee residents of Eleonas camp.
We live here in Eleonas refugee camp, some of us for years already and the daily life in the camp has always been difficult, as we face the lack of adequate facilities and often very serious accidents (like fires). However this is our home, the place where our families grow up, connected to our workplaces and schools.
We are hundreds of people who form different communities based on our ethnic backgrounds and languages. In the last year, the camp manager told us that, by decision of the mayor, our camp was going to be closed and we had to move to other places. This is the only refugee camp in Athens, and the various places they refer to are even outside the whole area of Attika, in places outside the urban fabric, restricted to the middle of nowhere, in many cases in closed and fenced camps, with unsanitary conditions, where every step of our lives is controlled and completely washed from the public eye. The state’s proposals for transporting us are only the specific open detention centers, and not apartments or hostels within the city. Our request and our immediate need is to live within the city.
Since mid-June 2022, the first attempts by the mayor to evacuate the camp have begun. The police arrived, as well as buses to transfer people, they did not use physical force but tried to terrorise the people who resisted the move, through abject blackmail (like threatening to take away our children if we did not leave the camp voluntarily), verbal abuse and harassment by forcing us to wake up and having the transfer buses come at 3am to pressure us to leave the camp.
We demonstrated in front of the gate, trying to block the eviction, every day for over a month. We had a demonstration in front of the Ministry of Migration in Nikaia, another one in Syntagma and a protest rally in front of the city hall the day the city council voted for the eviction of Eleonas. We are still here, we protest every day, we resist hunger and the lack of medical care, because the facilities have been stopped since the closure of the camp was decided. We are men, women, children and we decided to leave our home. We are men, women and children and we have decided to leave our home.
On 16 August, in the middle of the holiday season, when Greek citizens will be absent from Athens, we were told that this would be our last day here. It is important that this operation is not silenced, it is important that we have a voice. Because this is our lives and the decision to wipe us off the map when the majority of society will not notice is political.
For this reason, we invite you to cover and broadcast our Press Conference that we will hold on Monday, August 8, 2022 at 1:00 p.m. at the Eleonas camp. The duration of the press conference is going to be 50 minutes. With placements in French and interpretation in English and Greek. For any clarification and validation of our participation, we encourage you to reply to this email. We hope to get our message out quickly because time is limited
Posted on

Common struggle of locals and migrants in Ritsona refugee camp: A minoritarian breach can be transformed into a multinational majority fighting for justice

https://www.facebook.com/solidaritymigrants/videos/352876682903410/

scroll for english
Για τον πρόσφατο αγώνα για την καταβολή του cash card στη Ριτσώνα
Μια μειοψηφική ρήξη μπορεί να μετατραπεί σε μια πολυεθνική πλειοψηφία αγώνα και δικαιοσύνης
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια πολιτική σύνοψη της εμπειρίας συμμετοχής στον αγώνα των μεταναστευτικών κοινοτήτων του camp της Ριτσώνας. Οι μετανάστες/στριες απαίτησαν την καταβολή του cash card που δικαιούνται από την κυβέρνηση. Οι δράσεις τους εξελίσσονται σε μία συνθήκη τεράστιας φτώχειας και πείνας για χιλιάδες ανθρώπους, την οποία συνειδητά δημιουργούν το ελληνικό Κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δυναμικές διαδηλώσεις με ανάλογα αιτήματα έγιναν τις τελευταίες βδομάδες και σε άλλα camp, όπως στο Μαλακάσα 1 και 2 (το δεύτερο πλέον έχει κλείσει), στη Θήβα, στα Οινόφυτα. Ο αγώνας αυτός για την καταβολή του cash, όπως και ο αγώνας για την ελεύθερη κίνηση στα σύνορα, συνεχίζεται, καθημερινά. Το cash card έχει αρχίσει πλέον να δίνεται σε κάποια άτομα.
Όλα ξεκίνησαν ως εξής. Τα μέλη της αφρικανικής κοινότητας στο camp (κυρίως από το Κονγκό και το Καμερούν) πήραν την απόφαση να αγωνιστούν για το ζήτημα που απασχολούσε όλους τους ανθρώπους του camp της Ριτσώνας και άλλων camp, δηλαδή το ζήτημα της καταβολής του οικονομικού επιδόματος (cash card) που η κυβέρνηση δεν καταβάλλει στους δικαιούχους εδώ και μήνες. Είναι χαρακτηριστικό πως ο manager του camp, λίγες μέρες πριν τη διαδήλωση, είχε υποσχεθεί σε μετανάστες/στριες που διαμαρτύρονταν ότι το επίδομα θα καταβαλλόταν 11 Δεκέμβρη, πράγμα που δεν έγινε. Το ποτήρι ξεχείλισε, και η διαδήλωση ήταν δεδομένο ότι θα συμβεί. Πέρα από αυτό, η αφρικανική κοινότητα είχε και άλλα αιτήματα, όπως η εγγραφή μη εγγεγραμμένων ατόμων στα μητρώα των παροχών του camp, το κλείσιμο ραντεβού στην υπηρεσία ασύλου ώστε να μπορούν οι μετανάστες/στριες, όπως δικαιούνται, να κάνουν αίτηση για άσυλο, η επίλυση προβλημάτων με το ρεύμα στο camp, κ.α. Μετά από κάλεσμά τους λοιπόν, πραγματοποιήσαμε μαζί με τα μέλη της αφρικανικής κοινότητας διαδήλωση στο camp, που κατέληξε στο μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας του δρόμου μπροστά από το camp. Στην ίδια διαδήλωση, εργαζόμενοι του IOM εκδιώχτηκαν από το camp καθώς σε αυτούς προσωποποιήθηκε η οργή προς τον IOM, ο οποίος ήταν επί μήνες συνυπεύθυνος για τη διαχείριση του camp, μαζί με την κυβέρνηση, ο οποίος προκήρυξε το διαγωνισμό για το χτίσιμο των νέων τειχών γύρω από διάφορα camps για τη μετατροπή τους σε «κλειστές ελεγχόμενες δομές», και ο οποίος έχει πολλές φορές κοροϊδέψει με ψεύτικες υποσχέσεις τους μετανάστες. Φυσικά, κύριοι υπεύθυνοι για τον πόλεμο κατά των μεταναστών παραμένουν το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μετά τη δυναμική διαδήλωση το μεσημέρι, από την οποία δεν έλειψε η παρουσία της αστυνομίας και οι ψεύτικες υποσχέσεις της με σκοπό το τέλος του αγώνα, το βράδυ της ίδιας μέρας αποφασίστηκε γενική συνέλευση διαφόρων ατόμων και εκπροσώπων των μεταναστευτικών κοινοτήτων του camp, στην οποία καλεστήκαμε και συμμετείχαμε. Ήταν μια μαζική συνέλευση, που την παρακολούθησαν λιγότερο ή περισσότερο πάνω από 100 άτομα. Σε αυτή τη συνέλευση μετανάστες/στριες όλων των διαφορετικών εθνοτήτων από χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, αποφάσισαν από κοινού, μετά από πρόταση των μελών της αφρικανικής κοινότητας, το μπλοκάρισμα του άθλιου φαγητού που διανέμεται στο camp (το οποίο προκαλεί κυριολεκτικά αρρώστιες) και τη διεκδίκηση της καταβολής του οικονομικού επιδόματος. Δεν έλειψαν οι διαφωνίες από αυτή τη μαζική συνέλευση, παρ’όλα αυτά στο τέλος άνθρωποι διαφορετικών εθνοτήτων και κοινοτήτων αγκαλιάζονταν. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή που ήρθε ως επιστέγασμα αυτής της πολύ έντονης μέρας αγώνα.
Το επόμενο πρωί, κατά της 8πμ, μαζί με μετανάστες/στριες όλων των κοινοτήτων μπλοκάραμε τη διανομή του άθλιου φαγητού, απαιτώντας την καταβολή του οικονομικού επιδόματος. Η απάντηση του manager του camp και του IOM ήταν άμεση και εκβιαστική. Αρχικά, σε κλειστή συνεδρίαση με εκπροσώπους των μεταναστευτικών κοινοτήτων, δήλωσαν πως το μόνο που έχουν να κάνουν οι μετανάστες/στριες, «αν δεν τους αρέσει εδώ», είναι να ακολουθήσουν τη διαδικασία «εθελούσιας επιστροφής» του IOM, να γυρίσουν δηλαδή από εκεί που ήρθαν. Είναι γνωστό πως η συγκεκριμένη διαδικασία αποτελεί, σε ένα επιβαλλόμενο καθεστώς ασφυκτικού εκβιασμού, ένα είδος μασκαρεμένης απέλασης. Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις, όπως μάθαμε από μετανάστες/στριες του camp, όπου άνθρωποι σε άσχημη ψυχική κατάσταση «υπογράφουν» χωρίς οι ίδιοι/ οι ίδιες να το γνωρίζουν, πως θέλουν να επιστρέψουν στη χώρα τους. Παράλληλα, ο IOM είπε σε μετανάστες/στριες ότι τις επόμενες μέρες θα ξεκινήσει η διαδικασία καταγραφής τους μέσα στο camp, υπονοώντας ότι οι μη τυπικά εγγεγραμμένοι θα εκδιωχτούν βία, καθώς θα επιταχυνθεί η μετατροπή του camp της Ριτσώνας σε «κλειστή ελεγχόμενη δομή», όπως συνέβη και σε άλλα camps (με κορυφαίο το πολυδιαφημισμένο παράδειγμα της νέας high tech φυλακής-στρατοπέδου συγκέντρωσης της Σάμου).
Ωστόσο, αυτή η πρώτη απάντηση του IOM (που βρίσκεται, παρά τις όποιες διαφωνίες του, σε διαρκή επικοινωνία με το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου), και δευτερευόντως του manager του camp, έπεσε στο κενό. Για αυτό ο IOM επανήλθε γρήγορα με δεύτερη πρόταση. Τις αμέσως επόμενες μέρες, ο IOM υποσχέθηκε την εγγραφή των μη εγγεγραμμένων στα μητρώα του camp και των παροχών, πράγμα που αφορούσε σε μεγάλο βαθμό όσους και όσες από την αφρικανική κοινότητα είχαν διαδηλώσει και είχαν την εγγραφή τους ως ένα βασικό αίτημα. Επιπλέον, ο IOM υποσχέθηκε να κλείσει ραντεβού για την υπηρεσία ασύλου σε μετανάστες/στριες που επίσης το ζητούσαν, από την αφρικανική κοινότητα και άλλες κοινότητες. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο IOM, ξεκινώντας από το ρόλο του «κακού» μπάτσου μετέβη γρήγορα στο ρόλο του «καλού» μπάτσου, ή καλύτερα, στο ρόλο των προνοιακών παροχών στον οποίο μας έχει τους τελευταίους μήνες συνηθίσει.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω, είναι το εξής: μια αφρικανική μειοψηφία έκανε μια ρήξη στην καθημερινότητα του camp, στρεφόμενη ενάντια σε όλους αυτούς τους θεσμικούς παράγοντες που την κορόιδεψαν μες στα μούτρα. Έπειτα, ο αγώνας αυτός βρήκε υποστήριξη από όλες τις μεταναστευτικές κοινότητες του camp, περνώντας από τη μειοψηφία στη πλειοψηφία, μετά από κοινή συνέλευση και συνεχίζοντας τις δυναμικές δράσεις. Τελικά, το δικέφαλο αστυνομικο-«ανθρωπιστικό» Κράτος απάντησε με απειλές (μικρή παρουσία της αστυνομίας, έντονη παρέμβαση του ΙΟΜ), και κυρίως με την υπόσχεση της ικανοποίησης των μικρότερων αιτημάτων των μεταναστών, και όχι του βασικού τους αιτήματος. Έτσι λοιπόν, με αυτόν τον τακτικό ελιγμό, το ελληνικό Κράτος και η Ευρωπαική Ένωση επιδιώκουν να συνεχίσουν την υλοποίηση του σχεδίου τους: μετατροπή των «ανοιχτών camp» σε «κλειστές ελεγχόμενες δομές», περικοπή αν όχι διακοπή του οικονομικού επιδόματος και της νομικής προστασίας που παρείχαν διάφορες ΜΚΟ και άλλοι φορείς, νέοι ρατσιστικοί νόμοι που δυσχεραίνουν τη διαδικασία ασύλου, μεγαλύτερη θωράκιση του Έβρου, κυνική νομιμοποίηση των (παράνομων) επαναπροωθήσεων-pushbacks, παρανομοποίηση της εργασίας.
Δεν είναι τυχαίοι που οι «φορείς» παροτρύνουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες, μέσα και έξω από τα camps, αφού δεν θα έχουν το οικονομικό επίδομα (που δικαιούνται) να πάνε να δουλέψουν σχεδόν τζάμπα σε κανά χωράφι, ή να ψαχτούν με τα προγράμματα πάρα πολύ υποτιμημένης εργασίας που προσφέρουν διάφορες ΜΚΟ μέσα στην Αθήνα.
Ο αγώνας για λεφτά, τροφή, στέγαση, υγεία, εκπαίδευση, και πάνω από όλα ελευθερία, συνεχίζεται. Στα σύνορα, στα camps, στις πόλεις. Το σχέδιο της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τις μεταξύ τους τακτικές διαφωνίες, είναι σαφές: όλο και πιο ψηλά τα τείχη, όλο και πιο χαμηλά ο μισθός. Ο αντιμεταναστευτικός τους πόλεμος έχει και τις δύο όψεις: συνοριακές δολοφονίες, εγκλεισμός και έλεγχος εγγυώνται την ικανότητα των «θεσμών» να «αξιολογούν» τα πλήθη που αξίζουν να πεθάνουν και τα πλήθη που αξίζει να σωθούν, ώστε κάποιοι/ες μετανάστες/στριες να απελαθούν ή εξοντωθούν, και κάποιοι/ες να αξιοποιηθούν ως εργασιακή δύναμη.
Άλλωστε, όπως μαθαίνουμε, το νέο camp της Σάμου θα χρηματοδοτηθεί εν μέρει από το ευρωπαικό ταμείο ανάκαμψης από τον Covid-19! Όταν ο έλληνας επίτροπος «για τη προώθηση του ευρωπαικού τρόπου ζωής», Σχοινάς, έκοβε στην Κώ και αλλού τις κορδέλες των νέων «κλειστών ελεγχόμενων δομών», μάλλον εννοούσαν κάτι τέτοιο: ότι η «μεγάλη επανεκκίνηση» μετά την πανδημία, θα σημάνει τη «προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» με τη μορφή του Camp και της εξευτελιστικής Εργασίας, ως εκείνους τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους θα στηριχτεί η «ανάκαμψη της οικονομίας».
Γιατί γνωρίζουμε καλά, ειδικά μετά τις αστυνομικές δολοφονίες μεταναστών/στριών στον Έβρο το 2020 και το κρατικό lockdown της ίδιας χρονιάς, ότι ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος αποτελεί μια κορυφαία στιγμή του ευρύτερου κοινωνικού πολέμου πάνω σε κάθε «άτακτο πληθυσμό», δηλαδή ενάντια και σε μεγάλο κομμάτι ντόπιου φτωχοποιημένου πληθυσμού, ενάντια και σε εμάς. Άλλωστε, είναι πλέον γνωστό ότι το ελληνικό Κράτος πήρε συνειδητά την επιλογή να μην προωθήσει ένα σύστημα υγείας χωρίς αποκλεισμούς εν μέσω πανδημίας, παίρνοντας στο λαιμό του χιλιάδες ανθρώπους που πέθαναν και πεθαίνουν από Covid-19 και άλλα νοσήματα, διαπράττοντας δηλαδή συνειδητά, όπως και στα σύνορα, χιλιάδες «στατιστικές» δολοφονίες. Γνωρίζουμε, επιπλέον, καλά ότι το ελληνικό Κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζουν τα νέα τους όπλα και τη νέα τους προπαγάνδα στον κοινωνικό πόλεμο των επόμενων χρόνων, επενδύοντας σε μέσα και δομές καταστολής . Γνωρίζουμε, τέλος, καλά ότι η κίνηση του πολυεθνικού πληθυσμού, οι ανάγκες και επιθυμίες του, η δίψα του για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ανακοπεί ολοκληρωτικά από κανένα lockdown, από κανέναν φράχτη και από κανένα υπερσύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Στον πρόσφατο αγώνα της Ριτσώνας, εμείς είδαμε μια κατά τη γνώμη μας μικρογραφία της αναταραχής στην οποία βρίσκεται ο πλανήτης αυτή τη στιγμή. Μια μειοψηφία αγώνα της μίας ή της άλλης εθνότητας, μπορεί να γενικευτεί σε μια πολυεθνική πλειοψηφία αγώνα και δικαιοσύνης, στη βάση των κοινών της συμφερόντων, αναγκών και επιθυμιών.
Εδώ θα είμαστε, να το δούμε όλο αυτό να γίνει πραγματικότητα.
—
On the recent struggle for obtaining the cash card in Ritsona
A minoritarian breach can be transformed into a multinational majority fighting for justice
The preceding text is a political summary of our experience when participating in the fight of the migrant communities of the Ritsona camp, for obtaining the cash card from the government, in a condition of outmost poverty and hunger for thousand of people, which was intentionally created by the Greek State and the European Union.
The preceding text is a political summary of our experience when participating in the fight of the migrant communities of the Ritsona camp. The migrants demanded the publication of the cash card subsidy from the government. Their actions are situated in conditions where thousands of people live in outmost poverty and hunger, all intentionally created by the Greek state and the European Union.
Powerful demonstrations with similar demands transpired the past few weeks also in other camps like that in Malakasa 1 and 2 (which is now closed), in Thiva, in Oinofyta. This struggle along with the struggle for freedom of movement at the borders continues day by day. Some migrants hve recently recently the cash card.
Everything started when the members of the African community in the camp (mainly Congo and Cameroon) decided to fight for the issue that concerned everyone in the Ritsona and the other camps. That is, the issue of receiving the cash card subsidy which the government hasn’t provided to the beneficiaries for months. The manager of the camp, several days before the demonstration, had promised to the protesting immigrants that the subsidy should have been given by the 11th of December. Of course, this never happened. Beside this, the African community had additional demands, like the registration of non-registered individuals at the registers of the providers of the camp; the booking of a date in the asylum service in order for the immigrants to apply for an asylum (as they are entitled to); several issues with the electricity in the camp; and so on. After their call for demonstration, we demonstrated along with the members of the African community of the camp, the endpoint of which was blocking the traffic in the road outside the camp. In the same demonstration, employees of IOM were thrown out of the camp because they were perceived as personifications of IOM. The rage against IOM was the result of it being co-responsible along with the government for the managing the camp; open calls for proposals on how to build new walls around the camps and transform them to “closed control structures”; and for lying in order to fool the immigrants by providing false promises. Of course, the main culprits for the war against migrants still remain the Greek state and the European Union.
During the demonstration, the police were present and were giving false promises in order to stop our fight. After, the powerful demonstration a general assembly was decided by different individuals and representatives of the migrant communities of the camp, for which we were invited and participated. There was a massive assembly with 100 participants more or less. In the assembly migrants of all the different nationalities of the African and Middle Eastern countries decided collectively, after the proposal made by the African community, to block the disgusting food that is distributed in the camp (that literally induces sicknesses) and demand the obtainment of the economic subsidy. While the deliberation process brought also disagreement, in the end people of different nationalities and communities were found hugging each other. It was a truly motivating moment, that came as a natural outcome of this really intense day of struggle.
The next morning, around 8 p.m., along with migrants of all the communities we be block the distribution of the disgusting food demanding the obtainment of the economic subsidy. The response of the manger of the camp and of IOM was direct and blackmailing. First, in a closed communication with the representatives of the migrant communities, IOM and the camp manager declared that the only thing that migrants can do “if they don’t like it here” is to follow the process of “voluntary return” of IOM. In short, according to IOM, they can return to where they came from. It is well known by now, that this particular process, in a condition of suffocating blackmailing, is a form of masked deportation. Even worst, we were informed that there were cases where people of bad mental condition “sign” papers to return to their countries without knowing it. Second, IOM said to the migrants that the next few days the registration process inside the camp will initiate. What this implied however, was that the non-formally registered people will be expelled by force because the transformation of the Ritsona camp to a “closed controlled structure” will happen earlier than anticipated – as happened to other camps with the most exemplary case being the much advertised, new high-tech, prison/concentration camp of Samos.
However, this first response of the IOM (which maintains continuous communications with the Ministry of Migration and Asylum despite its alleged disagreements), and secondly the response of the camp manager, hit a wall. That is the reason why the IOM hastily came back with another proposal. The next few days, the IOM promised the registration of the non-registered to the camp registries and the providers, which mostly concerned those from the African community who had demonstrated demanding the registry among other things. Additionally, the IOM promised to book an appointment with the Asylum Service to the migrants from the African communities and others who asked it. We see therefore, that while the IOM was initially the “bad cop” it quickly turned into the “good cop” or better played the role of the beneficiary provider to which it remains the past months.
A first conclusion drawn from the above is the following: an African minority breached the everyday life of the camp, turning against all those institutional agents who lied at its face. Afterwards, this struggle was backed up by all the migrant communities of the camp, turning from a minority to a majority having first undergone a process of collective deliberation. In the end, the two-headed police-humanitarian State responded with threats (small police presence, intense intervention of the IOM), and mostly with the promise of satisfying the smaller demands of the migrants and not their basic one. With this regular maneuvering the Greek State and the European Union seek to continue their plans: transformation of the “open camps” to “closed controlled structures”; reductions if not cancellation of the economic subsidy and the legal protection provided by several NGOs and other agents; new racist laws that make the asylum even more difficult; bigger fortification of Evros; cynical legalization of (illegal) pushbacks; illegalization of work. It is not an accident that the “agents” encourage immigrants inside and outside of the camps to work in the land sector almost for free or search for the programs of underpaid labor that several NGOs are offering in Athens, since they have not receive the economic subsidy (that they are entitled to).
The struggle for money, food, housing, health, education, and most importantly about freedom continues. In the boarders, the camps, the cities. The plan of Greece and European Union, despite their tactical differences, is crystal clear: higher walls, lower wages. Their anti-migration war has both sides of the coin: The facts of murdering at the boarders, imprisonment and control guarantee the capacity of the “institutions” to “evaluate” the masses that deserve to die and those that deserve to live.
As we are informed the new Samos camp will be financed partly by the European repository for the recovery from Covid-19! When the Greek commissioner “for the advancement of the European way of life”, Schinas, was cutting the ribbons introducing the new “closed controlled structures” in Kos, the underlying implication was something of the following: the “great reboot” after the pandemic, will signal the “advancement of the European life” in the form of the camp and the degrading labor, as those two pillars upon which the “recovery of the economy” will be based”.
We are well aware, especially after the migrant murders by the police in Evros and the state lockdown in 2020, that the anti-migration war is the principal moment of the wider social war against each “irregular population”; against a significant portion of the native impoverished population; in the end against us. Besides, it is well known that the Greek State consciously decided to avoid implementing a system of health without exclusions during the pandemic, that lead to thousands of deaths out of Covid-19 and other diseases, committing as a result intentionally, analogously to the boarders, thousands of “statistical” murders. We know well that the Greek State and the European Union prepare their new weapons and their new propaganda for the social war of the following years, investing on means and structures of oppression. Finally, we know well that the movement of the multinational population, their needs and desires, their thirst for social justice cannot be ultimately stopped by any lockdown, fence, or high-tech concentration camp. In the recent struggle of Ritsona, we saw a minimized version of the unrest that the whole planet is experiencing. A minority of struggle of different ethnical background can be generalized to a multinational majority of struggle for justice in the basis of their common interests, needs and desires.
We will be there to see this becoming a reality.