Η Solidarity With Migrants είναι μια ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης σε μετανάστ(ρι)ες — άτομα με ή χωρίς χαρτιά, αιτούντες/σες άσυλο, αναγνωρισμένους/ες πρόσφυγες/ισσες, μετανάστ(ρι)ες δεύτερης γενιάς και όσες/ους στοχοποιούνται από τον κρατικό και κοινωνικό ρατσισμό. Μια συνέλευση ατόμων, ομάδων και συλλογικοτήτων που αποφασίζουν και δρουν ανεξάρτητα από κυβερνητικούς ή θεσμικούς φορείς και ΜΚΟ. Ο λόγος και η δράση μας τάσσσεται ενάντια στον πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που διεξάγουν τα κράτη, ο καπιταλισμός και κάθε λογής ρατσιστές και φασίστες, με εστίαση στην αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Επιδιώκουμε την επικοινωνία και την σύνδεση των αγώνων ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών απέναντι στους κοινούς μας εχθρούς, στο πλαίσιο των διεθνών αγώνων ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και υποτίμησης των ζωών μας.
Βρεθήκαμε τον Μάρτιο του 2020, ως συνέχεια (και ασυνέχεια) δύο συντονιστικών: Του συντονιστικού συλλογικοτήτων/ατόμων της πορείας στο camp του Ελαιώνα (22 Φεβρουαρίου 2020), και του συντονιστικού αποτίμησης της πορείας αυτής, που μετατράπηκε λόγω των έκτακτων συνθηκών, σε συντονιστικό δράσης ενάντια στην φασιστική/ρατσιστική επίθεση στον Έβρο και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Το τέλος αυτών των συντονιστικών σημαδεύτηκε από την απόφαση δημιουργίας μιας νέας ανοιχτής συνέλευσης «συλλογικοτήτων και ατόμων», η οποία στη συνέχεια ονομάστηκε «Solidarity With Migrants».
Από την αρχή, στη συνέλευσή μας συμμετείχαν και συμμετέχουν άτομα που αναφέρονται στην αριστερά, την αναρχία και την αυτονομία ή και σε κανέναν από τους παραπάνω ιδεολογικούς χώρους, τα οποία συνδιαμόρφωσαν και συνδιαμορφώνουν, μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, μια κοινή πρακτική, έναν κοινό τρόπο επικοινωνίας, μια κοινή πολιτική συμφωνία. Και αυτό γιατί θεωρούμε πως σήμερα οι κλειστές ιδεολογικές ταυτότητες πρέπει να υποχωρήσουν και να σπάσουν με τη δημιουργία νέων τρόπων και περιεχομένων πολιτικής παρέμβασης. Επιπλέον, μολονότι η πλειοψηφία των ατόμων της συνέλευσης είναι ντόπια, σε αυτή συμμετέχουν σταθερά ορισμένοι/ες μετανάστες/στριες, ενώ κατά διαστήματα έχουν συμμετάσχει ενεργητικά και άλλοι/ες.
Τα άτομα που έρχονται και συμμετέχουν στη συνέλευση, προέρχονται από διαφορετικά backgrounds και συχνά αντιμετωπίζουν διαφορετικές και πολλαπλές καταπιέσεις και μορφές βίας (ρατσιστική ,εμφυλη κλπ). Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που είναι ασφαλές και συλλογικά προστατευμένο. Φροντίζουμε ο ενας την άλλη και από αυτό γνωρίζουμε ότι το/η/ο καθένα/μια/ας έχει διαφορετικά όρια που γίνονται σεβαστά. Αυτό περιλαμβάνει, συναίνεση, trigger warnings, μια πολιτική φροντίδας και αμοιβαία συντροφικότητα . Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα που αναγνωρίζει και αμφισβητεί αυτές τις διάφορες καταπιέσεις στις οποίες εκτίθενται διάφορα μέλη της. Ρατσιστικές , μισογυνικές, αναπηροφοβικές, ομο/αμφιφοβικές, ηλικιοφοβικές, τρανσφοβικές και πορνοφοβικές συμπεριφορές δεν θα είναι ανεκτές.
Η SWM λειτουργεί με τακτική, εβδομαδιαία ανοιχτή συνέλευση ντόπιων-μεταναστριών, συλλογικοτήτων και ατόμων, που συζητά έχοντας ως βάση τις ατομικές τοποθετήσεις. Αυτή η συνέλευση διαμορφώνει και αποφασίζει τα γενικά πολιτικά κριτήρια και τις κεντρικές της δράσεις, ενώ δημιουργούνται ομάδες εργασίας ανά θέμα που παράγουν κάποια επιμέρους κριτήρια και παίρνουν πρωτοβουλίες δράσης.
Η SWM πραγματοποιεί, μεταξύ άλλων, δράσεις αλληλεγγύης όπως: α) τακτικές επισκέψεις σε camps β) μοιράσματα στην πόλη (πλ. Βικτώριας, Κυψέλη κ.α.), γ) δράσεις ενάντια σε εξώσεις μεταναστριών και ενάντια σε ΜΚΟ που ευθύνονται για την εγκληματική διαχείριση του «προσφυγικού», δ) δημόσιες συλλογές ειδών ανάγκης σε Αθήνα και Χαλκίδα, παροχή υλικής υποστήριξης σε μετανάστριες (ένδυση, τρόφιμα, νομική βοήθεια, παροχή χρήσιμων πληροφοριών για δομές πρόνοιας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προσωρινή στέγαση κ.α.), ε) ανακοινωμένες ή μη πολιτικές δράσεις, πορείες και στήριξη των κινητοποιήσεων των μεταναστριών, τόσο έκτακτου όσο και τακτικού χαρακτήρα στ) κεντρική συναυλία αλληλεγγύης στην πλατεία Πρωτομαγιάς με πολύγλωσση αφίσα. Επιπλέον, η SWM επιδιώκει να παίρνει πιο μόνιμες-σταθερές κοινωνικές πρωτοβουλίες δικτύωσης (πχ δίκτυο υγειονομικής υποστήριξης), και να αναπτύσσει πολιτικές σχέσεις με άλλες συλλογικότητες, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.
Μέχρι τη Βικτώρια, γκρεμίζουμε τα σύνορα που μας κρατάνε χώρια
Το ελληνικό κράτος έχει μακρά παράδοση στη ρατσιστική διαχείριση προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών που βρίσκονται εντός αυτού. Από τους αλβανούς μετανάστες την δεκαετία του ’90 και τους αφγανούς πρόσφυγες στα μέσα της δεκαετίας του ’00, μέχρι τις μαζικές “μεταναστευτικές ροές” της τελευταίας πενταετίας, το ελληνικό κράτος αποδεικνύει την συνέχεια του: παρανομοποίηση και υποτίμηση, εξαθλίωση, στρατιωτικοποιημένη διαχείριση. Η διαρκής πολεμική κατάσταση και φτώχεια στη Μέση Ανατολή και την Αφρική (στην οποία ενεργητικά συμβάλλει το ελληνικό κράτος), οι πολιτικές αποκλεισμού και εκμετάλλευσης αλλά και η οικολογική καταστροφή αναγκάζουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στα ευρωπαϊκά εδάφη.
Ο σχεδιασμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης όμως τους επιφυλάσσει ένα εφιαλτικό μέλλον, με το ελληνικό κράτος να βρίσκεται στα μετόπισθεν των επεκτατικών πολεμικών επεμβάσεων και στην εμπροσθοφυλακή του πολέμου κατά των μεταναστριών σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, χερσαία και υδάτινα, έχουν σφραγιστεί από την στρατιωτική, την αστυνομική επιτήρηση και τη μετατροπή χιλιάδων υπάρξεων σε παράνομη, υποτιμημένη εργασιακή δύναμη. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες της εκρηκτικής κατάστασης στον Έβρο τον περασμένο χειμώνα, όταν δολοφονήθηκαν τουλάχιστον δύο μετανάστες κατευθείαν από πυρά του ελληνικού κράτους και των φασιστικών εθελοντικών ταγμάτων του. Κυνήγι μεταναστ(ρι)ών από αστυνομία και ντόπιους φασίστες, δολοφονίες, βασανισμοί, επαναπροωθήσεις, είναι μια συνθήκη που επικρατούσε για χρόνια και οξύνθηκε πέρσι στα πλαίσια τόσο του ανταγωνισμού όσο και της συνεργασίας Τουρκίας-Ελλάδας-Ε.Ε. Στα δε υδάτινα σύνορα με το ιστορικό των δεκάδων ναυαγίων και πνιγμών τα τελευταία χρόνια, οι βίαιες επαναπροωθήσεις από λιμενικό, πολεμικό ναυτικό και frontex, είναι πλέον καθεστώς, με την κυβέρνηση να θριαμβολογεί για την “μείωση των ροών”. Οι μετανάστ(ρι)ες που καταφέρνουν τελικά να προσεγγίσουν την ενδοχώρα, αν δεν επαναπροωθηθούν βίαια και παράνομα πίσω στην Τουρκία, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στα κολαστήρια που ονομάζονται Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης. Είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και εξελίσσει η ΝΔ. Χιλιάδες ανθρώπων στοιβάζονται εκτεθειμένοι-ες στην κακοκαιρία, με ανεπαρκή σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μέχρι να τους αποδοθεί νομικό status. Με την υπερφόρτωση των νησιών από μετανάστ(ρι)ες, είδαμε να δημιουργούνται τέτοια camps και στην ηπειρωτική Ελλάδα, με τις συνθήκες διαβίωσης να μην διαφέρουν σε τίποτα από αυτά των νησιών. Κορύφωση αυτής της κατάστασης αποτέλεσε το κάψιμο της Μόριας, με την κυβέρνηση να επαναφέρει το ζήτημα των κλειστών ελεγχόμενων δομών.
Τους τελευταίους μήνες ή και χρόνια, βλέπουμε και νιώθουμε πως ο κοινωνικός πόλεμος ενάντια σε μετανάστες/στριες όχι μόνο κλιμακώνεται, αλλά συνοδεύεται από κλιμάκωση της κοινωνικής ανισότητας και της επίθεσης απέναντι σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια και του ντόπιου πληθυσμού. Ένα κοινό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής επίθεσης που δέχονται μετανάστριες/ες και ντόπιοι/ες είναι η μετατροπή παλιών «προνοιακών παροχών» σε μηχανισμούς στρατιωτικοποιημένης καταστολής και κρατικού ελέγχου, με κορυφαίο παράδειγμα την περίοδο της πανδημίας του Covid-19. Ο στρατοπεδικός εγκλεισμός σταδιακά γίνεται το γενικό παράδειγμα διαχείρισης των «πλεοναζόντων» και «μη παραγωγικών» πληθυσμών, αλλά και ο γενικός μηχανισμός υποτίμησης της εργασιακής τους δύναμης με σκοπό μια βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετατροπής της «κρίσης του Covid-19 σε ευκαιρία» από τα καπιταλιστικά κράτη, είναι η μετατροπή όλων των «ανοιχτών δομών» για μετανάστες/στριες σε κλειστές δομές εγκλεισμού. Με πρόσχημα λίγα κρούσματα Covid-19 που εντοπίστηκαν σε camps, απαγορεύτηκε καθολικά το δικαίωμα εισόδου/εξόδου τόσο μεταναστ(ρι)ών όσο και αλληλέγγυων. Η κυβέρνηση, διά στόματος του Υπουργού Μετανάστευσης, είχε προαποφασίσει τη μετατροπή 93 δομών σε 38 κλειστές, δηλαδή την κατάργηση 55 δομών, εξαλείφοντας τις ξενοδοχειακές μονάδες, ενώ επιπλέον ανακοίνωσε νέο κύμα μαζικών απελάσεων.
Καθ’όλη τη διάρκεια αυτού του εγκλεισμού, οι μετανάστες και μετανάστριες βιώνουν μια τεράστια περιθωριοποίηση τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά. Tην ίδια στιγμή, το ελληνικό κράτος έχει κόψει το οικονομικό επίδομα στους κατόχους ασύλου, φορτώνοντας το κόστος πλήρως στις πλάτες των αποκλεισμένων από την υπόλοιπη κοινωνία και φυλακισμένων μεταναστών/στριών, που αναζητούν, σε καθεστώς παρανομίας και ημιπαρανομίας, οποιαδήποτε εργασία για να ζήσουν.
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτής της νέας κλιμάκωσης της φυλάκισής τους ακυρώνονται ραντεβού μεταναστών/στριών με γιατρούς σε νοσοκομεία, προφανώς με το πρόσχημα ότι τα συγκεκριμένα ραντεβού δεν είναι τα πιο αναγκαία. Τα ιατρικά προβλήματα μέσα στα camps είναι όλων των ειδών, και τα περισσότερα είναι ή μπορούν να εξελιχθούν σε πολύ σοβαρά. Τέλος, εκατοντάδες παιδιά αποκλείονται από την σχολική διαδικασία, αποτρέποντας τόσο την εκπαίδευση τους, όσο και την ένταξη τους στις τοπικές κοινωνίες.
Και εκτός των camps, η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη για τις μετανάστριες και τους μετανάστες. Στη πλατεία Βικτώριας τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει δεκάδες εκκενώσεις και ρατσιστικά πογκρόμ σε άστεγες οικογένειες και άτομα. Έχουν ξεκινήσει οι εξώσεις οικογενειών που στεγάζονταν με επιδοτήσεις Κράτους, Ε.Ε, διαφόρων ΜΚΟ (με κύρια στεγαστικά προγράμματα το ESTIA Ι & ΙΙ και το HELIOS), και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα καθώς το ευρωπαϊκό χρήμα στερεύει. Ακόμα, οι μετανάστ(ρι)ες υφίστανται διαρκή καταστολή στο lockdown αφού γίνονται συνεχώς στόχος της αστυνομίας για πρόστιμα και ελέγχους.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι μετανάστες και μετανάστριες αγωνίζονται καθημερινά, με ατομικούς και συλλογικούς τρόπους. Μέσα από τη πραγματική κίνησή τους, μέσα από τους τρόπους που βρίσκουν να αποφεύγουν τους ελέγχους, μέσα από την άρνησή τους να γίνουν αντικείμενα έξωσης, μέσα από τα συνεργατικά κοινωνικά τους δίκτυα στα camps και τις πόλεις, μέσα από απεργίες πείνας, κλείσιμο των δρόμων και διαδηλώσεις.
Και εμείς χαιρόμαστε πολύ για αυτό. Θέλουμε να ζήσουμε με περισσότερους/ες μετανάστες/στριες, θέλουμε αυτοί και αυτές να «αλλοιώσουν τον εθνικό μας κορμό», θέλουμε να φτιάξουμε νέες, πιο ισότιμες και ελεύθερες μορφές συνύπαρξης, συνεργασίας, συμβίωσης. Σε αυτό τον διαρκή πόλεμο που διεξάγουν κράτος και αφεντικά, διαλέγουμε μεριά υπέρ των μεταναστ(ρι)ών και των ντόπιων καταπιεσμένων.Θέλουμε τους/τις μετανάστ(ρι)ες να μετακινούνται ελεύθερα, στις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, με δικαιώματα ίσα με των ντόπιων και με αξιοπρεπή διαβίωση.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα στους/στις μετανάστ(ρι)ες με κάθε μέσο, τόσο σε πολιτικό όσο και σε υλικό επίπεδο. Για εμάς, η υποστήριξη των υλικών αναγκών τους είναι τριπλής σημασίας: αρχικά γιατί τίθεται πραγματικό ζήτημα επιβίωσης, έπειτα γιατί επιδιώκουμε την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης και ισοτιμιίας με στόχο την πολιτική δράση, και τέλος, για να μην κάνουμε πολιτική αλληλεγγύη “από μακριά” και χωρίς την άμεση εμπλοκή με το υποκείμενο. Θεωρούμε πως οι πολυπολιτισμικές κοινοτήτες αγώνα όλων των καταπιεσμένων στη βάση των κοινών τους αναγκών είναι αυτές που θα συγκρουστούν με το άθλιο αυτό σύστημα που γεννά τους πολέμους, την φτώχεια, τον ρατσισμό, την έμφυλη καταπίεση και θα δημιουργήσουν μια κοινωνία που θα μας χωράει όλα μας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, θρησκείας, φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Μέχρι το γκρέμισμα των συνόρων και των συρματοπλεγμάτων που μας κρατάνε χώρια, η ταξική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΞΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΩΝ,
ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΤΕΓΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
solidaritymigrants@riseup.net |
blog:https://solidaritywithmigrants.noblogs.org,
Facebook: solidaritymigrants |
Instagram: @solidaritywithmigrants |
Twitter: @MigrantsSoli
SOLIDARITY WITH MIGRANTS-SELF-PRESENTATION TEXT
Solidarity With Migrants is an open assembly for solidarity with migrants – people with or without papers, asylum seekers, recognised refugees, second-generation migrants and those targeted by state and social racism. An assembly of individuals, groups and collectives that decide and act independently of government or institutional bodies and NGOs. Our speech and action are against the war against migrants waged by the states, capitalism and all kinds of racists and fascists, focusing on the anti- migration policy of the Greek state. We seek the communication and connection of the struggles of locals and migrants against our common enemies, in the context of international struggles against all forms of oppression and devaluation of our lives.
We met in March 2020, as a continuation (and discontinuity) of two coordinations: The coordination of collectives / individuals of the demonstration in the camp of Eleonas (February 22, 2020) and the coordination of the evaluation of this demonstration, which was transformed due to emergency conditions, against the fascist / racist attack on Evros and the islands of the Eastern Aegean. The end of these coordinations was marked by the decision to create a new open assembly of “collectives and individuals”, which was later named “Solidarity With Migrants”.
From the beginning, our assembly has been and is attended by individuals who refer to the left, anarchy and autonomy or to any of the above ideological spaces, which have shaped and are shaping, through our collective processes, a common practice, a common way of communication, a common political agreement. And this is because we believe that today the closed ideological identities must recede and break with the creation of new ways and contents of political intervention. In addition, although the majority of the members of the assembly are locals, some migrants regularly participate in it, while from time to time others have actively participated.
People attending and participating in the assembly come from different backgrounds and are often faced with different oppressions and forms of violence (racist, gender violence, sexism etc). We seek to create an environment that is safe and collectively protected. We take care of one another and by that we know that everyone has different boundaries that are respected. This includes consent, trigger warnings, a politics of care and mutual comradeship. We want to create a community that recognises and challenges these various oppressions that different members are exposed to. Racist, misogynistic, ableist, homo/biphobic, ageist, transphobic and whorephobic behaviours will not be tolerated.
SWM operates with a regular, weekly open assembly of locals and migrants, collectives and individuals, who discuss based on individual placements. This assembly formulates and decides the general political criteria and its central actions, while working groups are created per topic producing some individual criteria and taking initiatives of actions. SWM carries out, among other things, solidarity actions such as: a) regular visits to camps b) flyer distributions in the city (Victoria’s square, Kypseli etc), c) actions against evictions of migrants and against NGOs, responsible for criminal management of the “refugee crisis”, d) public collections of necessities in Athens and Chalkida, provision of material support to migrants (clothing, food, legal aid, useful information on welfare structures, medical care, temporary housing, etc.), e) announced or not political actions, demonstrations and support of the mobilizations of migrants, both regular and urgent ones f) central solidarity concert in Protomagias square with a multilingual poster.
In addition, SWM aims to take more permanent social networking initiatives (e.g health support network), and to develop political relations with other collectives, both inside and outside Greece.
From Moria to Victoria, we break down the borders that keep us apart
The Greek state has a long tradition in the racist management of refugees and migrants within it. From Albanian migrants in the 1990s and Afghan refugees in the mid-00s to the massive “migration flows” of the last five years, the Greek state is proving its continuity: illegality and devaluation, impoverishment, militarized management. The on going war and poverty in the Middle East and Africa (to which the Greek state actively contributes), the exclusion and exploitation policies, as well as ecological disaster, are forcing hundreds of thousands of people to seek a better future in Europe.
The planning of the European Union, however, holds a nightmarish future for them, with the Greek state being behind the expansive military interventions and at the forefront of the war against migrants on the European territories. The eastern borders of Europe, both land and sea, have been shaped by military and police surveillance and the conversion of thousands of human beings into illegal, undervalued labour. Memories of the last year’s explosive situation in Evros are still fresh, when at least two migrants were directly murdered by fires of the greek state and its fascist voluntary squads. Migrants are hunting from the police and the local fascists, murders, tortures, pushbacks, all these have been a prevalent condition for years, and have become even more acute recently in the context of the competition as well as collaboration between Turkey, Greece and the EU. Across the sea borders, with its long history of sinkings and drownings in the recent years, violent pushbacks by port police, the navy and frontex have become the new order, with the government crowing about “decrease of the flows”.Those migrants, who finally managed to access the inland, if not violently and illegally pushed back to Turkey, are arrested and sent to the hell called Reception and Identification Service (RIS). These are contemporary concentration camps, created by SYRIZA government and further developed by New Democracy. Thousands of humans are lumped there together, exposed to harsh weather conditions, insufficient feeding, inadequate healthcare and treatment, until they are possibly granted some legal status. After the islands were overloaded with migrants, we saw such camps arising also in the mainland, with the living conditions there not being any better. The situation culminated to the burning of Moria, with the government bringing back the topic of closed and controlled facilities.
In the recent months or years, we see and feel that social war against migrants has not only itself escalated, but is also accompanied by an escalation of social inequality and aggression against increasingly broader pieces of the local population. Α common feature of the capitalist attack suffered by both migrants and locals is the transformation of the old “welfare” into mechanisms of military suppression and state control, as exemplified by the Covid-19 pandemic. Camp detention gradually becomes the new model for the management of “superfluous” and “non- productive” populations, as well as the mechanism of general labour devaluation for the purpose of violently restructuring employment relations and reviving business profitability. A typical example of how capitalist states “turn the Covid-19 crisis into an opportunity” is the transformation of “open facilities” into closed ones. On the pretext of the few Covid-19 cases which were detected in camps, the right to enter or leave the camp has been universally prohibited for both migrants and solidarians. The government, through its Minister of Migration, had already decided to convert 93 into 38 closed ones, that is to abolish the 55 hotel facilities, while the same time announcing a new wave of massive deportations.
During their detention period, migrants suffer acute marginalization, both socially and financially. At the same time, the greek state has cut the financial aid to asylum holders, shifting all cost burden to the excluded from the rest of society and imprisoned migrants who are remaining in an illegal or semi-illegal state, seek any kind of job in order to survive.
Moreover, during this new escalation of imprisonment, medical appointments of migrants in hospitals are canceled, apparently on the pretext that they are no longer necessary. Health problems inside the camps are of all kinds, most of them being already or prone to become severe. Finally, hundreds of children are excluded from schooling, which impedes not only to their education but also their integration into the local societies.
Outside the camps the situation is not much better for the migrants. In Victoria Square dozens of evacuations and racist pogroms against homeless families and individuals have taken place. Families that were previously housed with subsidy from the state, EU and various NGOs (the main housing programs being ESTIA I & II and HELIOS) are being evicted, a situation which will intensify as european money runs out.
Faced with all this, migrants struggle everyday both individually and collectively. Through their actual movement, the ways they find to evade controls, their denial to eviction, their collaborative social networks inside the camps and the cities, their hunger strikes, the streets are shutting down by the demonstrations they’ve organised.
And we are glad with all that. We want to live with more migrants, we want them to “erode our national core”, we want to establish new, more equal, freer forms of coexistence, collaboration and living-together. In this continuous war waged by the state and the bosses, we choose the side of the migrants and the oppressed locals. We want the migrants to move freely in the neighborhoods, the schools and the hospitals, having equal rights with the locals and a decent living. We stand in solidarity with them by all means, both politically and materially. For us, providing for their material needs has a triple meaning: firstly, because of the actual survival issue; secondly, because we want to build relations of trust and equality for the purpose of further political action; finally, in order not to be in solidarity from afar without directly engaging with them. We think that multicultural struggle communities of all the oppressed, based on their common needs, will be the ones to fight this wretched system, responsible for wars, poverty, racism, gender oppression, and will create a society open to all of us, irrespective of race, nationality, gender, religion and sexual orientation. Until all borders and fences which separate us are broken down, class solidarity is our weapon!
CLOSE THE CONCENTRATION CAMPS
OPEN BORDERS, PAPERS AND FREEDOM FOR EVERYONE
STOP THE EVICTION OF MIGRANTS AND LOCALS
EQUAL HOUSING AND EMPLOYMENT OPPORTUNITIES FOR EVERYONE UNIVERSAL AND EQUAL ACCESS TO HEALTH AND EDUCATION
solidaritymigrants@riseup.net |
blog: https://solidaritywithmigrants.noblogs.org,
Facebook: solidaritymigrants |
Instagram: @solidaritywithmigrants
twitter: @MigrantsSoli