[scroll down for english]
Δεν είναι μόνο η Κόρινθος και η Μόρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά.
Την Κυριακή 28/3 πραγματοποιήσαμε δύο δράσεις.
Συμμετείχαμε στην αντιρατσιστική κινητοποίηση έξω από το κέντρο κράτησης της Κορίνθου με αφορμή την αυτοκτονία μετανάστη λόγω των συνθηκών κράτησης, και επισκεφτήκαμε ξανά το camp της Μαλακάσας, για να παραδώσουμε βρεφικά είδη, φάρμακα και παπούτσια, και να επικοινωνήσουμε με μετανάστες/στριες έγκλειστους/ες εκεί για τα προβλήματά τους.
Έτυχε μάλιστα εκείνη την μέρα στη Μαλακάσα να βρίσκεται στο camp και ο διοικητής και ο ΔΟΜ για να υποδεχτούν κάποιους εκπροσώπους της Ευρωπαικής Ένωσης (νομίζουμε και του Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου) για ζητήματα σχετικά με τις εγκαταστάσεις του camp, όπως είπαν. Λίγες ώρες πριν φτάσουν οι επίσημοι, ένα περιπολικό της αστυνομίας μας είπε ότι θα πρέπει να τελειώσουμε έγκαιρα για να μη «δοθεί κακή εικόνα» στους επισήμους της Ευρωπαικής Ένωσης με τον κόσμο συνωστισμένο (σε ανοιχτό χώρο) που λάμβανε τα είδη πρώτης ανάγκης. Αρνηθήκαμε να καθορίσουμε το πρόγραμμά μας από τον ερχομό όλων αυτών.
Φυσικά, όταν ήρθαν επίσημοι αντιπρόσωποι της Ευρωπαικής Ένωσης για να επιθεωρήσουν το camp, δεν ενδιαφέρθηκαν να μιλήσουν με τους μετανάστες και τις μετανάστριες που βρίσκονταν εκεί, για τα προβλήματά τους.
Εγκληματικές είναι οι ευθύνες όλων των υπευθύνων για την κατάσταση στο camp.
-Δεν υπάρχουν γιατροί, ενώ τα ιατρικά προβλήματα των έγκλειστων πολλαπλασιάζονται: 2 γιατροί για όλο το camp, ένας γενικός γιατρός και γυναικολόγος, που δεν βρίσκονται καν εκεί τα σαββατοκύριακα, και τις καθημερινές βρίσκονται εκεί για λίγες ώρες, μέχρι το μεσημέρι -Έλλειψη αναγκαίων φαρμάκων και άλλων αναγκαίων αγαθών
– μετανάστες/στριες με σοβαρά προβλήματα υγείας πρέπει να πληρώσουν από τη τσέπη τους για τα φάρμακα που χρειάζονται, όπως και για τα γάλατα για τα μωρά τους, την ώρα που για πολλούς/ έχει περικοπεί το οικονομικό επίδομα-το οποίο έτσι και αλλιώς δεν αρκεί. Για να τα βγάλουν πέρα, μετανάστες/στριες δουλεύουν μαύρα σε χωράφια της ευρύτερης περιοχής και σε άλλες δουλειές.
-Φυσικά, οι έγκλειστοι/ες στο camp παραμένουν φυλακισμένοι/ες στο καθεστώς της υποκριτικής διαδικασίας ασύλου, σύμφωνα με την οποία οι μετανάστες/στριες κατά κανόνα δεν μπορούν να κάνουν καν αίτηση ασύλου μέσω Skype, αφού το Skype δεν λειτουργεί.
-Ο ΔΟΜ, ο «ανθρωπιστικός» οργανισμός που συνδιαχειρίζεται τα camps με τις διορισμένες από την κυβέρνηση διοικήσεις, ισχυρίζεται ότι κάνει «το καλύτερο δυνατό» , μέσα σε αυτές τις άθλιες φυλακές.
-Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν μπορεί να πάει σχολείο, αποκλεισμένα με ή χωρίς lockdown από την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση. Όλα αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα με την έλλειψη λεωφορείων και την απομόνωση στο camp, που βρίσκεται φυσικά έξω από την πόλη. Στο Μαλακάσα 2, όλοι/ες παραδέχονται ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Και η φύλαξη πολύ αυστηρότερη. Δεν ξεχνάμε ότι η ίδια η ύπαρξη των camps είναι εγκληματική και ενάντια στην υγεία των μεταναστών/στριών.
Καλούμε σε έμπρακτη ενίσχυση του αντιρατσιστικού κινήματος.
Δεν αρκεί η στεναχώρια για όσα συμβαίνουν.
Χρειάζεται οργάνωση κοινωνικών και πολιτικών αγώνων ντόπιων-μεταναστριών, για την ελευθερία μετακίνησης και χαρτιά για όλες/ους, επαρκή και δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, για να κλείσουν τα camps και να υπάρχει στέγαση μέσα στις πόλεις για όλες και όλους, για ισότιμη εκπαίδευση και εργασιακά δικαιώματα για όλες και όλους.
Solidarity With Migrants
Photos taken by
Bonelli Arte
——————–
It’s not just Korinthos or Moria – NO to any concentration camp ever or anywhere.
On Sunday 28th of March we made two actions.
We took part at the antiracist protest out of the Korinthos detention centre after the suicide of a migrant because of the living conditions there, and we also visited Malakasa camp once more in order to distribute baby necessities, medicine and shoes and discuss with the enclosed migrants about their problems.
That day IOM and the camp manager were coincidentally at the camp in order to greet European Union’s representatives (possibly from the Ministry of Migration and Asylum too) regarding some camp facilities, as they said. A couple of hours before the officials would arrive, a police car told us that we needed to finish soon so that there won’t be a ‘bad image’ shown to the EU representatives. This remark was about people being “overcrowded” (in an open-air area) while getting vital items for them that the camp does not provide. We refused to define a certain plan or that our action would be affected by the officials’ arrival.
Of course, when the EU representatives came to inspect the camp, they did not even care to talk to the migrants about their problems.
The responsibilities of all those being in charge, about the situation in the camp, are criminal.
There are almost no doctors, while the medical problems of the people multiply; there are only 2 doctors in the camp, a general one and a gynecologist, who are not there during the weekend at all, while during the week they are in the camp only for a few hours until midday. There is a massive lack of medicine and other necessities; migrants with severe health problems have to pay for any medicine they need, as well as baby milk, while at the same time the financial aid has been cut off.
In order to survive, some of them work uninsured at fields of the broader area or at other similar jobs. Of course, they remain enclosed under the hypocritical asylum procedure which does not let them ask for asylum since Skype is not working. IOM, the “humanitarian” organisation that co-manages many camps with the government’s direction, claims that they do “the best possible” in these awful prisons.
The majority of the children are excluded from an equal access to education – with or without lockdown. All these become even worse because of the lack of buses and the isolation in the camp which is out of any urban area. At the Malakasa 2 camp, everyone admits that the situation is even worse, and the guarding is much stricter. We do not forget that the existence of camps itself is criminal and against the health of all migrants.
We call for an open practical support and reinforcement of the antiracist movement.
Sadness is not enough for what is happening.
We need to build social and political struggles of locals and migrants, for the freedom of movement and papers for all, free and decent healthcare, to close the camps and house everyone in the cities, for an equal education and working rights for all.
Solidarity With Migrants
