Στη Μαλακάσα βρεθήκαμε ξανά πριν λίγες μέρες επιδιώκοντας να έρθουμε σε επαφή με τις μετανάστριες και τους μετανάστες που μένουν στα δύο καμπς που λειτουργούν στην περιοχή. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η ευρύτερα ασφυκτική κατάσταση που επικρατεί, ιδιαίτερα με αφορμή τον covid-19, έγιναν εύκολα αντιληπτές από την πρώτη στιγμή: από την ανάγκη τους να μας μιλήσουν για να μεταφέρουν τα προβλήματα και τις αγωνίες τους και να επεξεργαστούν μορφές δράσης κι αντίστασης σε αυτά. Ενδεικτικά, διάφορα από τα πολύ σημαντικά προβλήματα που μας αναφέρθηκαν στο μεγαλύτερο καμπ της Μαλακάσας είναι:
• Πολύς κόσμος, ανάμεσα τους και οικογένειες, μένει σε σκηνές, πολλές από τις οποίες μάλιστα βρίσκονται κυριολεκτικά η μία δίπλα στην άλλη με μηδενική απόσταση.
• Είναι προφανές ότι οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες, ενώ η όποια αναφορά σε μέτρα προστασίας από τον covid-19 ή άλλες μεταδοτικές ασθένειες, σε ένα καμπ μάλιστα που έχει πρόσφατα υπάρξει νεκρός από κορονοϊό, μοιάζει άνευ νοήματος με βάση αυτό. Ενδεικτικό ως προς τις συνθήκες διαβίωσης είναι το ότι έχουν βρεθεί ποντίκια στους χώρους όπου μένει ο κόσμος.
• Δεν υπάρχει ουσιαστική δυνατότητα να εξεταστούν από γιατρό ή οδοντίατρο εδώ και καιρό, με τα προβλήματα υγείας να συσσωρεύονται ή να χειροτερεύουν.
• Το κρύο γίνεται όλο και πιο ανυπόφορο τα βράδια, ειδικά για κόσμο που μένει σε σκηνές ή/και δεν έχει κουβέρτες.
• Υπάρχει έλλειψη σε αρκετά ακόμα βασικά αγαθά, όπως βρεφικό γάλα, ρούχα, παπούτσια, αλλά και σε παιχνίδια για τα πολλά παιδιά που μένουν εντός του καμπ.
• Δεν παρέχεται κανενός είδους εκπαίδευση στα παιδιά, με τα περισσότερα να προσπαθούν να λάβουν διαδικτυακά μαθήματα, κάτι που το ανεπαρκές και προβληματικό ίντερνετ συχνά δεν επιτρέπει καν.
• Δεν υπάρχει ATM εντός του καμπ και επομένως δεν μπορούν να σηκώσουν χρήματα για την κάλυψη βασικών αναγκών που το καμπ δεν παρέχει.
• Υπάρχει συχνά αίσθημα κινδύνου τα βράδια, ειδικά για τις γυναίκες και τα παιδιά.
• Οι διαδικασίες αίτησης για άσυλο ή χαρτιά είναι πολύ δύσκολες, άδικες και χωρίς καμία υποστήριξη.
Κι αν αυτά μοιάζουν ήδη πολλά και απάνθρωπα, η κατάσταση που επικρατεί στο δεύτερο καμπ της περιοχής είναι ακόμα πιο δύσκολη. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν επιτρέπεται όχι μόνο η προσέγγιση του από κόσμο εκτός του καμπ, αλλά ούτε καν η φωτογράφιση των όποιων χώρων φαίνονται από έξω. Είναι ενδεικτικό της τραγικής κατάστασης που πρέπει να επικρατεί στο καμπ αυτό, το οποίο και ‘πρέπει’ να μείνει αθέατο προς τα έξω, όπως κι οι ζωές όσων διαμένουν στο εσωτερικό τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει το ελληνικό κράτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα ντόπια και ξένα κεφάλαια που αλληλοδιαπλέκονται με το προσφυγικό, οι διεθνείς «ανθρωπιστικοί» οργανισμοί και οι – στην καλύτερη περίπτωση χειραγωγήσιμες- ΜΚΟ για τη ζωή των σύγχρονων κατατρεγμένων. Από την άλλη, εμείς πέρα από τις όποιες δυσκολίες αντικρίσαμε, βιώσαμε και ένα μεγάλο αίσθημα ελπίδας και δυνατοτήτων για το άμεσο μέλλον.
Τα ευχαριστώ που μας είπαν οι μετανάστες κι οι μετανάστριες για τα όσα είδη πρώτης ανάγκης είχαμε τη δυνατότητα να τους δώσουμε, η αγωνία τους να επικοινωνήσουν με ντόπιο και μεταναστευτικό πληθυσμό που στέκεται πραγματικά αλληλέγγυος τους, τα βλέμματα εμπιστοσύνης μεταξύ μας, οι συζητήσεις μας για το πώς θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τα αιτήματα τους, οι αγκαλιές των παιδιών, η εναλλαγή του αισθήματος απογοήτευσης ή παραίτησης σε οργή και στο ότι πρέπει να γίνει κάτι εδώ και τώρα, ακόμα και η θέληση τους να μας προσφέρουν καφέ ή τσάι, είναι στιγμές από την αυριανή συνύπαρξη μας αλλά και τους αγώνες που απαιτούνται σήμερα για να γίνει αυτή πράξη σε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία για όλες και όλους.
Επισυνάπτονται φωτογραφίες που μας έστειλαν μετανάστες/στριες στη σελίδα μας.
