Γράμμα από Αφγανό πρόσφυγα για τους/τις πρόσφυγες από την Ουκρανία,, την Παλαιστίνη κ.α
scroll for english
Μετά το workshop για τον πόλεμο και τη μετανάστευση, που πραγματοποιήσαμε με συμμετοχή ανθρώπων από την Ουκρανία, τη Ρωσία, το Ιράν και ντόπια άτομα, δημοσιεύουμε κείμενο που λάβαμε από Αφγανό μετανάστη για το ίδιο θέμα
”Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ευπρόσδεκτοι παντού στην Ευρώπη. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και πραγματικά χαιρόμαστε που βλέπουμε μία τέτοια υποδοχή. Τους νοιώθουμε, νιώθουμε τον πόνο και τα συναισθήματά τους. Και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι/ες μας νιώθουν, νιώθουν την λύπη μας… Μπορούν να καταλάβουν ότι αφήσαμε τις χώρες μας και όλον τον πόνο που νιώσαμε αφήνοντας τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι λοιπόν πολύ σημαντική αυτή η θερμή υποστήριξη προς τους/τις πρόσφυγες από την Ουκρανία.
Άνθρωποι υποφέρουν στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη και σε τόσες άλλες χώρες του κόσμου. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Όπου κι αν είναι, άνθρωποι πεθαίνουν. Γιατί λοιπόν για τους μη Ευρωπαίους εμφανίζονται τόσα εμπόδια για φτάσουν σε ένα ασφαλές μέρος; Γιατί δεν τους υποδέχονται όπως υποδέχονται και τους Ουκρανούς; Γιατί είναι τα σύνορα κλειστά για εμάς; Πολλοί/ες πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες κοιμούνται στον δρόμο. Πολλοί/ες πρόσφυγες φοβούνται μήπως τους πάρουν τα αποτυπώματα πριν φτάσουν στη Γερμανια, τη Γαλλία ή την Αγγλία, όπου τους περιμένουν οι οικογένειές τους.
Πολλοί/ες από εμάς περιμένουμε χρόνια για να λάβουμε μία απάντηση μετά από την συνέντευξη για το άσυλο. Η Ευρώπη άνοιξε τα σύνορά της για ανθρώπους που φεύγουν από την Ουκρανία. Εν τω μεταξύ, άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Πνιγμένοι και ξεχασμένοι. Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την δίψα στα ευρωπαϊκά σύνορα; Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο επειδή δεν έχουν κανέναν τρόπο να ζεσταθούν μες τη μέση του δάσους; Πόσοι άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από συνοριακές αστυνομικές δυνάμεις; Χτυπημένοι, επαναπροωθημένοι, αγνοημένοι, αφήνονται να πεθάνουν μέσα στη θάλασσα ή σε ποτάμια. Πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν εξαιτίας του πόνου και της απελπισίας τους; Πόσοι άνθρωποι έπεσαν σε εξαρτήσεις όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για να ξεχάσουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα αυτού του αδιανόητου ταξιδιού στην Ευρώπη; Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είμαστε κομμάτι της ανθρωπότητας;
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην Ευρώπη που μας κοιτάν λες και είμαστε επικίνδυνα σκυλιά έτοιμα να τους δαγκώσουμε. Αυτό είναι ρατσισμός. Όπως όλοι εσείς, έτσι κι εμείς έχουμε οικογένεια, φίλους και αγάπη. Κι έχουμε συναισθήματα. Ελπίζουμε ότι αυτή η αλληλεγγύη που δείχνει η Ευρώπη προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες θα συνεχιστεί και ταυτόχρονα θα εκφραστεί και προς όλους τους πρόσφυγες παγκοσμίως. Αισθανόμαστε μεγάλη θλίψη όταν σκεφτόμαστε την Ουκρανία, γιατί μας ξυπνάει επώδυνες αναμνήσεις από την αρχή του πολέμου στο Αφγανιστάν. Ήταν το ίδιο: εξαιτίας του πολέμου, πολλοί από εμάς δεν μπορούσαμε να πάμε σχολείο. Γενιές Αφγανών μεγάλωσαν με την αγωνία για το τι θα φάνε την επόμενη μέρα και για το πώς θα επιβιώσουν. Γι’ αυτό λοιπόν μισούμε τον πόλεμο. Δεν θέλουμε να αρχίσει κανένας πόλεμος πουθενά στον κόσμο. Θέλουμε οι άνθρωποι να πηγαίνουν σχολείο. Δεν θέλουμε να περάσει κανείς και καμία αυτά που περάσαμε εμείς για να διασχίσουμε τα ευρωπαϊκά σύνορα. Θέλουμε να έχουν όλοι/ες μία καλή και χαλαρή ζωή: κανείς δεν πρέπει να βιώσει τον πόνο που βιώσαμε εμείς. Ευχόμαστε σε όλους/ες ένα καλό μέλλον, θέλουμε μία καλή ζωή για τα παιδιά μας. Θέλουμε ένα καλό μέλλον για ολόκληρη την ανθρωπότητα”.
—
Letter from an Afgan refugee for the refugees from Ukraine, Palaistine etc.
After the workshop about War and Migration which we held recently, with the participation of people from Russia, Ukraine, Iran and locals, we publish this letter from an Afgan migrant about the same topic
”Those people who are escaping from the war in Ukraine are welcomed everywhere in Europe. Everyone is hosting them and giving them a place where they can sleep safe. This is a great thing that people are doing and we’re all very glad to see how they are welcomed. We can feel them, their pain, their feelings. And we know that now they can also feel us, our sorrow…they can understand why we left our countries and the pain we felt leaving our loved ones. Therefore it’s very important that refugees from Ukraine can find a warm support.
People are suffering in Palestine, in Ukraine, in Afghanistan, in Yemen and many other countries in the world. War is war. Wherever it is, people die. Then, why not European people are finding so many obstacles to reach a safe place? Why are not they welcomed in the same way Ukrainian people are? Why the border are closed for us? Many refugees from not European countries are sleeping in the street. Many refugees have to fear that their fingerprints could be taken while going to Germany, France or England where their families are waiting for them. Many of us wait years to have an answer after their asylum interview. Europe opened the borders for people coming from Ukraine. In the while people from Africa and Asia are dying in the Mediterranean sea. Drowned and forgotten. How many people die of hunger and thirst at European borders? How many people die of cold because they have no way to warm up themselves in the middle of the forest? How many people are killed by border security forces? Beaten, pushed back, ignored, let die at sea and in rivers. How many people killed themselves because of their pain and their desperation? How many people fall into excessive consumption of drugs and alcohol to forget the difficulties and problems of the impossible journey to Europe? Are those not humans? Aren’t we part of humanity?
There are some people in Europe that look at us as we were dangerous dogs ready to bite them. This is racism. But like all of you we also have family, friends and love. We also have feelings. We hope that this solidarity that Europe is showing towards Ukrainian refugees keep going and that the same solidarity will be expressed towards all the refugees around the world. We feel very sad when we think about Ukraine because it brings back painful memories of when the war in Afghanistan began. It was the same: because of the war many of us couldn’t go to school. Generations of Afghans have grown up thinking about what to eat the next day and how to survive. So, because of that we hate the war. We don’t want any war to start anywhere in the world. We want people to go to school. We don’t want that anyone have to go through what we had to go through at European borders. We want everyone to have a good and relax life: none should live the same pain we lived. We hope for everyone a good future, we want for our children a good life. We want a good future for the whole humanity”.