Το έγκλημα κατά της ζωής των μεταναστών/στριών συνεχίζεται
«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι πρόσφυγας. Δεν μπορείς να κοιμηθείς. Δεν έχεις λεφτά για τα παιδιά σου. Φυλακίζεσαι στην απραξία και την αναμονή. Δεν ξέρεις αν θα έχεις χαρτιά, δεν ξέρεις τι να κάνεις την επόμενη μέρα, πού θα βρίσκεσαι την επόμενη νύχτα»
Μετανάστρια από το camp της Ριτσώνας
Πρόσφατα επισκεφτήκαμε το camp μεταναστών/στριών στη Ριτσώνα, στις αρχές Αυγούστου και τις αρχές Σεπτέμβρη, σε συνέχεια των τακτικών μας επισκέψεων και της επικοινωνίας μας με μετανάστες/στριες όλων των κοινοτήτων, που τους τελευταίους μήνες απέδωσαν με τη δημιουργία κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων και την κοινή διοργάνωση κινητοποιήσεων ντόπιων-μεταναστών/στριών.
Στο camp της Ριτσώνας, με πρόσχημα τον Covid-19 έχει πλέον απαγορευτεί το δικαιώμα τόσο εξόδου όσο και εισόδου μεταναστών/στριών και αλληλέγγυων στο camp. Επιπλέον, έχει κοπεί κάθε δρομολόγιο με λεωφορείο, κάθε δηλαδή δίαυλος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Και όλα αυτά σε ένα δήθεν «ανοιχτό camp». Aυτό συμβαίνει με το επιχείρημα ότι «βρέθηκε θετικό κρούσμα» (το οποίο τώρα βρίσκεται στην Αθήνα). Ωστόσο, όπως ενημερωθήκαμε από κόσμο του camp, κανένας μαζικός δειγματοληπτικός έλεγχος με test δεν έχει γίνει. Και να γινόταν, βέβαια, η πολιτική βούληση του ελληνικού κράτους είναι σαφής. Όπως ανακοίνωσε η κυβέρνηση πριν λίγους μήνες, το σχέδιο είναι η μετατροπή όλων των «δομών φιλοξενίας» μεταναστών/στριών σε «κλειστά camps». Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η μετατροπή των camp στα νησιά του Αιγαίου σε «κλειστά camp», ειδικά στη Χίο και στη Λέσβο, με χαρακτηριστική περίπτωση για άλλη μια φορά το camp της Μόριας, όπου αρκετοί μετανάστες και οι μετανάστριες αντιστέκονται στην επιβολή του lock down. Φυσικά η Μόρια ποτέ δεν ήταν «ανοιχτή δομή», ωστόσο η εξέλιξη αυτή μετατρέπει όλο το υπάρχον σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ένα ακόμα πιο δολοφονικό και ασφυκτικό περιβάλλον εγκλεισμό για χιλιάδες ανθρώπους, άτομα και οικογένειες, στερώντας τους και το παραμικρό δικαίωμα μετακίνησης.
Συνειδητοποιούμε ότι η κατάσταση για τους μετανάστες και τις μετανάστριες χειροτερεύει, ο πόλεμος εναντίον τους που διεξάγει το ελληνικό κράτος και η Ε.Ε συνεχίζεται. Όλους τους τελευταίους μήνες το ελληνικό κράτος προχωρά συστηματικά στη δολοφονική στρατιωτική και αστυνομική θωράκιση των ελληνικών και ευρωπαϊκών συνόρων, στις δεκάδες (παράνομες) επαναπροωθήσεις, στις μαζικές απορρίψεις ασύλου, στην καταστολή άστεγων μεταναστών/στριών στο κέντρο των πόλεων, στην πολιτική των εξώσεων χιλιάδων αναγνωρισμένων προσφύγων, στην περικοπή των οικονομικών επιδομάτων που ωθεί μετανάστες/στριες σε αναζήτηση οποιασδήποτε ακραία υποτιμημένης εργασίας υπέρ ντόπιων και ευρωπαίων εργοδοτών. Μόνο οι συλλογικοί αγώνες και οι αντιδράσεις μεταναστών/στριών, συχνά με την αλληλεγγύη και ορισμένων ντόπιων απέναντι στον ντόπιο φασισμό-ρατσισμό και τις κινήσεις Ελλάδας-Ε.Ε, έχουν διασώσει μερικά δικαιώματα των μεταναστών και έχουν μπλοκάρει πολλές εξώσεις τους από τα σπίτια και άλλες δομές.
Έτσι συμβαίνει λοιπόν και στο camp της Ριτσώνας. Φυσικά η διοίκηση «επιτρέπει» για λόγους «έκτακτης ανάγκης» την μετακίνηση εκτός του camp. Όταν, για παράδειγμα, μια γυναίκα πρέπει να γεννήσει. Ωστόσο, όπως μας ενημέρωσαν μετανάστες και μετανάστριες, ήδη έχουν ακυρωθεί ραντεβού μεταναστών/στριών με γιατρούς σε νοσοκομεία, προφανώς με το πρόσχημα ότι τα συγκεκριμένα ραντεβού δεν είναι τα πιο αναγκαία. Την ίδια στιγμή, όπως μάθαμε όταν παραδίδαμε φάρμακα στο φαρμακείο της δομής, υπάρχουν ελλείψεις σε βασικά φάρμακα συνεχώς-άλλωστε, αν δεν υπήρχαν ελλείψεις και έκτακτες ανάγκες, τα δικά μας φάρμακα δεν θα γίνονται αποδεκτά.
Όσον αφορά τα βρεφικά γάλατα, οι «θεσμοί» δεν τα παρέχουν δωρεάν. Ο ΕΟΔΥ υποστηρίζει πως δεν είναι υποχρέωσή του, ή δεν έχει τα χρήματα για να το κάνει. Επομένως τα ακριβά βρεφικά γάλατα, αναγκαία για την ανάπτυξη των χιλιάδων παιδιών, είναι ιδιωτική υποχρέωση των γονιών, που πληρώνουν για αυτά. Κάποια ποσότητα γαλάτων, όπως ενημερωθήκαμε, τα καλύπτει το solidarity now, το οποίο, φυσικά, δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για το πώς θα καλυφθούν τα υπόλοιπα. Κράτος και ΜΚΟ δεν απευθύνουν καν κάποια δημόσια έκκληση για την κάλυψη των αναγκών-απλώς συγκαλύπτουν το έγκλημά τους. Και μετά καταδικάζουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες που αρρωσταίνουν, που «μεταδίδουν τον Covid-19».
Tην ίδια στιγμή, το ελληνικό κράτος έχει κόψει το οικονομικό επίδομα στους κατόχους ασύλου, μετακυλίοντας το κόστος πλήρως στις πλάτες των αποκλεισμένων από την υπόλοιπη κοινωνία και φυλακισμένων μεταναστών/στριών, που αναζητούν, σε καθεστώς παρανομίας και ημιπαρανομίας, οποιαδήποτε εργασία για να ζήσουν.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν «υπεράριθμοι», μη εγγεγραμμένοι στο camp άστεγοι και άστεγες, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε σίτιση και άλλες υποδομές. Επιπλέον, φτάνουν καταγγελίες που έφτασαν σε μας για τη ρατσιστική στάση νοσοκομειακών υπαλλήλων και γιατρών απέναντι σε μετανάστες και μετανάστριες, στην Χαλκίδα, την Αθήνα και αλλού.
Την ώρα που οι τουρίστες κυκλοφορούν στην Ελλάδα ελεύθερα, γιατί «φέρνουν κεφάλαιο», την ώρα που οι ντόπιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες κυκλοφορούν και εργάζονται σκληρά με μάσκες «για να κινηθεί η οικονομία», την ίδια ώρα το ελληνικό κράτος και άλλα καπιταλιστικά κράτη κρατούν μετανάστες και μετανάστριες φυλακισμένους/ες και συνωστισμένους/ες, χωρίς το υποκριτικό «social distancing» στους χώρους φυλάκισης παρά μόνο αν αυτό σημαίνει απομόνωση από τον υπόλοιπο κοινωνικό κόσμο. Μέσα στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και με πρόσχημα την υγειονομική απειλή του Covid-19, που προετοιμάζει τον χειρότερο εγκλεισμό που θα ακολουθήσει απέναντι σε κοινωνικές ομάδες θέλουν να αντισταθούν στην κοινωνική αδικία. Στη πραγματικότητα, οι ελληνικές κυβερνήσεις φοβούνται και αποκλείουν την κοινή επικοινωνία ντόπιων-μεταναστών/στριών καταπιεσμένων. Κάνουν προπαγάνδα υπέρ του εθνικισμού και του ρατσισμού, λέγοντας ψέματα κατά των μεταναστών και εντείνοντας τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, για να προκαλέσουν έναν «εμφύλιο των φτωχών» και για να μη στραφεί η δυσφορία και η οργή απέναντι στα κατασταλτικά μέτρα του καπιταλιστικού έθνους-κράτους ενάντια στις κυβερνήσεις. Θέλουν οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες να είμαστε διαιρεμένοι/ες και όχι ενωμένοι/ες απέναντι στους κοινούς μας εχθρούς.
Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη διέξοδος δίνεται από την αυτοοργάνωση προσφύγων/μεταναστών/στριών, από τις μικρές κινητοποιήσεις των κοινοτήτων, από τη διάθεση των νέων ανθρώπων να ακουστεί η φωνή τους και να αγωνιστούν.
Στον αγώνα αυτό είμαστε αλληλέγγυοι/ες με τους μετανάστες και τις μετανάστριες.
Θέλουμε να οικοδομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και κοινού αγώνα των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Θέλουμε να χτίσουμε τις πολυεθνικές μας κοινότητες αλληλεγγύης απέναντι στα έθνη-κράτη, τον πόλεμο κατά των μεταναστών/στριών και την ακραία εκμετάλλευση των σωμάτων και της εργασίας τους.
Απαιτούμε
Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό
Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.
Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους.
**Αυτά είναι γάλατα, φάρμακα, ρούχα που παράδωσαμε την τελευταία φορά στη Ριτώνα