Tag: ελληνικά

5 Οκτωβρίου 2020

Ανταπόκριση από τη διαδήλωση στο camp του Ελαιώνα

Το Σάββατο 3/10 πραγματοποιήσαμε διαδήλωση από το μετρό του Ελαιώνα προς το camp προσφύγων του Ελαιώνα. Σκοπός μας ήταν να παραδώσουμε είδη πρώτης ανάγκης, αμφισβητώντας τον «υγειονομικό αποκλεισμό» των μεταναστών/στριών μέσα στη φυλακή του camp, και να υποστηρίξουμε τις πολιτικές μας θέσεις που στρέφονται ενάντια στον αντιμεταναστευτικό πόλεμο Ελλάδας-Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενάντια στην ίδια την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/στριών, υπέρ των κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών για χαρτιά, υγεία, στέγαση, εκπαίδευση, ίσα εργασιακά δικαιώματα, ελευθερία κίνησης για όλες και όλους.

Η πορεία μας μπήκε στην Ιερά Οδό και κινήθηκε με κατεύθυνση το camp, μέχρι που ανακόπηκε από διμοιρίες παραταγμένων δυνάμεων των ΜΑΤ και μία κλούβα που έκλεινε το δρόμο. Για αρκετή ώρα βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι/ες μπροστά από την κλούβα ζητώντας να παραδώσουμε τα είδη πρώτης ανάγκης στις μετανάστριες και τους μετανάστες του camp χωρίς τη μεσολάβηση της διοίκησης, άλλων κρατικών θεσμών και ΜΚΟ. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο camp του Ελαιώνα, πριν ακόμα τις κυβερνητικές αποφάσεις που όρισαν το δεύτερο «lock down» για τα camps, ίσχυε η απόλυτη απαγόρευση της οποιαδήποτε πρόσβασης αλληλέγγυων στο camp, όπως και η απαγόρευση της οποιασδήποτε δυνατότητάς τους να παραδώσουν είδη αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες. Η νέα κυβερνητική απόφαση του lockdown στα camps ολοκλήρωσε τον αποκλεισμό, γενικεύοντας την απαγόρευση και στους ίδιους/τις ίδιες τους/τις μετανάστες/στριες. Έτσι λοιπόν, το «ανοιχτό camp» του Ελαιώνα μετατράπηκε ουσιαστικά σε φυλακή, στην οποία απαγορεύεται τόσο η έξοδος των μεταναστ(ρι)ών όσο και η είσοδος αλληλέγγυων, ενώ δεν ισχύουν καν επισκεπτήρια που ισχύουν στις φυλακές.

Έχοντας μπλοκάρει τη πρόσβαση της διαδήλωσής μας από το χώρο μπροστά από το camp, και μην επιτρέποντάς μας οποιαδήποτε οπτική ή άλλη επικοινωνία μας με μετανάστες/στριες, η αστυνομία και η διοίκηση, υπό την πίεση της διαδήλωσης και εκτιμώντας το πολιτικό κόστος του απόλυτου αποκλεισμού οποιασδήποτε προσφοράς ειδών πρώτης ανάγκης από αλληλέγγυους/ες σε μετανάστες/στριες, προσπάθησαν να βρουν κάποια εναλλακτική. Μια εναλλακτική που θα έδειχνε, κάπως, κάποιο «ανθρώπινο πρόσωπο», παρά τον αποκλεισμό μας ακόμη και από το χώρο μπροστά από το camp. Αφού αρνηθήκαμε να παραδώσουμε τα είδη πρώτης ανάγκης σε αντιπροσώπους που θα έρχονταν στο μέρος στο οποίο ήμασταν αποκλεισμένοι/ες, τελικά η αστυνομία και η διοίκηση επέτρεψαν σε κάποια άτομα να παραδώσουν τα αγαθά σε μετανάστες/στριες μπροστά από το camp. Με κριτήριο την άμεση υλική και πολιτική επικοινωνία μας με μετανάστες/στριες του camp, κάποια από εμάς προσεγγίσαν λοιπόν το χώρο μπροστά από το camp, μοιράζοντας τα πολιτικά μας κείμενα και με μικροφωνική που ακουγόταν σε διαφορετικές γλώσσες πίσω από τα κάγκελα της πύλης, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένα δεκάδες άτομα που είναι έγκλειστα στο camp. Οι φύλακες της πύλης, που άφηναν πολύ περιορισμένο αριθμό μεταναστ(ρι)ών να βγουν από την πύλη του camp, κάποιες στιγμές παραμερίστηκαν και προσπεράστηκαν από την πίεση και την κίνηση των μεταναστ(ρι)ών προς την έξοδο, που διεκδικούσαν την ελευθερία τους, την επικοινωνία μαζί μας και κάποια είδη πρώτης ανάγκης που έχουν ανάγκη, όπως βρεφικά είδη και τρόφιμα.

Φυσικά, όσα είχαμε να προσφέρουμε είναι πραγματικά ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες των μεταναστών/στριών, που βιώνουν τον εγκλεισμό, την ακραία κοινωνική περιθωριοποίηση και την όλο και μεγαλύτερη οικονομική και εργασιακή τους υποτίμηση. Όσο το camp του Ελαιώνα και κάθε camp παραμένει στην ύπαρξη, όσο αναπαράγεται το σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης, ο πόλεμος και η εργοδοτική εκμετάλλευση που στρέφονται ενάντια σε μετανάστες/στριες, οι αναγκαίες σχέσεις εμπιστοσύνης που θα οικοδομούν οι κοινότητες αγώνα ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών δεν θα αρκούν.

Αυτό που θέλαμε με αυτή τη διαδήλωση, πέρα από τη μικρή υλική αλληλεγγύη και την πολιτική εναντίωσή μας στην στρατιωτική διαχείριση των χιλιάδων μεταναστών/στριών ως πλεονάζοντα και εχθρικό πληθυσμό, είναι να δώσουμε ορατότητα σε αυτό που συμβαίνει. Να δώσουμε ορατότητα στον δολοφονικό αποκλεισμό, με ή χωρίς «υγειονομικά» επιχειρήματα (Covid-19), τον οποίο προωθούν και αναπαράγουν το ελληνικό κράτος, η Ευρωπαική Ένωση, ο ΔΟΜ και άλλοι θεσμικοί παράγοντες που πουλούν «ανθρωπισμό» από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική μέχρι τον υγρό τάφο της Μεσογείου, τον Έβρο, τα νησιά του Αιγαίου, το κέντρο της Αθήνας.

Θέλαμε να δώσουμε ορατότητα σε αυτό που συμβαίνει, και στην αντίσταση απέναντι σε αυτό.

Οι δυνάμεις μας ήταν και είναι μικρές, όμως το δίκιο των κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών για μια καλύτερη και ελεύθερη ζωή είναι πολύ μεγαλύτερο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο πόλεμος, η εκμετάλλευση, πρέπει να ηττηθούν, και οι αγώνες εναντίον τους πρέπει συνεχιστούν, να οργανωθούν και να κλιμακωθούν ήδη σήμερα. Σε σύνδεση με άλλους κοινωνικούς αγώνες, τους εργατικούς αγώνες, τους μαθητικούς αγώνες, τους φεμινιστικούς αγώνες, τους αγώνες για καλύτερη εκπαίδευση και υγεία, τους αντιμιλιταριστικούς και αντιπολεμικούς αγώνες, τους αγώνες των έγκλειστων κοινωνικών και πολιτικών κρατούμενων.

Απαιτούμε

Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό

Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.

Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους

Στο Camp της Μαλακάσας ο θάνατος δεν έχει όνομα

«Άμεση ανταπόκριση στην προσφυγική-μεταναστευτική κρίση παρέχοντας καταφύγιο και κατάλυμα, σίτιση, υγειονομική περίθαλψη, μεταφορά σε ανοιχτό κέντρο φιλοξενίας, διασφαλίζοντας έτσι την υγεία και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης της ΟΜΑΔΑΣ-ΣΤΟΧΟΥ»

Ταμπέλα έξω από το camp της Μαλακάσας, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της Ευρωπαικής Ένωσης

Την Πέμπτη 1/10 επισκεφτήκαμε το «ανοιχτό» camp της Μαλακάσας, όπου βρίσκονται έγκλειστοι/ες πάνω από 2000 άτομα.

Ο πρώτος στόχος μας ήταν να μάθουμε περισσότερα για το πρόσφατο θάνατο πρόσφυγα «λόγω Covid-19», που διέμενε στη δομή και τον οποίο πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ. Ποιό ήταν το όνομά του, πώς ήταν η ζωή του, πώς είναι η οικογένειά του τώρα, μετά και την απόφασή της, μαζί με μετανάστες/στριες, να συμμετέχει σε πορεία έξω από το camp αντιδρώντας στο θάνατό του; Πήγαμε για να απαιτήσουμε την ορατότητα της ζωής των έγκλειστων μεταναστών/στριών.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να παραδώσουμε αγαθά που συλλέξαμε στη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης που πραγματοποιήσαμε για τα camps. Γιατί θέλουμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τον «υγειονομικό αποκλεισμό» των μεταναστών/στριών στα camps, που μόνο «υγειονομικός» δεν είναι, και μόνο εγκληματικός και δολοφονικός είναι.

Επιχειρήσαμε λοιπόν να παραδώσουμε αγαθά πρώτης ανάγκης, φάρμακα, βρεφικά είδη και άλλα, στις μετανάστριες και τους μετανάστες, όχι για να καλύψουμε όλες τις ανάγκες τους, που στις συνθήκες του άδικου εγκλεισμού τους γίνονται όλο και περισσότερες, αλλά για να δείξουμε στη πράξη πως θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους, θέλουμε να σπάσουμε τα σύνορα που μας χωρίζουν, θέλουμε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε μαζί τους.

Τις τελευταίες εβδομάδες, το camp της Μαλακάσας βρίσκεται σε πλήρη «υγειονομικό» αποκλεισμό τις τελευταίες εβδομάδες, όπως και άλλα camps της Ελλάδας. Με απλά λόγια: το ελληνικό κράτος, με πρόσχημα τον Covid-19 επιβάλλει τη γενική απαγόρευση εξόδου σε μετανάστες/στριες που διαμένουν φυλακισμένοι/ες στο camp, είτε φορούν μάσκα είτε όχι, είτε έχουν Covid-19 είτε όχι, ενώ την ίδια ώρα, απαγορεύεται η είσοδος και δεν υπάρχει κανένα «επισκεπτήριο» (όπως τουλάχιστον συμβαίνει στις φυλακές) για τους αλληλέγγυους/ες. Επίσημα, δεν επιτρέπουν σε αλληλέγγυους/ες πλέον καν να παραδίδουν φάρμακα και τρόφιμα. Είναι ολοφάνερο πως, με πρόσχημα τον Covid-19, το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση κλιμακώνουν την επίθεση στις «μεταναστευτικές ροές», αποκλείοντας, φυλακίζοντας, και υποτιμώντας την εργασία των μεταναστών/στριών μέσω της παρανομοποίησή της.

Η αρχική αντίδραση στην πύλη, όταν φτάσαμε με τα είδη πρώτης ανάγκης, ήταν η εξής: «δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το κάνετε αυτό, ελάτε μαζί μου, πάμε στην αστυνομία». Οι αστυνομικές δυνάμεις αυξήθηκαν, ενώ την ίδια ώρα μετανάστες και μετανάστριες προσέγγιζαν όλο και περισσότερο την πύλη. Πίσω από τα κάγκελα που μας χώριζαν, μιλούσαμε μαζί τους, την ίδια ώρα που οι υπεύθυνοι της πύλης φώναζαν πως «δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Η διοίκηση του camp απουσίαζε την ώρα της επίσκεψής μας, καθώς ο διοικητής βρισκόταν σε τηλεσυνδιάσκεψη και δεν μπορούσε να μιλήσει μαζί μας. Ένας υπεύθυνος του ΔΟΜ μας μίλησε, κατέγραψε τα «αιτήματά» μας, και αρνήθηκε να μας γνωστοποιήσει περισσότερα για το θάνατο του πρόσφυγα, λέγοντας πως ασχολείται ο ίδιος προσωπικά με την οικογένειά του.

Μετά από την έντονη πίεση μεταναστών/στριών και μετά από αρκετή ώρα επικοινωνίας μας στην πύλη, κάποιος κύριος αποφάσισε ότι μπορούσαμε τελικά να δώσουμε κάποια πράγματα, άνοιξε λίγο την πύλη και επέτρεψε για λίγο στους μετανάστες και τις μετανάστριες να πάρουν κάποια πράγματα που έχουν ανάγκη. Εκεί τη στιγμή νιώσαμε ότι η πίεση και από τις δύο πλευρές των συνόρων που μας χωρίζουν μπορεί να πετύχει κάτι. Όχι γιατί παραδώσαμε μερικά αγαθά, αλλά γιατί μιλήσαμε για τις πραγματικές συνθήκες της καταπίεσης και του εγκλεισμού, προσπαθώντας να σπάσουμε για λίγο έστω τους αποκλεισμούς.

Πέρα από τα παραπάνω, οι μετανάστες και μετανάστριες μας γνωστοποίησαν και άλλα προβλήματά τους.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, υπάρχει μόνο ένας γιατρός στο camp, οποίος στη πραγματικότητα δεν πραγματοποιεί καν διαγνωστικές εξετάσεις. Δεν συνταγογραφεί τα αναγκαία φάρμακα. Οι έγκλειστοι/ες με δικά τους έξοδα πρέπει να βρουν τρόπο να αγοράσουν τα φάρμακα, την ίδια ώρα που απαγορεύεται η έξοδος από τη δομή. Το φαγητό που τους παρέχεται είναι άθλιας ποιότητας. Δεν μπορούν να προμηθευτούν παρά σε ιδιαίτερα ακριβές τιμές, όντας εγκλειστοι/ες στο camp. Επιπλέον τα είδη υγιεινής εντός του camp είναι ανύπαρκτα. Σαπούνια,σαμπουάν κλπ δεν υπάρχουν. Η χρησιμότητα του lockdown για την υγεία των εγκλείστων μεταναστών/στριών είναι φυσικά ανύπαρκτη. Η ανάγκη για ρούχα όσο πλησιάζει ο χειμώνας γίνεται εντονότερη. Υπάρχει τεράστια ανάγκη, όπως και σε άλλα camps, για βρεφικά είδη. Επίσης, δεν υπάρχει ΑΤΜ κοντά ή μέσα στο camp για να κάνουν ανάληψη χρημάτων. Και βέβαια, με βάση πρόσφατο νόμο του ελληνικού κράτους, σε πολλούς έχει κοπεί το οικονομικό επίδομα.

Η εγκληματική αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε δεν εντοπίζεται απλώς και μόνο στη Μόρια. Αντιμεταναστευτική πολιτική είναι οι πόλεμοι εκτός και εντός συνόρων που διεξάγουν τα ευρωπαϊκά κράτη και οι επιχειρήσεις τους, ο αποκλεισμός από χαρτιά και βασικές προνοιακές δομές που εξυπηρετεί την καπιταλιστική οικονομία του πολέμου και της εργασιακής υποτίμησης, όλο το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εγκλεισμού.

Το ελληνικό κράτος, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνουν τα πάντα για να συνεχίζει να συμβαίνει αυτό. Κλείνουν τα σύνορα, επιταχύνουν τις διαδικασίες απόρριψης αιτήσεων ασύλου και απέλασης, επεκτείνουν τις δομές εγκλεισμού και φυλάκισης μεταναστών/στριών, ανακοινώνουν προγράμματα ακραίας υποτίμησης της εργασιακής δύναμης των μεταναστών/στριών, προστατεύουν το ρατσισμό και το φασισμό ως συστατικό κομμάτι των αστυνομικών και στρατιωτικών μηχανισμών καταστολής των πιο καταπιεσμένων και φτωχών κομματιών της κοινωνίας μας.

Παλεύουμε για κοινούς αγώνες ντόπιων-μεταναστών/στριών, πλάι σε όλους τους άλλους κοινωνικούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή.

Απαιτούμε

Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό

Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.

Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους.

 

“Immediate response to the refugee-immigrant crisis providing shelter and refuge, food, healthcare, transportation to an open hospitality center in order to secure healthy and secure conditions of living for the [Group-Stochos]”

Announcement outside Malakasa’s camp under the auspices of the Ministry of National Defense and the European Union

We visited the “open” Malakasa’s camp in Thursday the 1st of October, where more than 2000 persons live imprisoned.

Our first goal was to learn more about the recent death of a refugee “due to Covid-19”, who was living in the camp and about whom we learned from the News. What was his name? How was his life? How is his family now, after their decision to participate along with [other] immigrants in the demonstration outside the camp in order to react to his death?”

We went there to demand that the lives and existence of imprisoned immigrants be visible.

Our second goal was to give away goods that we collected at a previous event organized to support the camps, about first aid collection of goods. Because we wanted to challenge in practice the “sanitary exclusion” of immigrants in the camps, an exclusion which is anything else but sanitary; on the contrary, a criminal and deadly exclusion.

We attempted, so, to give away first aid goods, medicine, baby product etc., to the immigrants not just to cover all of their needs, which in these conditions of unfair imprisonment raise in magnitude, but to prove in practice that we want to communicate with them, we want to break the borders that separate us, we want to live and fight together.

Since the past few weeks, Malakasa’s camp is in a state of absolute “sanitary” exclusion, as also the rest of the camps of Greece. Let’s put it simply: the Greek state, by using Covid-19 as excuse, imposes a general ban on exit from the camp to the immigrants who stay imprisoned, irrespective of whether they are wearing a mask or not, of whether they have Covid-19 or not, while at the same time, entry is additionally forbidden and no “visiting hours” for those who stand in solidarity is possible (as it is customary at least for prison). Officially, they do not even allow medicine and food distribution from people who stand in solidarity. It is more than obvious, that by using Covid-19 as excuse, the Greek state and the European Union escalate their offense to the “immigrant flows” by excluding, imprisoning and devaluating the labor of the immigrants through their illegalization.

The initial response upon our arrival by the gate officers was the following: “you don’t have any right to do this, come with me, let’s go to the police”. By time, police forces increased in numbers while at the same time immigrants started to make a crowd at the gates. Behind the bars that separated us we were speaking with them [immigrants], while the cops were yelling that “you are not allowed to do this”.

After the intense pressure of the immigrants and some effort spent in communicating with the officers at the gate, someone decided that we could at last give away some things and opened the gate allowing the immigrants to take some things they needed. At that moment, we felt that the pressure from both sides of the borders could achieve something. Not because we gave away some goods, but because we spoke for the real conditions of oppression and imprisonment, trying to break at least for a moment what separate us.

Besides the above exposition, the immigrants let us know more of their problems.

According to their testimonies, there is only one doctor in the camp, who in fact does not even make diagnostic tests. He does not prescribe the recipes for the necessary medicine. The imprisoned must find the way to buy the medicine with their own money, even though exit from the camp is forbidden. The food they receive is of the worst quality. They cannot provide for themselves but in really high prices, being imprisoned in the camp. Additionally, first aid goods inside the camp are non-existent. Soaps, shampoo etc. are nowhere to be found. Any utility allegedly provided by the lockdown is again, a joke. The need for clothing because of the upcoming winter becomes by each day even more urgent. There is a huge need for baby products, something very common for the camps in Greece. Also, there is no ATM near or inside the camp to withdraw money. Finally, according to a recent law of the Greek state, a lot of immigrants do not receive the cash allowance.

The criminal anti-immigration policy of the Greek state and the European Union is not particularly situated in Moria. Anti-immigration policy is the wars inside and outside the borders that conduct the European states and their corporations, the exclusion from papers and basic welfare structures that benefits the capitalist economies of war and the labor devaluation, the whole system of concentration camps and imprisonment.

The Greek state, along with the European Union, are doing everything in their powers to perpetuate the situation. They close the borders, accelerate the procedures of declining asylum applications in order to initiate deportations, they extend the structures of imprisonment of immigrants, they announce policies of extreme devaluation of labor power of the immigrants, they protect the racism and fascism as constitutive elements of police and military mechanisms of repression of the most oppressed and poor parts of our society.

We fight for common struggles of native-immigrants, aside all the rest of the social struggles for a better life.

We demand

―An end to the Greek State’s and the EU’s war on migrants, and a stop to all the military expeditions abroad.

―Shut down all the concentration camps, ‘’hot-spots’’ and replace them with truly open social structures within the cities for the homeless and marginalized locals and migrants.

―Legal documents, health services, benefits, housing, equal working rights and education for everyone.