Tag: camps

Στο Camp της Μαλακάσας ο θάνατος δεν έχει όνομα

«Άμεση ανταπόκριση στην προσφυγική-μεταναστευτική κρίση παρέχοντας καταφύγιο και κατάλυμα, σίτιση, υγειονομική περίθαλψη, μεταφορά σε ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας, διασφαλίζοντας έτσι την υγεία και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης της ΟΜΑΔΑΣ-ΣΤΟΧΟΥ»

Ταμπέλα έξω από το camp της Μαλακάσας, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της Ευρωπαικής Ένωσης

Την Πέμπτη 1/10 επισκεφτήκαμε το «ανοιχτό» camp της Μαλακάσας, όπου βρίσκονται έγκλειστοι/ες πάνω από 2000 άτομα.

Ο πρώτος στόχος μας ήταν να μάθουμε περισσότερα για το πρόσφατο θάνατο πρόσφυγα «λόγω Covid-19», που διέμενε στη δομή και τον οποίο πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ. Ποιό ήταν το όνομά του, πώς ήταν η ζωή του, πώς είναι η οικογένειά του τώρα, μετά και την απόφασή της, μαζί με μετανάστες/στριες, να συμμετέχει σε πορεία έξω από το camp αντιδρώντας στο θάνατό του; Πήγαμε για να απαιτήσουμε την ορατότητα της ζωής των έγκλειστων μεταναστών/στριών.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να παραδώσουμε αγαθά που συλλέξαμε στη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης που πραγματοποιήσαμε για τα camps. Γιατί θέλουμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον «υγειονομικό αποκλεισμό» των μεταναστών/στριών στα camps, που μόνο «υγειονομικός» δεν είναι, και μόνο εγκληματικός και δολοφονικός είναι.

Επιχειρήσαμε λοιπόν να παραδώσουμε αγαθά πρώτης ανάγκης, φάρμακα, βρεφικά είδη και άλλα, στις μετανάστριες και τους μετανάστες, όχι για να καλύψουμε όλες τις ανάγκες τους, που στις συνθήκες του άδικου εγκλεισμού τους γίνονται όλο και περισσότερες, αλλά για να δείξουμε στη πράξη πως θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, θέλουμε να σπάσουμε τα σύνορα που μας χωρίζουν, θέλουμε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε μαζί τους.

Τις τελευταίες εβδομάδες, το camp της Μαλακάσας βρίσκεται σε πλήρη «υγειονομικό» αποκλεισμό τις τελευταίες εβδομάδες, όπως και άλλα camps της Ελλάδας. Με απλά λόγια: το ελληνικό κράτος, με πρόσχημα τον Covid-19 επιβάλλει τη γενική απαγόρευση εξόδου σε μετανάστες/στριες που διαμένουν φυλακισμένοι/ες στο camp, είτε φορούν μάσκα είτε όχι, είτε έχουν Covid-19 είτε όχι, ενώ την ίδια ώρα, απαγορεύεται η είσοδος και δεν υπάρχει κανένα «επισκεπτήριο» (όπως τουλάχιστον συμβαίνει στις φυλακές) για τους αλληλέγγυους/ες. Επίσημα, δεν επιτρέπουν σε αλληλέγγυους/ες πλέον καν να παραδίδουν φάρμακα και τρόφιμα. Είναι ολοφάνερο πως, με πρόσχημα τον Covid-19, το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση κλιμακώνουν την επίθεση στις «μεταναστευτικές ροές», αποκλείοντας, φυλακίζοντας, και υποτιμώντας την εργασία των μεταναστών/στριών μέσω της παρανομοποίησή της.

Η αρχική αντίδραση στην πύλη, όταν φτάσαμε με τα είδη πρώτης ανάγκης, ήταν η εξής: «δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το κάνετε αυτό, ελάτε μαζί μου, πάμε στην αστυνομία». Οι αστυνομικές δυνάμεις αυξήθηκαν, ενώ την ίδια ώρα μετανάστες και μετανάστριες προσέγγιζαν όλο και περισσότερο την πύλη. Πίσω από τα κάγκελα που μας χώριζαν, μιλούσαμε μαζί τους, την ίδια ώρα που οι υπεύθυνοι της πύλης φώναζαν πως «δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Η διοίκηση του camp απουσίαζε την ώρα της επίσκεψής μας, καθώς ο διοικητής βρισκόταν σε τηλεσυνδιάσκεψη και δεν μπορούσε να μιλήσει μαζί μας. Ένας υπεύθυνος του ΔΟΜ μας μίλησε, κατέγραψε τα «αιτήματά» μας, και αρνήθηκε να μας γνωστοποιήσει περισσότερα για το θάνατο του πρόσφυγα, λέγοντας πως ασχολείται ο ίδιος προσωπικά με την οικογένειά του.

Μετά από την έντονη πίεση μεταναστών/στριών και μετά από αρκετή ώρα επικοινωνίας μας στην πύλη, κάποιος κύριος αποφάσισε ότι μπορούσαμε τελικά να δώσουμε κάποια πράγματα, άνοιξε λίγο την πύλη και επέτρεψε για λίγο στους μετανάστες και τις μετανάστριες να πάρουν κάποια πράγματα που έχουν ανάγκη. Εκεί τη στιγμή νιώσαμε ότι η πίεση και από τις δύο πλευρές των συνόρων που μας χωρίζουν μπορεί να πετύχει κάτι. Όχι γιατί παραδώσαμε μερικά αγαθά, αλλά γιατί μιλήσαμε για τις πραγματικές συνθήκες της καταπίεσης και του εγκλεισμού, προσπαθώντας να σπάσουμε για λίγο έστω τους αποκλεισμούς.

Πέρα από τα παραπάνω, οι μετανάστες και μετανάστριες μας γνωστοποίησαν και άλλα προβλήματά τους.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, υπάρχει μόνο ένας γιατρός στο camp, οποίος στη πραγματικότητα δεν πραγματοποιεί καν διαγνωστικές εξετάσεις. Δεν συνταγογραφεί τα αναγκαία φάρμακα. Οι έγκλειστοι/ες με δικά τους έξοδα πρέπει να βρουν τρόπο να αγοράσουν τα φάρμακα, την ίδια ώρα που απαγορεύεται η έξοδος από τη δομή. Το φαγητό που τους παρέχεται είναι άθλιας ποιότητας. Δεν μπορούν να προμηθευτούν παρά σε ιδιαίτερα ακριβές τιμές, όντας εγκλειστοι/ες στο camp. Επιπλέον τα είδη υγιεινής εντός του camp είναι ανύπαρκτα. Σαπούνια,σαμπουάν κλπ δεν υπάρχουν. Η χρησιμότητα του lockdown για την υγεία των εγκλείστων μεταναστών/στριών είναι φυσικά ανύπαρκτη. Η ανάγκη για ρούχα όσο πλησιάζει ο χειμώνας γίνεται εντονότερη. Υπάρχει τεράστια ανάγκη, όπως και σε άλλα camps, για βρεφικά είδη. Επίσης, δεν υπάρχει ΑΤΜ κοντά ή μέσα στο camp για να κάνουν ανάληψη χρημάτων. Και βέβαια, με βάση πρόσφατο νόμο του ελληνικού κράτους, σε πολλούς έχει κοπεί το οικονομικό επίδομα.

Η εγκληματική αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε δεν εντοπίζεται απλώς και μόνο στη Μόρια. Αντιμεταναστευτική πολιτική είναι οι πόλεμοι εκτός και εντός συνόρων που διεξάγουν τα ευρωπαϊκά κράτη και οι επιχειρήσεις τους, ο αποκλεισμός από χαρτιά και βασικές προνοιακές δομές που εξυπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία του πολέμου και της εργασιακής υποτίμησης, όλο το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εγκλεισμού.

Το ελληνικό κράτος, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνουν τα πάντα για να συνεχίζει να συμβαίνει αυτό. Κλείνουν τα σύνορα, επιταχύνουν τις διαδικασίες απόρριψης αιτήσεων ασύλου και απέλασης, επεκτείνουν τις δομές εγκλεισμού και φυλάκισης μεταναστών/στριών, ανακοινώνουν προγράμματα ακραίας υποτίμησης της εργασιακής δύναμης των μεταναστών/στριών, προστατεύουν το ρατσισμό και το φασισμό ως συστατικό κομμάτι των αστυνομικών και στρατιωτικών μηχανισμών καταστολής των πιο καταπιεσμένων και φτωχών κομματιών της κοινωνίας μας.

Παλεύουμε για κοινούς αγώνες ντόπιων-μεταναστών/στριών, πλάι σε όλους τους άλλους κοινωνικούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή.

Απαιτούμε

Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό

Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.

Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους.

 

“Immediate response to the refugee-immigrant crisis providing shelter and refuge, food, healthcare, transportation to an open hospitality center in order to secure healthy and secure conditions of living for the [Group-Stochos]”

Announcement outside Malakasa’s camp under the auspices of the Ministry of National Defense and the European Union

We visited the “open” Malakasa’s camp in Thursday the 1st of October, where more than 2000 persons live imprisoned.

Our first goal was to learn more about the recent death of a refugee “due to Covid-19”, who was living in the camp and about whom we learned from the News. What was his name? How was his life? How is his family now, after their decision to participate along with [other] immigrants in the demonstration outside the camp in order to react to his death?”

We went there to demand that the lives and existence of imprisoned immigrants be visible.

Our second goal was to give away goods that we collected at a previous event organized to support the camps, about first aid collection of goods. Because we wanted to challenge in practice the “sanitary exclusion” of immigrants in the camps, an exclusion which is anything else but sanitary; on the contrary, a criminal and deadly exclusion.

We attempted, so, to give away first aid goods, medicine, baby product etc., to the immigrants not just to cover all of their needs, which in these conditions of unfair imprisonment raise in magnitude, but to prove in practice that we want to communicate with them, we want to break the borders that separate us, we want to live and fight together.

Since the past few weeks, Malakasa’s camp is in a state of absolute “sanitary” exclusion, as also the rest of the camps of Greece. Let’s put it simply: the Greek state, by using Covid-19 as excuse, imposes a general ban on exit from the camp to the immigrants who stay imprisoned, irrespective of whether they are wearing a mask or not, of whether they have Covid-19 or not, while at the same time, entry is additionally forbidden and no “visiting hours” for those who stand in solidarity is possible (as it is customary at least for prison). Officially, they do not even allow medicine and food distribution from people who stand in solidarity. It is more than obvious, that by using Covid-19 as excuse, the Greek state and the European Union escalate their offense to the “immigrant flows” by excluding, imprisoning and devaluating the labor of the immigrants through their illegalization.

The initial response upon our arrival by the gate officers was the following: “you don’t have any right to do this, come with me, let’s go to the police”. By time, police forces increased in numbers while at the same time immigrants started to make a crowd at the gates. Behind the bars that separated us we were speaking with them [immigrants], while the cops were yelling that “you are not allowed to do this”.

After the intense pressure of the immigrants and some effort spent in communicating with the officers at the gate, someone decided that we could at last give away some things and opened the gate allowing the immigrants to take some things they needed. At that moment, we felt that the pressure from both sides of the borders could achieve something. Not because we gave away some goods, but because we spoke for the real conditions of oppression and imprisonment, trying to break at least for a moment what separate us.

Besides the above exposition, the immigrants let us know more of their problems.

According to their testimonies, there is only one doctor in the camp, who in fact does not even make diagnostic tests. He does not prescribe the recipes for the necessary medicine. The imprisoned must find the way to buy the medicine with their own money, even though exit from the camp is forbidden. The food they receive is of the worst quality. They cannot provide for themselves but in really high prices, being imprisoned in the camp. Additionally, first aid goods inside the camp are non-existent. Soaps, shampoo etc. are nowhere to be found. Any utility allegedly provided by the lockdown is again, a joke. The need for clothing because of the upcoming winter becomes by each day even more urgent. There is a huge need for baby products, something very common for the camps in Greece. Also, there is no ATM near or inside the camp to withdraw money. Finally, according to a recent law of the Greek state, a lot of immigrants do not receive the cash allowance.

The criminal anti-immigration policy of the Greek state and the European Union is not particularly situated in Moria. Anti-immigration policy is the wars inside and outside the borders that conduct the European states and their corporations, the exclusion from papers and basic welfare structures that benefits the capitalist economies of war and the labor devaluation, the whole system of concentration camps and imprisonment.

The Greek state, along with the European Union, are doing everything in their powers to perpetuate the situation. They close the borders, accelerate the procedures of declining asylum applications in order to initiate deportations, they extend the structures of imprisonment of immigrants, they announce policies of extreme devaluation of labor power of the immigrants, they protect the racism and fascism as constitutive elements of police and military mechanisms of repression of the most oppressed and poor parts of our society.

We fight for common struggles of native-immigrants, aside all the rest of the social struggles for a better life.

We demand

―An end to the Greek State’s and the EU’s war on migrants, and a stop to all the military expeditions abroad.

―Shut down all the concentration camps, ‘’hot-spots’’ and replace them with truly open social structures within the cities for the homeless and marginalized locals and migrants.

―Legal documents, health services, benefits, housing, equal working rights and education for everyone.

1 Οκτωβρίου 2020

Απαγόρευση πρόσβασης στο καμπ της Μαλακάσας
Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούμε επίσκεψη στο καμπ της Μαλακάσας προκειμένου να παραδώσουμε είδη πρώτης ανάγκης και να έρθουμε σε επαφή με τις μεταναστευτικές κοινότητες. Ζητάμε να μάθουμε επίσης για τον πρόσφατο θάνατο πρόσφυγα που διέμενε στο καμπ. Παρόλα αυτά δε μας επιτρέπεται καμία πρόσβαση ενώ έχει έρθει και η αστυνομία.
Αρνούμαστε το διαχωρισμό ντόπιων/μεταναστών, το ρατσιστικό αποκλεισμό-εγκλεισμό χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ
ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΝΕ ΧΩΡΙΑ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 3/10 12.00 ΜΕΤΡΟ ΕΛΑΙΩΝΑ
Update : Καταφέραμε να παραδώσουμε τα αγαθά σε μετανάστες/στριες και να επικοινωνήσουμε μαζί τους στην πύλη, συζητώντας για τις συνθήκες του εγκλεισμού τους και να αποχωρήσουμε.
Θα ακολουθήσει κείμενο ενημέρωσης.
Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστριών

Το έγκλημα κατά της ζωής των μεταναστών/στριών συνεχίζεται

«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι πρόσφυγας. Δεν μπορείς να κοιμηθείς. Δεν έχεις λεφτά για τα παιδιά σου. Φυλακίζεσαι στην απραξία και την αναμονή. Δεν ξέρεις αν θα έχεις χαρτιά, δεν ξέρεις τι να κάνεις την επόμενη μέρα, πού θα βρίσκεσαι την επόμενη νύχτα»

Μετανάστρια από το camp της Ριτσώνας

Πρόσφατα επισκεφτήκαμε το camp μεταναστών/στριών στη Ριτσώνα, στις αρχές Αυγούστου και τις αρχές Σεπτέμβρη, σε συνέχεια των τακτικών μας επισκέψεων και της επικοινωνίας μας με μετανάστες/στριες όλων των κοινοτήτων, που τους τελευταίους μήνες απέδωσαν με τη δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων και την κοινή διοργάνωση κινητοποιήσεων ντόπιων-μεταναστών/στριών.

Στο camp της Ριτσώνας, με πρόσχημα τον Covid-19 έχει πλέον απαγορευτεί το δικαιώμα τόσο εξόδου όσο και εισόδου μεταναστών/στριών και αλληλέγγυων στο camp. Επιπλέον, έχει κοπεί κάθε δρομολόγιο με λεωφορείο, κάθε δηλαδή δίαυλος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Και όλα αυτά σε ένα δήθεν «ανοιχτό camp». Aυτό συμβαίνει με το επιχείρημα ότι «βρέθηκε θετικό κρούσμα» (το οποίο τώρα βρίσκεται στην Αθήνα). Ωστόσο, όπως ενημερωθήκαμε από κόσμο του camp, κανένας μαζικός δειγματοληπτικός έλεγχος με test δεν έχει γίνει. Και να γινόταν, βέβαια, η πολιτική βούληση του ελληνικού κράτους είναι σαφής. Όπως ανακοίνωσε η κυβέρνηση πριν λίγους μήνες, το σχέδιο είναι η μετατροπή όλων των «δομών φιλοξενίας» μεταναστών/στριών σε «κλειστά camps». Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η μετατροπή των camp στα νησιά του Αιγαίου σε «κλειστά camp», ειδικά στη Χίο και στη Λέσβο, με χαρακτηριστική περίπτωση για άλλη μια φορά το camp της Μόριας, όπου αρκετοί μετανάστες και οι μετανάστριες αντιστέκονται στην επιβολή του lock down. Φυσικά η Μόρια ποτέ δεν ήταν «ανοιχτή δομή», ωστόσο η εξέλιξη αυτή μετατρέπει όλο το υπάρχον σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ένα ακόμα πιο δολοφονικό και ασφυκτικό περιβάλλον εγκλεισμό για χιλιάδες ανθρώπους, άτομα και οικογένειες, στερώντας τους και το παραμικρό δικαίωμα μετακίνησης.

Συνειδητοποιούμε ότι η κατάσταση για τους μετανάστες και τις μετανάστριες χειροτερεύει, ο πόλεμος εναντίον τους που διεξάγει το ελληνικό κράτος και η Ε.Ε συνεχίζεται. Όλους τους τελευταίους μήνες το ελληνικό κράτος προχωρά συστηματικά στη δολοφονική στρατιωτική και αστυνομική θωράκιση των ελληνικών και ευρωπαϊκών συνόρων, στις δεκάδες (παράνομες) επαναπροωθήσεις, στις μαζικές απορρίψεις ασύλου, στην καταστολή άστεγων μεταναστών/στριών στο κέντρο των πόλεων, στην πολιτική των εξώσεων χιλιάδων αναγνωρισμένων προσφύγων, στην περικοπή των οικονομικών επιδομάτων που ωθεί μετανάστες/στριες σε αναζήτηση οποιασδήποτε ακραία υποτιμημένης εργασίας υπέρ ντόπιων και ευρωπαίων εργοδοτών. Μόνο οι συλλογικοί αγώνες και οι αντιδράσεις μεταναστών/στριών, συχνά με την αλληλεγγύη και ορισμένων ντόπιων απέναντι στον ντόπιο φασισμό-ρατσισμό και τις κινήσεις Ελλάδας-Ε.Ε, έχουν διασώσει μερικά δικαιώματα των μεταναστών και έχουν μπλοκάρει πολλές εξώσεις τους από τα σπίτια και άλλες δομές.

Έτσι συμβαίνει λοιπόν και στο camp της Ριτσώνας. Φυσικά η διοίκηση «επιτρέπει» για λόγους «έκτακτης ανάγκης» την μετακίνηση εκτός του camp. Όταν, για παράδειγμα, μια γυναίκα πρέπει να γεννήσει. Ωστόσο, όπως μας ενημέρωσαν μετανάστες και μετανάστριες, ήδη έχουν ακυρωθεί ραντεβού μεταναστών/στριών με γιατρούς σε νοσοκομεία, προφανώς με το πρόσχημα ότι τα συγκεκριμένα ραντεβού δεν είναι τα πιο αναγκαία. Την ίδια στιγμή, όπως μάθαμε όταν παραδίδαμε φάρμακα στο φαρμακείο της δομής, υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά φάρμακα συνεχώς-άλλωστε, αν δεν υπήρχαν ελλείψεις και έκτακτες ανάγκες, τα δικά μας φάρμακα δεν θα γίνονται αποδεκτά.

Όσον αφορά τα βρεφικά γάλατα, οι «θεσμοί» δεν τα παρέχουν δωρεάν. Ο ΕΟΔΥ υποστηρίζει πως δεν είναι υποχρέωσή του, ή δεν έχει τα χρήματα για να το κάνει. Επομένως τα ακριβά βρεφικά γάλατα, αναγκαία για την ανάπτυξη των χιλιάδων παιδιών, είναι ιδιωτική υποχρέωση των γονιών, που πληρώνουν για αυτά. Κάποια ποσότητα γαλάτων, όπως ενημερωθήκαμε, τα καλύπτει το solidarity now, το οποίο, φυσικά, δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για το πώς θα καλυφθούν τα υπόλοιπα. Κράτος και ΜΚΟ δεν απευθύνουν καν κάποια δημόσια έκκληση για την κάλυψη των αναγκών-απλώς συγκαλύπτουν το έγκλημά τους. Και μετά καταδικάζουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες που αρρωσταίνουν, που «μεταδίδουν τον Covid-19».

Tην ίδια στιγμή, το ελληνικό κράτος έχει κόψει το οικονομικό επίδομα στους κατόχους ασύλου, μετακυλίοντας το κόστος πλήρως στις πλάτες των αποκλεισμένων από την υπόλοιπη κοινωνία και φυλακισμένων μεταναστών/στριών, που αναζητούν, σε καθεστώς παρανομίας και ημιπαρανομίας, οποιαδήποτε εργασία για να ζήσουν.

Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν «υπεράριθμοι», μη εγγεγραμμένοι στο camp άστεγοι και άστεγες, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε σίτιση και άλλες υποδομές. Επιπλέον, φτάνουν καταγγελίες που έφτασαν σε μας για τη ρατσιστική στάση νοσοκομειακών υπαλλήλων και γιατρών απέναντι σε μετανάστες και μετανάστριες, στην Χαλκίδα, την Αθήνα και αλλού.

Την ώρα που οι τουρίστες κυκλοφορούν στην Ελλάδα ελεύθερα, γιατί «φέρνουν κεφάλαιο», την ώρα που οι ντόπιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες κυκλοφορούν και εργάζονται σκληρά με μάσκες «για να κινηθεί η οικονομία», την ίδια ώρα το ελληνικό κράτος και άλλα καπιταλιστικά κράτη κρατούν μετανάστες και μετανάστριες φυλακισμένους/ες και συνωστισμένους/ες, χωρίς το υποκριτικό «social distancing» στους χώρους φυλάκισης παρά μόνο αν αυτό σημαίνει απομόνωση από τον υπόλοιπο κοινωνικό κόσμο. Μέσα στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και με πρόσχημα την υγειονομική απειλή του Covid-19, που προετοιμάζει τον χειρότερο εγκλεισμό που θα ακολουθήσει απέναντι σε κοινωνικές ομάδες θέλουν να αντισταθούν στην κοινωνική αδικία. Στη πραγματικότητα, οι ελληνικές κυβερνήσεις φοβούνται και αποκλείουν την κοινή επικοινωνία ντόπιων-μεταναστών/στριών καταπιεσμένων. Κάνουν προπαγάνδα υπέρ του εθνικισμού και του ρατσισμού, λέγοντας ψέματα κατά των μεταναστών και εντείνοντας τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, για να προκαλέσουν έναν «εμφύλιο των φτωχών» και για να μη στραφεί η δυσφορία και η οργή απέναντι στα κατασταλτικά μέτρα του καπιταλιστικού έθνους-κράτους ενάντια στις κυβερνήσεις. Θέλουν οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες να είμαστε διαιρεμένοι/ες και όχι ενωμένοι/ες απέναντι στους κοινούς μας εχθρούς.

Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη διέξοδος δίνεται από την αυτοοργάνωση προσφύγων/μεταναστών/στριών, από τις μικρές κινητοποιήσεις των κοινοτήτων, από τη διάθεση των νέων ανθρώπων να ακουστεί η φωνή τους και να αγωνιστούν.

Στον αγώνα αυτό είμαστε αλληλέγγυοι/ες με τους μετανάστες και τις μετανάστριες.

Θέλουμε να οικοδομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και κοινού αγώνα των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων της κοινωνίας.

Θέλουμε να χτίσουμε τις πολυεθνικές μας κοινότητες αλληλεγγύης απέναντι στα έθνη-κράτη, τον πόλεμο κατά των μεταναστών/στριών και την ακραία εκμετάλλευση των σωμάτων και της εργασίας τους.

Απαιτούμε

Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό

Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.

Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους.

**Αυτά είναι γάλατα, φάρμακα, ρούχα που παράδωσαμε την τελευταία φορά στη Ριτώνα