Tag: ελληνικά

Posted on

Mαρτυρία μετανάστη για εργασιακή εκμετάλλευση και αγώνες στο camp της Σάμου εν μέσω lockdown και πανδημίας

A testimony of a migrants for labour exploitation and struggles in Samos refugee camp (=prison) during lockdown

scroll for english

Ονομάζομαι …….. και κατάγομαι από …….. Έφυγα από τη χώρα μου στις 18 Φεβρουαρίου 2019 επειδή είχα προβλήματα με την αστυνομία. Έφτασα στην Τουρκία την ίδια μέρα. Εκεί πέρασα εφτά με οκτώ μήνες που ήταν από τους χειρότερους της ζωής μου. Δούλεψα σε ένα εργοστάσιο ρούχων για πενήντα ημέρες αλλά το αφεντικό (ιδιοκτήτης του εργοστασίου) δεν ήθελε για αγνώστους λόγους να με πληρώσει. Τον πιέσαμε, εκείνος έβγαλε πιστόλι και μου είπε να μην ξαναπατήσω ποτέ. Έβαλα τα κλάματα και έφυγα, φέρθηκα σαν άντρας, αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην δουλέψω ποτέ ξανά στην Τουρκία. Αργότερα αποφάσισα να συνεχίσω προς την Ελλάδα επειδή είναι στην Ευρώπη και όπως όλοι ξέρουμε οι Ευρωπαίοι είναι υπέρμαχοι των (λεγόμενων) ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ήρθα στην Ελλάδα στις 17 Σεπτεμβρίου 2019, το ταξίδι δεν ήταν καλό επειδή κοιμόμουν εννιά μέρες σε θάμνους. Ο οδηγός είχε πει ψέματα ότι ξέρει να οδηγεί επειδή οι λαθρέμποροι είπαν πως όποιο άτομο προθυμοποιηθεί να οδηγήσει θα πληρώσει λιγότερο. Παρότι η τιμή είναι διαφορετική, εγώ πλήρωσα 700 δολάρια και ξέρω κόσμο που πλήρωσε λιγότερα από εμένα. Δοκίμασα τρεις φορές το ταξίδι, οι δύο πρώτες απέτυχαν αλλά την τρίτη δόξα το θεό τα κατάφερα. Όταν μπήκα στην Ελλάδα είπα στον εαυτό μου ότι το τα βάσανα τελείωσαν επειδή έφτασα στην Ευρώπη. Στη βάρκα ήμασταν 54 άτομα, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Διασωθήκαμε από κάτι της Frontex (δε θυμάμαι ολόκληρο το όνομα). Μας ανάγκασαν να μείνουμε στο έδαφος για κάποια ώρα, αργότερα ήρθε ένα όχημα και μας μετέφερε στο στρατόπεδο. Ενώ ήμασταν στο όχημα είδα σε κάποιο κτήριο να γράφει SAMOS HOTEL και από εκείνη ότι στιγμή ξέραμε τι είμαστε στη νησί της Σάμου. Η διαδρομή κράτησε μερικά λεπτά και ξαφνικά μπήκαμε στο καμπ κατά τις 5:00-6:00, οπότε το μέρος δε φαινόταν επειδή ήταν σκοτεινά. Αργότερα μέσα στη μέρα μας ζήτησαν να δώσουμε προσωπικές πληροφορίες (όνομα, χώρα καταγωγής, ηλικία κτλ.). Αυτό κράτησε όλη μέρα, μας έδωσαν φαϊ και νερό. Έπειτα μας είπαν να βγούμε έξω και να αναζητήσουμε ανθρώπους από την ίδια χώρα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν με καταφύγιο και ό,τι άλλο χρειαστούμε. Βγήκα έξω και συνάντησα κάποιους από την ίδια χώρα με μένα, με πήραν στη σκηνή τους και μου έδωσαν μια φέτα με βούτυρο. Κατά τις 22:00 κάποιοι από αυτούς που ταξιδεύαμε μαζί είπαν ότι δεν είχαν μέρος να κοιμηθούν και ζήτησαν να τους βοηθήσω. Ξύπνησα κι έψαξα να αγοράσω σκηνή για να έχουν μέρος να ξεκουραστούν. Μπορέσαμε να αγοράσουμε 2 σκηνές με 120 ευρώ. Προχωρώ τώρα γρήγορα στο μέλλον. Κάποια στιγμή μας είπαν ότι το καμπ της Σάμου είναι μόνο για 4,500 πρόσφυγες αλλά ότι το 2019 υπήρχαν τουλάχιστον 9,000, οπότε ήταν μπλοκαρισμένο και υπερπλήρες. Για να δεις γιατρό έπρεπε να σηκωθείς στις 4 π.μ. και να στηθείς στην ουρά. Η γραμμή για το φαγητό ήταν ακόμα χειρότερη. Έζησα σε αυτές τις συνθήκες για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο, έχοντας περάσει εκεί συνολικά 20 μήνες. Οι πρώτοι δύο μήνες ήταν πολύ σκληροί γιατί αυτή η ζωή μού ήταν τελείως άγνωστη. Συνέχεια μαλώναμε με κόσμο από άλλες χώρες επειδή δε μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, επειδή είχαμε διαφορετικό υπόβαθρο, διαφορετική κουλτούρα ή διαφορετικές πεποιθήσεις κτλ. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο οργανωθήκαμε ως κοινότητα (Γκάμπια) με εκτελεστικό όργανο, και ανοίξαμε γκρουπ στο WhatsUp για συζητήσεις, συμβουλές, ευαισθητοποίηση, παροχή ιατρικής φροντίδας, για περίπτωση πυρκαγιάς (που ήταν ο κανόνας στη Σάμο), γενικά για οτιδήποτε επείγον κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Κάναμε ειρηνικές διαμαρτυρίες με τα πανό μας. Ζητήσαμε ακρόαση από τον διευθυντή του καμπ αρκετές φορές. Του στείλαμε και γράμματα. Όλους αυτούς τους 20 μήνες δεν κοιμήθηκα ποτέ σε βαγόνι ή container· χειμώνα, άνοιξη ή καλοκαίρι βρισκόμουν πάντοτε σε σκηνή. Οι διαδικασίες ασύλου είναι πάρα πολύ αργές χωρίς ποτέ να σου λένε το λόγο. Όταν πρωτοήρθα στη Σάμο αυτό που ήθελαν όλοι ήταν απλώς μία κάρτα [an open card], που για να την αποκτήσεις έπρεπε να έχεις κάποιου είδους αδυναμία (παράδειγμα: έπρεπε να είσαι ψυχικά ή διανοητικά άρρωστος ή να έχεις επιληψία). Ήταν αστείο που όλοι ξαφνικά έγιναν άρρωστοι αλλά κανείς δε θα ‘θελε να είναι πραγματικά να είναι. Όταν οι αρχές κατάλαβαν ότι πολλοί λένε ψέματα για την κατάσταση της υγείας τους, τους σταμάτησαν και διέταξαν να γίνουν οι τελικές συνεντεύξεις. Οι διαδικασίες των συνεντεύξεων κράτησαν για κάποιους πάνω από 8 μήνες, κατά τους οποίους δεν ενημερώνονταν για τίποτα. Οι άνθρωποι κουράστηκαν κι έτσι κάναμε άλλη μία διαμαρτυρία και αυτή τη φορά τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο. Σε κάποιους δόθηκε άδεια παραμονής και κάρτα, αλλά σε πολλούς την αρνήθηκαν, ιδίως σε ανθρώπους από τον αφρικανικό τομέα.

Όπως είπα παραπάνω, συνέχεια μαλώναμε μέσα στο καμπ λόγω του διαφορετικού μας υποβάθρου και των γλωσσικών εμποδίων. Αποφασίσαμε να συγκαλέσουμε συνάντηση μεταξύ των επικεφαλής των κοινοτήτων για να διοργανώσουμε αγώνες ποδοσφαίρου, να κάνουμε αμοιβαίες επισκέψεις και προσπαθούμε να μιλάμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου γιατί αυτό μειώνει τις εντάσεις μεταξύ των προσφύγων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Σάμο έγινα αντικείμενο ρατσιστικής αντιμετώπισης από την αστυνομία γιατί συνέχεια μας έλεγαν να μαζευόμαστε σπίτι, [δεν] μας επέτρεπαν να καθόμαστε στα εστιατόρια για αγνώστους λόγους, δεν μας επέτρεπαν την είσοδο στα γυμναστήρια και τα σινεμά για αγνώστους λόγους, και αυτό ήταν πολύ σκληρό γιατί ήμασταν περιθωριοποιημένοι σε βαθμό ακραίο. Στα σούπερ-μάρκετ μας άφηναν να πηγαίνουμε πιστεύω επειδή εκεί ξοδεύαμε χρήματα. Το ότι οι πρόσφυγες ενωθήκαμε είχε κάποια θετικά αποτελέσματα επειδή πολλοί πήραν έτσι άδεια παραμονής το 2020-21. Παρ’ όλο που σε πολλούς την αρνήθηκαν, θέλω να εστιάσω στη θετική πλευρά. Η παροχή νερού και ρεύματος ήταν απαίσια, μπορούσαν να περάσουν περισσότερες από 72 ώρες χωρίς νερό και ρεύμα μέσα στο καμπ, ενώ έβλεπες την πόλη να είναι παντού φωτισμένη και ζωντανή. Μέσα σ’ όλες αυτές τις δυσκολίες εμφανίστηκε και ο κορονοϊός. Οι επιπτώσεις του κορονοϊού έγιναν αισθητές σε όλον τον κόσμο, αλλά κυρίως μέσα στα καμπ. Δε μπορούσαμε να κάνουμε social distancing επειδή το καμπ ήταν υπερπλήρες, εκτός αυτού στο καμπ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν δε στηθείς σε ουρές, επομένως απλά φανταστείτε τι συνέβαινε όταν 4000 άνθρωποι έπρεπε να στηθούν στην αναμονή για φαγητό, ντους, επίσκεψη σε γιατρό, διαδικασίες ασύλου, αλλαγή στοιχείων κτλ. Αυτές ήταν οι πιο κρίσιμες και δύσκολες στιγμές στη Σάμο. Λίγο αργότερα είπαν στις ειδήσεις ότι μέσα στο καμπ υπάρχουν κρούσματα (φανταστείτε τι πνευματικό βασανιστήριο και φόβος) και όλοι έπρεπε να μείνουμε κλεισμένοι μέσα αφότου μαθεύτηκαν αυτά τα νέα. Οι ντόπιοι έπαψαν να έρχονται για δουλειά επειδή το καμπ χαρακτηρίστηκε επίκεντρο του θανατηφόρου ιού και ο κόσμος έτρεχε μακρυά μας εάν τολμούσαμε να διασχίσουμε τον δρόμο. Η αστυνομία εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να μας καταπιέσει και μας περιθωριοποιήσει ακόμη περισσότερο, φτιάχνοντας σημεία ελέγχου μεταξύ του καμπ και των ντόπιων, παρενοχλώντας μας και κάνοντας διακρίσεις εις βάρος μας χωρίς όριο, απλά επειδή η γραφειοκρατία και η κυβέρνηση έκαναν πολιτικά παιχνίδια για να πάρουν χρηματοδότηση από την ΕΕ και οποιονδήποτε άλλον οργανισμό έχουν για να ζητάνε βοήθεια. Η καραντίνα στο καμπ ήταν απόλυτη, αλλά σε όσους ήταν υπό κράτηση δεν έδιναν ούτε τρόφιμα ούτε φάρμακα. Κάθε κοινότητα φροντίζει τους δικούς της χάρις τις συνεισφορές μας. Κάποια στιγμή μας έδωσαν αντισηπτικά και μάσκες για προστασία, αλλά ήταν ήδη αργά.

Παρ’ όλη την καταστολή και την περιθωριοποίηση, βρήκαμε κοινό έδαφος για να επιβιώσουμε και να προσέχουμε ο ένας τον άλλον, ιδίως σε επίπεδο κοινότητας.

—

My name is ………… Am from the ………..I left my Country since 18th February 2019. I leave because i have some issue with the police force in my country. Arrived in Turkey on the same day. I spent 7 to 8 months in Turkey which are part of my worse days in my life. I worked in a textile factory for 50 days and the boss( owner of the factory ) he will not pay me reasons best known to him, we push and pull he pull out a pistol and told me not to come there anymore. I cried and walk away, i took it as a man but I promise myself not work in Turkey anymore. I later made up my mind that i will proceed to Greece because is in Europe and like we all know Europeans are the champions of human right ( so-called). I came to Greece on the 17th of September 2019, it was not a nice journey because i slept 9 days in the bush, our boat driver lied to us that he can drive because the smugglers said if anyone volunteer to drive the boat you will not pay like the rest. Though is a different price but i paid $700 and i know people who paid less or more than what i paid. I tried the journey 3 times, the first 2 failed and i succeeded in the third time thanks to God. When I entered Greece I said to myself now my suffering is finish because am in Europe. We were 54 in the boat including kids and women. We where rescued by something Frontier ( I cannot remember the whole name). We where made to sit on the floor for some time, later a vehicle came and they transported us to the camp.( while onboard the said car I saw a written on a building SAMOS HOTEL) then thats the time i knew we are in samos island. We drove for some minutes then we suddenly entered a camp but it was around 05:00 am to 06:00 am so the place was not clear because is kinda dark. Later on the day we where asked about our personal informations( name, country of origin, age etc). We spend the whole day doing that, they gave us food and water. After all that they told us to go out and look for our country men who can help us with shelter and any other thing we might need. I went out and met some Of my Country men and they took me to their tent where i was given a slice bread with butter. At about 22:00hrs some of my journey mates said they couldn’t have anywhere to sleep so i should help them. I woke up and search for a tent to buy so that they can also rest. We where able to buy 2 tents £120. Fast forward to the future. We where told that samos refugee camp was meant for only 4500 refugees but in 2019 there were more than 9000 refugees so it was packed and blocked. To see a Dr you need to wake up around 4am to queue. Food line was worse. I was leaving like this for almost one year, though i spent 20 months there. The first 2 months where very hard because I never know such a life, we always fighting within, with other country men because we dnt speak the same language, different backgrounds, different cultures and beliefs etc. During those hard times we organise ourselves ( Gambians)form a community with an executive and open a WhatsApp group for talking, advising, sensitising,contribution for medical treatment, incase of fire break outs because that was a norm in samos and any other emergency and a whole lot of things. We do peaceful demo’s with our banners. We seek audience with the director of the camp several times. We write letters to him too. In all this 20 months I never sleep in a caravan or a container, whether winter, spring or summer am always in a tent. Asylum procedures are very slow and they can never tell you why. When I newly enter in samos all what everybody wants was an open card so to have that card they said you must be vulnerable (example.. you must be sick psychologically, mentally or you must have epilepsy. It was so funny that everybody was instantly sick because nobody wants to be in that horrible conditions. When they knew ( the authorities) that many people are lying about their health status tgey stop that and say people most do their final interviews.

 Some will do their interview more than 8 months and they will not say anything so people where tired of that too we do another demo and this time things started changing for the better. Some people where given resident permits and others open cards but many where also rejected especially in the African section

Like i said earlier we always fight within because of different backgrounds and language barriers we decided to call on a meeting with some community heads to organise football tournaments, we play draft, we visit each other and we try to speak each other’s languages reduces the tensions between refugees. During my stay in samos I was racially abused by the police because they normally told us to go home, they allow us to sit in their restaurants for reasons best known to them, they dnt allow us to enter their Gym centres, they dnt allow us to enter their cinemas for reasons known to them so it was hard because we where marginalised up to the last level, we where allowed to enter supermarkets because we spent our money there I believed. Us coming together ( refugees) yield some positive results because many where given resident permits in 2020 to 2021 though many where rejected too but to focus on the positive many where given papers. The water and electricity shortages are horrible, it can go more than 72hrs we dnt have water and electricity in the camp whiles you see in the city everywhere is bright and lively. With all that hardship Corona also showed up. The whole world feel the effects of corona but it was in the camp. We can’t do social distancing because the camp is packed, beside you can’t do anything in the camp without queuing so juat imagine what will happen if 4000 people want to queue for food, shower, to see a Dr, asylum procedure, changing of ausweis and etc so it was part of the most delicate and hard times in samos. Shortly after all that they broke the news that we have some people in the camp who contacted corona( imagine the mental torture and fear) we all leave in since that news break out. Locals stop coming to work because they label the camp a hotspot for the deadly corona virus, locals on the street runaway from us if our parts cross on the street, police took that as advantage to depress and marginalised us more, they erect checkpoints bet

ween the camp and the locals to harass and discriminate us to any level just because the bureaucracy and politics the Government is playing to have some fun from EU and any other body they can ask to help. Quarantine was rampant in the camp but no food or meds where given to guys on quarantine (detention). Every community provides for your people from the contribution we do. They start given us hand sanitizers and face mask for our protection but it was late.

With all this repression and marginalization we found a common ground to survive and be each other’s keeper especially to community level.

Posted on

Ένας χάρτης με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κοντά στην Αθήνα (scroll for english)

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου γενικού lockdown στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να επισκεπτόμαστε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών που βρίσκονται κοντά στην Αθήνα, επιδιώκοντας να εδραιώσουμε μια καλύτερη επικοινωνία ντόπιων-μεταναστριών.
Eνάντια σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Ελευθερία, χαρτιά και στέγαση για όλες και όλους!
—
A map with the concentration camps located close to Athens.
During the second general lockdown in Greece, we keep visiting the concentration camps of migrants located close to Athens, trying to establish a better communication among locals and migrants
Against all concentration camps!
Freedom papers housing for all!
1 ‘’Refugee Camp” Κόρινθος” + Κλειστή δομή κράτησης.
2 ‘’Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων και Μεταναστών-δομή φιλοξενίας προσφύγων Ελευσίνας”, Μάνδρα.
3 ‘’Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων Σκαραμαγκά”, Μακαρίου, Σκαραμαγκάς.
4 ‘’Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων Σχιστού”, Λεωφόρος Σχιστού-Σκαραμαγκά, Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού.
5 ‘’Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, Κέντρο κράτησης”, Πέτρου Ράλλη.
6 ‘’Eleonas Camp’’, Αγίου Πολυκάρπου, Αθήνα.
7 ‘’LAVRIO CAMP / κέντρο προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων’’ Λαυρίου.
8 ‘’Κέντρο κράτησης Αμυγδαλέζας’’, Αχαρνές Αττικής.
9 ‘’ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΓΕΡΑΚΙΝΙ, CAMP GERAKINI’’ (Μαλακάσα 1, Μαλακάσα 2).
10 ‘’Oinofyta Refugee Camp’’, Οινόφυτα.
11 ‘’Κέντρο φιλοξενίας προσφύγων’’, Θήβα .
12 ‘’Camp Ritsona’’, Ριτσώνα.
Posted on

Ανταπόκριση από το camp της Μαλακάσας-για το θάνατο του παιδιού και για την καθημερινότητα των έγκλειστων μεταναστριών (scroll for english)

https://www.facebook.com/solidaritymigrants/posts/232940211661849
Τις προηγούμενες μέρες επισκεφτήκαμε το camp της Μαλακάσας, για να παραδώσουμε φάρμακα σε μετανάστες/στριες μετά από συνεννόηση μαζί τους, για να μάθουμε περισσότερα για το θάνατο του μικρού προσφυγόπουλου που απασχόλησε τα ελληνικά ΜΜΕ πρόσφατα, και για να συζητήσουμε γενικότερα με τους έγκλειστους και τις έγκλειστες.
Για το θάνατο του παιδιού: Όσον αφορά το θάνατο του παιδιού, μάθαμε ότι συνέβη στο Μαλακάσα 2 (το δεύτερο, ακόμα πιο αστυνομικά φυλασσόμενο camp, το οποίο απαγορεύεται να φωτογραφήσεις απέξω). Πάνω στο παιδί έπεσε φορτηγό που μετέφερε μπάζα, χαλίκια κτλπ αρκετών τόνων. Κατά τις επισκέψεις μας στα camp της Μαλακάσας έχουμε δει ότι δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη προσοχή στην είσοδο και στην έξοδο των οχημάτων, που μπαίνουν στο camp για να ξεφορτώσουν. Ένας από τους μετανάστες που μιλήσαμε είχε μιλήσει με τους γονείς του παιδιού, που βρίσκονταν προφανώς σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η διοίκηση του camp υποσχέθηκε ότι «θα τους βοηθήσει σε ό,τι χρειαστούν», χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι μπορεί να τους πάνε κάπου εκτός camp. Αξίζει να σημειώσουμε, εδώ, πως τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις είχε δώσει η διοίκηση και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης στην οικογένεια του μετανάστη που είχε διαγνωστεί πως πέθανε από Covid-19. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προσπαθούν να κάνουν η διοίκηση και φορείς που συμμετέχουν σε αυτή, είναι να συγκρατήσουν το θυμό των μεταναστών και των μεταναστριών για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους στα camps. Όπως πληροφορηθήκαμε, ενδεχομένως γίνει κάποιου είδους συναυλία στη μνήμη του παιδιού από τις μετανάστριες και τους μετανάστες που μένουν εκεί.
Για την καθημερινότητα στο camp: Υπάρχει γενικευμένο πρόβλημα με τους ανθρώπους που δεν έχουν χαρτιά, ΑΜΚΑ κτλ, ότι σε κάποιες περιπτώσεις που πάνε στο νοσοκομείο αρνούνται να τους εξετάσουν. Αυτή τη φορά εμείς μάθαμε για δύο τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά, δερματικά ή άλλα ιατρικά προβλήματα, ενήλικες και παιδιά. Γνωρίζουμε πως το ελληνικό σύστημα υγείας αυτή τη στιγμή, με ευθύνη του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεων διαχρονικά, αδυνατεί να φροντίσει τους φτωχότερους ντόπιους (πολλοί από τους οποίους έχει αποδειχθεί ότι πεθαίνουν από Covid-19 ή άλλες ασθένειες έξω από κάθε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας), πόσο μάλλον μετανάστριες και μετανάστες που αποκλείονται από την ισότιμη υγειονομική περίθαλψη για ρατσιστικούς λόγους. Επιπλέον, τα ασθενοφόρα που υποτίθεται ότι έρχονται σε έκτακτες περιπτώσεις κάνουν πολλές ώρες να φανούν, ακόμα και όταν υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις ζωής και θανάτου.
Τέλος, οι μετανάστριες και οι μετανάστες μας είπαν ότι διάφοροι παράγοντες της διοίκησης του camp τους απειλούν έμμεσα ότι αν αντιδράσουν σε όλα αυτά, θα έχουν επιπτώσεις.
Με λίγα λόγια, κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τα camps συνειδητοποιούμε ότι ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζεται αμείωτος, καθημερινά. Ένας πόλεμος με πραγματικά, καθημερινά θύματα, από τις δολοφονίες και τις επαναπροωθήσεις στον Έβρο και στα νησιά, μέχρι τον ρατσιστικό αποκλεισμό από την ισότιμη υγειονομική περίθαλψη των μεταναστριών και την υποτιμημένη, παράνομη εργασία τους για Έλληνες και Ευρωπαίους εργοδότες.
Η κοινωνική επίθεση των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στους καταπιεσμένους έγινε πρώτα στον μεταναστευτικό πληθυσμό, και τώρα μεταφέρεται προς το εσωτερικό, προς όλους και όλες εμάς, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, lockdown, επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα.
Για αυτό οι κοινωνικοί αγώνες των ντόπιων και των μεταναστών απέναντι στα ελληνικά και τα ευρωπαικά αφεντικά, είναι ο μόνος δρόμος για τη συλλογική ανατίμηση των ζωών τους.
Ανοιχτά σύνορα, χαρτιά, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη για όλες και όλους. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, Οικονομικό επίδομα και ισότιμες εργασιακές συνθήκες για ντόπιους και μετανάστες/στριες
—
Report from the camp in Malakasa about the death of the child and the daily lives of the enclosed migrants
In the last days, we visited the camp in Malakasa in order to deliver medicine to the migrants after communicating with them, to learn more about the death of the young refugee which has recently concerned greek media, and to communicate, in broader terms, with the enclosed.
Regarding the child’s death: In the matter of the child’s death, we found out that it happened in Malakasa 2 (the second, even more policed camp, that prohibits taking photos of it from the outside). A truck that was carrying tons of debris, gravel ect. fell onto the kid. During our visits to the camp in Malakasa, we have noticed that no particular attention is given during the entry and exit of vehicles, that come to the camp to unload. One of the migrants we talked to, had also talked to the parents of the child, who where obviously in a really bad psychological state. The camp’s administration promised to “help them in anything they might need,” without that meaning, of course, that they may be transferred somewhere outside the camp. It is worth noting that the exact same promises had been given by the administration and the International Organisation for Migration to the family of the migrant whose death had been diagnosed as Covid-19 related. In any case, what the administration and bodies that are part of it are trying to do is contain the migrants’ anger regarding the awful living conditions in the camps.
Regarding everyday life in the camp: There is a generalised problem regarding individuals without legal documents, AMKA ect.; when they go to the hospital they are, at times, refused examination. This time we found out about two such cases. There are people with serious dermal or other medical issues, adults and children. We know that at this point in time the greek health system, under the responsibility of the greek state and the governments (current and past), is unable to take care of the poorest locals (many of which, as it has been proven, are dying due to Covid-19 or other diseases outside of Intensive Care Units), let alone migrants who are excluded from equal healthcare for racist reasons. Additionally, ambulances that are supposed to come in emergency situations arrive many hours later, even when it’s a matter of life or death,
Lastly, the migrants told us that various heads of the administration have been indirectly threatening them with serious consequences, if they react to all that is happening.
In brief, every time that we visit the camps we come to realise that the anti-migration war of Greece and the EU is being continued unabated, daily. A war with real, daily victims; from the murders and the pushbacks in Evros and the islands, to the racist exclusion from equal healthcare of migrants and their underpaid, illegal work for the Greek and European employers.
The social attack of the capitalist states on the oppressed first took place on the migrant population, and is now being transferred to their interior, to all of us, with curfews, lockdowns, attacks on our labour rights.
For this reason, social struggles of locals and migrants towards the greek and european bosses is the only way towards the collective revaluation of our lives.
Open borders, papers, housing, healthcare for all. Close all concentration camps. Financial benefits and equal working conditions for locals and migrants.
Posted on

It’s not just Korinthos or Moria – NO to any concentration camp ever or anywhere.

[scroll down for english]
Δεν είναι μόνο η Κόρινθος και η Μόρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά.
Την Κυριακή 28/3 πραγματοποιήσαμε δύο δράσεις.
Συμμετείχαμε στην αντιρατσιστική κινητοποίηση έξω από το κέντρο κράτησης της Κορίνθου με αφορμή την αυτοκτονία μετανάστη λόγω των συνθηκών κράτησης, και επισκεφτήκαμε ξανά το camp της Μαλακάσας, για να παραδώσουμε βρεφικά είδη, φάρμακα και παπούτσια, και να επικοινωνήσουμε με μετανάστες/στριες έγκλειστους/ες εκεί για τα προβλήματά τους.
Έτυχε μάλιστα εκείνη την μέρα στη Μαλακάσα να βρίσκεται στο camp και ο διοικητής και ο ΔΟΜ για να υποδεχτούν κάποιους εκπροσώπους της Ευρωπαικής Ένωσης (νομίζουμε και του Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου) για ζητήματα σχετικά με τις εγκαταστάσεις του camp, όπως είπαν. Λίγες ώρες πριν φτάσουν οι επίσημοι, ένα περιπολικό της αστυνομίας μας είπε ότι θα πρέπει να τελειώσουμε έγκαιρα για να μη «δοθεί κακή εικόνα» στους επισήμους της Ευρωπαικής Ένωσης με τον κόσμο συνωστισμένο (σε ανοιχτό χώρο) που λάμβανε τα είδη πρώτης ανάγκης. Αρνηθήκαμε να καθορίσουμε το πρόγραμμά μας από τον ερχομό όλων αυτών.
Φυσικά, όταν ήρθαν επίσημοι αντιπρόσωποι της Ευρωπαικής Ένωσης για να επιθεωρήσουν το camp, δεν ενδιαφέρθηκαν να μιλήσουν με τους μετανάστες και τις μετανάστριες που βρίσκονταν εκεί, για τα προβλήματά τους.
Εγκληματικές είναι οι ευθύνες όλων των υπευθύνων για την κατάσταση στο camp.
-Δεν υπάρχουν γιατροί, ενώ τα ιατρικά προβλήματα των έγκλειστων πολλαπλασιάζονται: 2 γιατροί για όλο το camp, ένας γενικός γιατρός και γυναικολόγος, που δεν βρίσκονται καν εκεί τα σαββατοκύριακα, και τις καθημερινές βρίσκονται εκεί για λίγες ώρες, μέχρι το μεσημέρι -Έλλειψη αναγκαίων φαρμάκων και άλλων αναγκαίων αγαθών
– μετανάστες/στριες με σοβαρά προβλήματα υγείας πρέπει να πληρώσουν από τη τσέπη τους για τα φάρμακα που χρειάζονται, όπως και για τα γάλατα για τα μωρά τους, την ώρα που για πολλούς/ έχει περικοπεί το οικονομικό επίδομα-το οποίο έτσι και αλλιώς δεν αρκεί. Για να τα βγάλουν πέρα, μετανάστες/στριες δουλεύουν μαύρα σε χωράφια της ευρύτερης περιοχής και σε άλλες δουλειές.
-Φυσικά, οι έγκλειστοι/ες στο camp παραμένουν φυλακισμένοι/ες στο καθεστώς της υποκριτικής διαδικασίας ασύλου, σύμφωνα με την οποία οι μετανάστες/στριες κατά κανόνα δεν μπορούν να κάνουν καν αίτηση ασύλου μέσω Skype, αφού το Skype δεν λειτουργεί.
-Ο ΔΟΜ, ο «ανθρωπιστικός» οργανισμός που συνδιαχειρίζεται τα camps με τις διορισμένες από την κυβέρνηση διοικήσεις, ισχυρίζεται ότι κάνει «το καλύτερο δυνατό» , μέσα σε αυτές τις άθλιες φυλακές.
-Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν μπορεί να πάει σχολείο, αποκλεισμένα με ή χωρίς lockdown από την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση. Όλα αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα με την έλλειψη λεωφορείων και την απομόνωση στο camp, που βρίσκεται φυσικά έξω από την πόλη. Στο Μαλακάσα 2, όλοι/ες παραδέχονται ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Και η φύλαξη πολύ αυστηρότερη. Δεν ξεχνάμε ότι η ίδια η ύπαρξη των camps είναι εγκληματική και ενάντια στην υγεία των μεταναστών/στριών.
Καλούμε σε έμπρακτη ενίσχυση του αντιρατσιστικού κινήματος.
Δεν αρκεί η στεναχώρια για όσα συμβαίνουν.
Χρειάζεται οργάνωση κοινωνικών και πολιτικών αγώνων ντόπιων-μεταναστριών, για την ελευθερία μετακίνησης και χαρτιά για όλες/ους, επαρκή και δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, για να κλείσουν τα camps και να υπάρχει στέγαση μέσα στις πόλεις για όλες και όλους, για ισότιμη εκπαίδευση και εργασιακά δικαιώματα για όλες και όλους.
Solidarity With Migrants

Photos taken by

Bonelli Arte
——————–
It’s not just Korinthos or Moria – NO to any concentration camp ever or anywhere.
On Sunday 28th of March we made two actions.
We took part at the antiracist protest out of the Korinthos detention centre after the suicide of a migrant because of the living conditions there, and we also visited Malakasa camp once more in order to distribute baby necessities, medicine and shoes and discuss with the enclosed migrants about their problems.
That day IOM and the camp manager were coincidentally at the camp in order to greet European Union’s representatives (possibly from the Ministry of Migration and Asylum too) regarding some camp facilities, as they said. A couple of hours before the officials would arrive, a police car told us that we needed to finish soon so that there won’t be a ‘bad image’ shown to the EU representatives. This remark was about people being “overcrowded” (in an open-air area) while getting vital items for them that the camp does not provide. We refused to define a certain plan or that our action would be affected by the officials’ arrival.
Of course, when the EU representatives came to inspect the camp, they did not even care to talk to the migrants about their problems.
The responsibilities of all those being in charge, about the situation in the camp, are criminal.
There are almost no doctors, while the medical problems of the people multiply; there are only 2 doctors in the camp, a general one and a gynecologist, who are not there during the weekend at all, while during the week they are in the camp only for a few hours until midday. There is a massive lack of medicine and other necessities; migrants with severe health problems have to pay for any medicine they need, as well as baby milk, while at the same time the financial aid has been cut off.
In order to survive, some of them work uninsured at fields of the broader area or at other similar jobs. Of course, they remain enclosed under the hypocritical asylum procedure which does not let them ask for asylum since Skype is not working. IOM, the “humanitarian” organisation that co-manages many camps with the government’s direction, claims that they do “the best possible” in these awful prisons.
The majority of the children are excluded from an equal access to education – with or without lockdown. All these become even worse because of the lack of buses and the isolation in the camp which is out of any urban area. At the Malakasa 2 camp, everyone admits that the situation is even worse, and the guarding is much stricter. We do not forget that the existence of camps itself is criminal and against the health of all migrants.
We call for an open practical support and reinforcement of the antiracist movement.
Sadness is not enough for what is happening.
We need to build social and political struggles of locals and migrants, for the freedom of movement and papers for all, free and decent healthcare, to close the camps and house everyone in the cities, for an equal education and working rights for all.
Solidarity With Migrants