”Παγκόσμια Ημέρα του Έθνους των Ρομά” (8 Απριλίου) και πραγματική επαφή με κοινούς αγώνες.

Την Κυριακή 3 Απρίλη, ύστερα από αρκετές προηγούμενες επισκέψεις, διαφορετικές συλλογικότητες και γύρω στα 50-60 αλληλέγγυα άτομα επισκεφτήκαμε τον καταυλισμό Ρομά στο Σοφό του Ασπρόπυργου.

Προσυγκεντρωθήκαμε στο σταθμό του Ασπρόπυργου, όπου πολλά Ρομά άτομα από τον καταυλισμό ήρθαν και κατευθυνθήκαμε μαζί προς τα εκεί.

Αφού φτάσαμε, αρχικά διαβάσαμε ένα πολιτικό κείμενο και συζητήσαμε σύντομα για την υπόθεση του Νίκου Σαμπάνη, που δολοφονήθηκε από την ελληνική αστυνομία.

Ύστερα, με έναν πολύ πιο ελεύθερο τρόπο, σε δεκάδες πηγαδάκια συζητήσαμε για ώρες και μοιραστήκαμε καθημερινές ιστορίες, από την αστυνομική τρομοκρατία μέχρι τα καθημερινά προβλήματα του καταυλισμού και τη θέληση για μια βαθύτερη γνωριμία μας – ενώ κάποια άτομα από εμάς ζωγράφισαν με τα παιδιά και παίξανε μουσική με άτομα του καταυλισμού.

Έτσι προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να περάσουμε από τις αντιρατσιστικές δηλώσεις αλληλεγγύης, που συχνά αναπαράγουν την αποξένωση και την απόσταση, σε μια πραγματική, ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία, που αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε απελευθερωτική πολιτική. Και αυτό γιατί, στη σημερινή εποχή, πολλά πράγματα εύκολα και γρήγορα ξεχνιούνται, όπως οι δολοφονίες.

Με αυτή τη πρώτη εκδήλωση στο καταυλισμό θέλαμε να δείξουμε ότι είναι εφικτό, με αυτο-οργανωμένο τρόπο, να χτίσουμε κοινές σχέσεις, επικοινωνία, και άρα τη δυνατότητα της αλληλεγγύης απέναντι στην αστυνομική, ρατσιστική βία, τους αποκλεισμούς και τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες.

Οι Ρομά είναι θύματα καθημερινής κοινωνικής, αστυνομικής και θεσμικής βίας κι ενός βαθιά ριζωμένου ρατσισμού και μίσους, που δικαιολογείται ακόμα και από “προοδευτικούς κατά τα άλλα” ανθρώπους, με παρόμοια επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν και οι Ναζί για να τους απανθρωποποιήσουν και να εξοντώσουν τελικά ως και μισό εκατομμύριο από αυτούς.

Εκτός όμως από θύματα, είναι και συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώθηκε σε αυτές τις συζητήσεις στον καταυλισμό: η ζωή του καταυλισμού, που τώρα μόλις ερχόμαστε σε επαφή μαζί της, οι πολλές οικογένειες και τα πάρα πολλά παιδιά, οι συνθήκες εργασίας πριν και μετά τα lockdown στην πόλη και αλλού, η καθημερινή αστυνομική τρομοκρατία, ο ρατσισμός σε σχολεία και σε νοσοκομεία, αλλά και οι συγκεκριμένες ανάγκες και επιθυμίες, τα όνειρα, οι σκέψεις και πραγματική ανάγκη για αλληλεγγύη.

Θα ακολουθήσουν επόμενα βήματα, στην ίδια κατεύθυνση, και ενόψει της δίκης των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη και των αγώνων των Ρομά για την καλυτέρευση της ζωής τους – που θέλουμε να είναι κοινοί αγώνες, και για την καλυτέρευση και της δικής μας ζωής, και την ανατροπή της ασφυκτικής κανονικότητας που μας έχει επιβληθεί.

Ο ΝΙΚΟΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ