Tag: greek

scroll for english

Μετά το workshop για τον πόλεμο και τη μετανάστευση, που πραγματοποιήσαμε με συμμετοχή ανθρώπων από την Ουκρανία, τη Ρωσία, το Ιράν και ντόπια άτομα, δημοσιεύουμε κείμενο που λάβαμε από Αφγανό μετανάστη για το ίδιο θέμα

”Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ευπρόσδεκτοι παντού στην Ευρώπη. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και πραγματικά χαιρόμαστε που βλέπουμε μία τέτοια υποδοχή. Τους νοιώθουμε, νιώθουμε τον πόνο και τα συναισθήματά τους. Και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι/ες μας νιώθουν, νιώθουν την λύπη μας… Μπορούν να καταλάβουν ότι αφήσαμε τις χώρες μας και όλον τον πόνο που νιώσαμε αφήνοντας τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι λοιπόν πολύ σημαντική αυτή η θερμή υποστήριξη προς τους/τις πρόσφυγες από την Ουκρανία.

Άνθρωποι υποφέρουν στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη και σε τόσες άλλες χώρες του κόσμου. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Όπου κι αν είναι, άνθρωποι πεθαίνουν. Γιατί λοιπόν για τους μη Ευρωπαίους εμφανίζονται τόσα εμπόδια για φτάσουν σε ένα ασφαλές μέρος; Γιατί δεν τους υποδέχονται όπως υποδέχονται και τους Ουκρανούς; Γιατί είναι τα σύνορα κλειστά για εμάς; Πολλοί/ες πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες κοιμούνται στον δρόμο. Πολλοί/ες πρόσφυγες φοβούνται μήπως τους πάρουν τα αποτυπώματα πριν φτάσουν στη Γερμανια, τη Γαλλία ή την Αγγλία, όπου τους περιμένουν οι οικογένειές τους.

Πολλοί/ες από εμάς περιμένουμε χρόνια για να λάβουμε μία απάντηση μετά από την συνέντευξη για το άσυλο. Η Ευρώπη άνοιξε τα σύνορά της για ανθρώπους που φεύγουν από την Ουκρανία. Εν τω μεταξύ, άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Πνιγμένοι και ξεχασμένοι. Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την δίψα στα ευρωπαϊκά σύνορα; Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο επειδή δεν έχουν κανέναν τρόπο να ζεσταθούν μες τη μέση του δάσους; Πόσοι άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από συνοριακές αστυνομικές δυνάμεις; Χτυπημένοι, επαναπροωθημένοι, αγνοημένοι, αφήνονται να πεθάνουν μέσα στη θάλασσα ή σε ποτάμια. Πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν εξαιτίας του πόνου και της απελπισίας τους; Πόσοι άνθρωποι έπεσαν σε εξαρτήσεις όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για να ξεχάσουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα αυτού του αδιανόητου ταξιδιού στην Ευρώπη; Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είμαστε κομμάτι της ανθρωπότητας;

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην Ευρώπη που μας κοιτάν λες και είμαστε επικίνδυνα σκυλιά έτοιμα να τους δαγκώσουμε. Αυτό είναι ρατσισμός. Όπως όλοι εσείς, έτσι κι εμείς έχουμε οικογένεια, φίλους και αγάπη. Κι έχουμε συναισθήματα. Ελπίζουμε ότι αυτή η αλληλεγγύη που δείχνει η Ευρώπη προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες θα συνεχιστεί και ταυτόχρονα θα εκφραστεί και προς όλους τους πρόσφυγες παγκοσμίως. Αισθανόμαστε μεγάλη θλίψη όταν σκεφτόμαστε την Ουκρανία, γιατί μας ξυπνάει επώδυνες αναμνήσεις από την αρχή του πολέμου στο Αφγανιστάν. Ήταν το ίδιο: εξαιτίας του πολέμου, πολλοί από εμάς δεν μπορούσαμε να πάμε σχολείο. Γενιές Αφγανών μεγάλωσαν με την αγωνία για το τι θα φάνε την επόμενη μέρα και για το πώς θα επιβιώσουν. Γι’ αυτό λοιπόν μισούμε τον πόλεμο. Δεν θέλουμε να αρχίσει κανένας πόλεμος πουθενά στον κόσμο. Θέλουμε οι άνθρωποι να πηγαίνουν σχολείο. Δεν θέλουμε να περάσει κανείς και καμία αυτά που περάσαμε εμείς για να διασχίσουμε τα ευρωπαϊκά σύνορα. Θέλουμε να έχουν όλοι/ες μία καλή και χαλαρή ζωή: κανείς δεν πρέπει να βιώσει τον πόνο που βιώσαμε εμείς. Ευχόμαστε σε όλους/ες ένα καλό μέλλον, θέλουμε μία καλή ζωή για τα παιδιά μας. Θέλουμε ένα καλό μέλλον για ολόκληρη την ανθρωπότητα”.

—

Letter from an Afgan refugee for the refugees from Ukraine, Palaistine etc.

After the workshop about War and Migration which we held recently, with the participation of people from Russia, Ukraine, Iran and locals, we publish this letter from an Afgan migrant about the same topic

”Those people who are escaping from the war in Ukraine are welcomed everywhere in Europe. Everyone is hosting them and giving them a place where they can sleep safe. This is a great thing that people are doing and we’re all very glad to see how they are welcomed. We can feel them, their pain, their feelings. And we know that now they can also feel us, our sorrow…they can understand why we left our countries and the pain we felt leaving our loved ones. Therefore it’s very important that refugees from Ukraine can find a warm support.

People are suffering in Palestine, in Ukraine, in Afghanistan, in Yemen and many other countries in the world. War is war. Wherever it is, people die. Then, why not European people are finding so many obstacles to reach a safe place? Why are not they welcomed in the same way Ukrainian people are? Why the border are closed for us? Many refugees from not European countries are sleeping in the street. Many refugees have to fear that their fingerprints could be taken while going to Germany, France or England where their families are waiting for them. Many of us wait years to have an answer after their asylum interview. Europe opened the borders for people coming from Ukraine. In the while people from Africa and Asia are dying in the Mediterranean sea. Drowned and forgotten. How many people die of hunger and thirst at European borders? How many people die of cold because they have no way to warm up themselves in the middle of the forest? How many people are killed by border security forces? Beaten, pushed back, ignored, let die at sea and in rivers. How many people killed themselves because of their pain and their desperation? How many people fall into excessive consumption of drugs and alcohol to forget the difficulties and problems of the impossible journey to Europe? Are those not humans? Aren’t we part of humanity?

There are some people in Europe that look at us as we were dangerous dogs ready to bite them. This is racism. But like all of you we also have family, friends and love. We also have feelings. We hope that this solidarity that Europe is showing towards Ukrainian refugees keep going and that the same solidarity will be expressed towards all the refugees around the world. We feel very sad when we think about Ukraine because it brings back painful memories of when the war in Afghanistan began. It was the same: because of the war many of us couldn’t go to school. Generations of Afghans have grown up thinking about what to eat the next day and how to survive. So, because of that we hate the war. We don’t want any war to start anywhere in the world. We want people to go to school. We don’t want that anyone have to go through what we had to go through at European borders. We want everyone to have a good and relax life: none should live the same pain we lived. We hope for everyone a good future, we want for our children a good life. We want a good future for the whole humanity”.

Μετανάστριες από τα camps της Ριτσώνας, της Μαλακάσας και του Σχιστού συμμετείχαν μαζί μας.

Common block of migrant women and locals in the demo for the international women’s day, with comrades from antiracist groups “Borderless Collective” and “The Women’s House, for Empowerment & Emancipation”.

Migrant women from Ritsona refugee camp, Malakasa refugee camp and Schisto refugee camp participated with us.

scroll for english

Πριν μερικές μέρες επισκεφτήκαμε τα camps της Ριτσώνας και της Μαλακάσας, για να επικοινωνήσουμε με μετανάστριες και μετανάστες, ενώ ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαικής Ένωσης κάνει τη ζωή τους χειρότερη. Τα κοινά προβλήματα των μεταναστών/στριών που μένουν στα δυο camps, είναι τα εξής: α) οι διαδικασίες ασύλου προχωρούν, με μαζικές απορρίψεις στο πλαίσιο και της απόφασης ”Τουρκία ασφαλής χώρα”, αλλά όχι μόνο, καθώς αυτές αφορούν γενικά τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε πολλούς το cash card έχει κοπεί ήδη, και έτσι αυτοί μένουν χωρίς λεφτά, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό για την επιβίωσή τους και τη νομική τους προστασία. β) Μετά το χτίσιμο των τειχών γύρω από τα camps, η πύλη είναι έτοιμη να κλείσει. Ακούγεται πως αυτό θα συμβεί σε 15 μέρες με 1 μήνα. Αν συμβεί αυτό, η αλληλεγγύη σε μετανάστες/στριες, από την παροχή βοήθειας μέχρι την πολιτική επικοινωνία, θα δυσκολέψει πολύ, και κυρίως θα ενεργοποιηθούν νέοι κανονισμοί για την ελεγχόμενη είσοδο-έξοδο των μεταναστών/στριών από το camp (σύστημα με δαχτυλικά αποτυπώματα, πιο αυστηρές ποινές αν κάποιος λείψει πάνω από ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο, κ.ο.κ). Το νέο καθεστώς δεν αφορά δηλαδή μόνο το camp της Σάμου, αφού με νέο ρατσιστικό νόμο του ελληνικού Κράτους τα κατ’όνομα ”open camps” καταργούνται και γίνονται “ελεγχόμενα camps..

γ) Και στα δύο camps, η απομόνωση από την πόλη στερεί από μετανάστες/στριες πολλές δυνατότητες, εργασίας και επικοινωνίας. Χαρακτηριστικά μας είπαν ότι στο camp της Σάμου μπορεί να ήταν χειρότερα π.χ από τη Ριτσώνα, αλλά τουλάχιστον το παλιό camp της Σάμου βρισκόταν κοντά στην πόλη. Το ίδιο ισχύει και για τα camps Μαλακάσα 1 και 2.

Επιπλέον, παραμένει το πρόβλημα της εκπαίδευσης ενηλίκων όσο και παιδιών, πολλά από τα οποία είναι αποκλεισμένα από τη πρόσβαση στα σχολεία, με τη βοήθεια μιας γραφειοκρατικής διαδικασίας που αποτελεί άλλοθι των διοικήσεων και της κυβέρνησης ώστε να γίνει πιο δύσκολη η πρόσβασή τους.

Στη Ριτσώνα πριν λίγες μέρες πριν, οι κάτοικοι δεν είχαν νερό να πιουν, εξαιτίας της βροχής που προκάλεσε κάποιες βλάβες, ενώ πολλά σπίτια και σκηνές που είναι πάνω στο χώμα βούλιαξαν στη λάσπη. Τέλος, και στα δυο camps μεταφέρονται μετανάστες/στριες από άλλα camps και περιοχές, με τη προοπτική να αυξηθεί ο κόσμος που μένει σε αυτά. Παράλληλα πραγματοποιούνται εκκενώσεις κάποιων ”υπεράριθμων” μη δικαιούχων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και η πρόσβαση σε φαγητό δεν είναι αυτονόητη, όπως είδαμε στη Μαλακάσα και όπως οι αγώνες μεταναστριών για σίτιση σε άλλα camps, πχ στα Διαβατά, δείχνουν.

Αξίζει να σημειώσουμε πως στη Μαλακάσα, ένα απλό μοίρασμά μας και η τοποθέτηση πανό μπροστά στην είσοδο, είχε ως αποτέλεσμα να έρθει περιπολικό και τελικά ομάδα ΔΙΑΣ, χωρίς να κάνουν τελικά κάτι. – Είναι σαφές πως το ελληνικό κράτος, έχοντας επεκτείνει το camp σύστημα από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι της Νέας Δημοκρατίας, είναι αποφασισμένο να φτιάξει και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και άλλες φυλακές. Αυτή είναι η περίφημη ”έξοδος από τη κρίση”: απαγορεύσεις κυκλοφορίας και ένα σύστημα διακρίσεων για μετανάστες/στριες, και για ορισμένους ντόπιους/ες, παρανομοποίηση, φτωχοποίηση και τζάμπα εργασία για έλληνες και ξένους εργοδότες. Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς καλούμαστε να δείξουμε την αντιρατσιστική μας στάση, και κυρίως, τη θέλησή μας να χτίσουμε πολυεθνικούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, που είναι η μόνη πραγματική υπέρβαση της κοινωνικής κρίσης.

ΥΓ: Το μήνυμα στο πανό είναι: ελευθερία και χαρτιά για μετανάστες/στριες, όχι στη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας ενάντια σε μετανάστες/στριες, σε φάρσι, αραβικά, κούρδικα.

—

The countdown has started – report from our visits to the camps of Ritsona and Malakasa

A few days ago, we visited the camps of Ritsona and Malakasa, in order to communicate with migrants living there, while the anti-immigration war of the Greek state and the European Union makes their life constantly worse. The common problems of the migrants living in the two camps are the following: a) The asylum procedures are proceeding fast – track, with a high percentage of the applications getting declined due to the new law which regards Turkey as a safe country. For many people, the cash card has already been cut, so they are left with no money, facing all the consequences this brings to their survival and legal protection. b) After building the walls around the camps, the gate is almost ready to close. People estimate that this will happen within the next 15 days to 1 month. If this happens, solidarity with migrants, will become more difficult; providing aid and trying to communicate politically will become severely affected, as new regulations concerning the entry and exit from the camp will be imposed (fingerprint system, more severe penalties if one is away for more than a certain time limit, etc.). The new regime does not concern only the camp of Samos, since with the new racist law of the greek state the so-called “open camps” become now “controlled camps”.

c) In both camps, isolation from the city deprives migrants from the possibility to work and communicate with other people. A typical example, we were told that the camp of Samos may have been worse, for example, than Ritsona, but at least the old camp of Samos used to be located near the city. The same applies to the camps of Malakasa I and II.

In addition, the problem of access to education for both adults and children remains, many of who are excluded from access to schools; the bureaucratic process is an alibi for the administrations and the government to make schools even less accessible. In Ritsona a few days ago, the residents did not have water to drink, due to the rain that caused some kind of damage, while many houses and tents that are on the ground sank in the mud. Finally, in both camps, people are transferred from other camps and areas, with the prospect of increasing the number of people living in them. At the same time, some non-beneficiaries are being evacuated, while in numerous cases the access to food is not easy, as we saw in Malakasa and as the struggles of migrants for food in other camps, for example in Diavata, show.

It is worth noting that in Malakasa camp, after we distributed some texts and hanged our banner in front of the entrance, we saw that a police car and DIAS cops came, without doing anything in the end. It is clear that since the Greek state expanded the camp system (since the time of SYRIZA government until nowadays with the New Democracy), it is determined to build even more concentration camps and prisons. This is how they are planning their “exit from the crisis”: with curfews and travel/ movement restrictions, with a big system of discrimination against migrants and (some) locals, illegalization, impoverishment and unpaid labor. We stand against the above mentioned plans, we are to take an anti-racist stand, and above all, we are to show our willingness to build multinational struggles against oppression and exploitation, which is the only possibility to overcome the social crisis.

PS: Τhe message on the banner is: freedom and documents for migrants, no to the Greece-Turkey cooperation against migrants, in farsi, arabic, kurdish