Author: solidaritymigrants

Posted on

Opre Roma! Τί φοβάται η ελληνική αστυνομία;   Πως θέλουμε να αγωνιστούμε μαζί, ενάντια στους ρατσιστικούς διαχωρισμούς

H αστυνομική εκτέλεση του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από την αστυνομία με 36 σφαίρες, η προσπάθεια συγκάλυψής της από την ΕΛ.ΑΣ και την κυβέρνηση με ασύστολα ψεύδη και οι ρατσιστικές αντιδράσεις μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με τον πιο ακραίο τρόπο το που βρισκόμαστε.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν λευκό Έλληνα να κλέβει ένα αμάξι και να δολοφονείται με 36 σφαίρες; Και μπορείτε να φανταστείτε, τί θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν είχε συμβεί αυτό; Είναι αναγκαίο, σε αντίθεση με ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, να δούμε κατάματα τον δολοφονικό ρατσισμό της ελληνικής και ευρωπαϊκής καπιταλιστικής κοινωνίας. Ωστόσο, το να παρατηρήσουμε απλώς τη διαφορά ανάμεσα στον λευκό Έλληνα και τον Έλληνα Ρομ, είναι πιο απλό. Πιο δύσκολο είναι να εργαστούμε για να πάψει αυτός ο ρατσισμός και ταξικός διαχωρισμός, που δολοφονεί.

Αφού  δηλώσουμε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στις αντιδράσεις των Ρομά σε  διάφορα μέρη της Ελλάδας απέναντι στη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, θα πρέπει να  θέσουμε στον εαυτό μας μερικά ακόμα ερωτήματα:

Τι μετράει για εμάς πιο πολύ; Ο φόβος της αστυνομικής καταστολής ή η ζωή ενός Ρομά;

Και μήπως φοβηθήκαμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες όλα τα προηγούμενα χρόνια την επαφή με ”ξένους”, με Ρομά, όπως φοβηθήκαμε την επαφή τα προηγούμενα χρόνια την επαφή ντόπιων αλληλέγγυων-μεταναστριών;

Θέλουμε άραγε να συνδεθούμε σταθερά με κοινότητες των Ρομά, και με συγκεκριμένα άτομα, παρέες, τις πιο καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες στο εσωτερικό τους; Θέλουμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες για το πώς και πού ζούμε; Θέλουμε να αγωνιστούμε μαζί;

Μήπως το να εξοργιζόμαστε τη μία μέρα, και την άλλη μέρα να ξεχνάμε και να συνεχίζουμε την κανονική ζωή μας, είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να σκεφτούμε και να συναισθανθούμε πιο βαθιά;

Η όποια επαφή μας με μετανάστες/στριες μας έχει δείξει, ότι τα κινήματα ενάντια στην κρατική ρατσιστική καταστολή, ενώ είναι κομβικά για την κοινωνικοποίηση των αγώνων, πολύ συχνά δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν πιο σταθερές σχέσεις με τα συγκεκριμένα άτομα και τις κοινωνικές ομάδες που δέχονται αυτή την καταστολή. Πέρα από τους νομικούς, εθνικούς και οικονομικούς διαχωρισμούς, υπάρχει φόβος και αποξένωση-μαζί με ένα ευρωκεντρικό και ρατσιστικό βλέμμα, που δεν είναι πάντα πολύ ορατό. Για αυτό κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της επέκτασης του κρατικού-αστυνομικού ελέγχου πάνω στις ζωές μας, βάλαμε ως στόχο την επαφή με μετανάστες/στριες στα camps που βρίσκονται κοντά στην Αθήνα, πέρα από τις αντανακλαστικές πορείες κάθε φορά που ο πόλεμος κατά των μεταναστών/τριών κυριαρχεί στη συζήτηση.

Όταν υπάρχει αποξένωση από τα θύματα του ρατσισμού, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας τείνει να τα βλέπει είτε μόνο όταν αντιρατσιστές αλληλέγγυοι τους προσφέρουν κάποια βοήθεια, είτε μόνο όταν αυτά εξεγείρονται, καίγοντας camp ή πετροβολώντας αστυνομικούς. Η αλληλεγγύη των αντιρατσιστών/τριών και οι εξεγέρσεις των θυμάτων του ρατσισμού απέναντι στον κρατικό φασισμό και ρατσισμό είναι απόλυτα δίκαιες αντιδράσεις απέναντι στην εθνικιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οφείλουμε όμως να προσπαθήσουμε να χτίσουμε και πιο σταθερά, καθημερινά πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά δίκτυα αλληλοστήριξης και κοινών  αγώνων.

Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, βρισκόμαστε σε ένα σημείο που ο φασισμός-ρατσισμός, είτε δολοφονώντας στα σύνορα και στις μητροπόλεις μετανάστες/στριες κυριολεκτικά κάθε μέρα είτε δολοφονώντας τους πιο περιθωριοποιημένους και φτωχούς πολίτες ”δεύτερης κατηγορίας”, όπως οι Ρομ και οι Μαύροι, είτε δολοφονώντας γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ+ όπως τον Ζακ Κωστόπουλο, έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, και μέρος της πολιτικής συγκεκριμένα ελληνικού Κράτους και άλλων δυτικών κρατών. Την ίδια στιγμή, οι πιο φτωχοί/ες μετανάστες/στριες αλλά και ντόπιοι/ες πετιούνται εκτός της αναγκαίας υγειονομικής περίθαλψης καθημερινά. Ένας ρατσισμός ορατός και αόρατος, δολοφονικός και εκμεταλλευτικός, δομικός και σύμφυτος με την κανονική λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας όλα τα τελευταία χρόνια, είτε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είτε με την Ν.Δ. Δεν πάνε πολλές μέρες που η ελληνική αστυνομία μαζί με  έλληνες φασίστες διέλυαν αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, έκαναν πογκρόμ στο Μοναστηράκι και επιτέθηκαν άγρια σε τρεις πακιστανούς εργάτες στην Κοκκινιά. Και όλα αυτά μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Είναι σίγουρο πως το ελληνικό Κράτος και η αστυνομία του, φοβούνται. Φοβούνται τη συνάντηση των μεταναστών, εργαζομένων, Ρομά, ΛΟΑΤΚΙΑ+. Φοβούνται ότι η απεργία στη Cosco με αφορμή την εργοδοτική δολοφονία του Δημήτρη Δαγκλή, θα μπορούσε να συνδεθεί με τους εργατικούς αγώνες των μεταναστριών στην Μανωλάδα και τους ντελιβεράδες όπως ο πακιστανός Ανέες Μιρ, που έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας. Φοβούνται τους καταπιεσμένους, τους ”παραβατικούς” και μη παραβατικούς, που αφού πρώτα το σύστημα έσπρωξε στο περιθώριο, τώρα τους επιτίθεται για να τους κρατήσει εκεί. Φοβούνται την πολυεθνική, αντιρατσιστική και δίκαιη δύναμή μας. Φοβούνται ότι στο μέλλον θα πρέπει να μας σκοτώνουν και να μας καταστέλλουν όλο και πιο συχνά, προκαλώντας αντιστάσεις. Κάθε πραγματικό βήμα της δικής μας συνεργασίας και οργάνωσης, είναι οι δικοί τους νέοι εξοπλισμοί για την αστυνομία και το στρατό, τα δικά τους νέα ρατσιστικά σύνορα και τείχη, η δική τους νέα εργοδοτική εκμετάλλευση.

Ας μη φοβηθούμε να φτιάξουμε νέες κοινότητες,  να φτιάξουμε νέους συλλογικούς αγώνες, ας μη φοβηθούμε τους εργοδότες και τη κρατική καταστολή. Μπορούμε να πάψουμε να φοβόμαστε, βλέποντας πως όλα τα θύματα της καταστολής και της εκμετάλλευσης μπορούν να συναντηθούν, να μιλήσουν, να οργανωθούν, και να γίνουν υποκείμενα απελευθέρωσης. Για εμάς, δεν υπάρχει αποτελεσματικός αντιφασισμός χωρίς αντιρατσισμό, δεν υπάρχει αποτελεσματικός αντιρατσισμός χωρίς πολυπολιτισμικές κοινότητες και συντονισμό μεταξύ των πιο φτωχοποιημένων κοινοτήτων, δεν υπάρχουν κοινότητες αγώνα χωρίς αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το σεξισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Πέρα από τις κρατικές δολοφονίες, υπάρχει ένα πριν και ένα μετά της καθημερινής ζωής, που πρέπει να αλλάξει ριζικά, για να μπορέσουμε να τις σταματήσουμε.

 

 

ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

 

Solidarity With Migrants

Posted on

The countdown has started – report from our visits to the camps of Ritsona and Malakasa

Αντίστροφη μέτρηση: ανταπόκριση από τα camp της Ριτσώνας και της Μαλακάσας
scroll for english
Πριν μερικές μέρες επισκεφτήκαμε τα camps της Ριτσώνας και της Μαλακάσας, για να επικοινωνήσουμε με μετανάστριες και μετανάστες, ενώ ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαικής Ένωσης κάνει τη ζωή τους χειρότερη. Τα κοινά προβλήματα των μεταναστών/στριών που μένουν στα δυο camps, είναι τα εξής: α) οι διαδικασίες ασύλου προχωρούν, με μαζικές απορρίψεις στο πλαίσιο και της απόφασης ”Τουρκία ασφαλής χώρα”, αλλά όχι μόνο, καθώς αυτές αφορούν γενικά τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε πολλούς το cash card έχει κοπεί ήδη, και έτσι αυτοί μένουν χωρίς λεφτά, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό για την επιβίωσή τους και τη νομική τους προστασία. β) Μετά το χτίσιμο των τειχών γύρω από τα camps, η πύλη είναι έτοιμη να κλείσει. Ακούγεται πως αυτό θα συμβεί σε 15 μέρες με 1 μήνα. Αν συμβεί αυτό, η αλληλεγγύη σε μετανάστες/στριες, από την παροχή βοήθειας μέχρι την πολιτική επικοινωνία, θα δυσκολέψει πολύ, και κυρίως θα ενεργοποιηθούν νέοι κανονισμοί για την ελεγχόμενη είσοδο-έξοδο των μεταναστών/στριών από το camp (σύστημα με δαχτυλικά αποτυπώματα, πιο αυστηρές ποινές αν κάποιος λείψει πάνω από ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο, κ.ο.κ). Το νέο καθεστώς δεν αφορά δηλαδή μόνο το camp της Σάμου, αφού με νέο ρατσιστικό νόμο του ελληνικού Κράτους τα κατ’όνομα ”open camps” καταργούνται και γίνονται “ελεγχόμενα camps..
γ) Και στα δύο camps, η απομόνωση από την πόλη στερεί από μετανάστες/στριες πολλές δυνατότητες, εργασίας και επικοινωνίας. Χαρακτηριστικά μας είπαν ότι στο camp της Σάμου μπορεί να ήταν χειρότερα π.χ από τη Ριτσώνα, αλλά τουλάχιστον το παλιό camp της Σάμου βρισκόταν κοντά στην πόλη. Το ίδιο ισχύει και για τα camps Μαλακάσα 1 και 2.
Επιπλέον, παραμένει το πρόβλημα της εκπαίδευσης ενηλίκων όσο και παιδιών, πολλά από τα οποία είναι αποκλεισμένα από τη πρόσβαση στα σχολεία, με τη βοήθεια μιας γραφειοκρατικής διαδικασίας που αποτελεί άλλοθι των διοικήσεων και της κυβέρνησης ώστε να γίνει πιο δύσκολη η πρόσβασή τους.
Στη Ριτσώνα πριν λίγες μέρες πριν, οι κάτοικοι δεν είχαν νερό να πιουν, εξαιτίας της βροχής που προκάλεσε κάποιες βλάβες, ενώ πολλά σπίτια και σκηνές που είναι πάνω στο χώμα βούλιαξαν στη λάσπη. Τέλος, και στα δυο camps μεταφέρονται μετανάστες/στριες από άλλα camps και περιοχές, με τη προοπτική να αυξηθεί ο κόσμος που μένει σε αυτά. Παράλληλα πραγματοποιούνται εκκενώσεις κάποιων ”υπεράριθμων” μη δικαιούχων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και η πρόσβαση σε φαγητό δεν είναι αυτονόητη, όπως είδαμε στη Μαλακάσα και όπως οι αγώνες μεταναστριών για σίτιση σε άλλα camps, πχ στα Διαβατά, δείχνουν.
Αξίζει να σημειώσουμε πως στη Μαλακάσα, ένα απλό μοίρασμά μας και η τοποθέτηση πανό μπροστά στην είσοδο, είχε ως αποτέλεσμα να έρθει περιπολικό και τελικά ομάδα ΔΙΑΣ, χωρίς να κάνουν τελικά κάτι. – Είναι σαφές πως το ελληνικό κράτος, έχοντας επεκτείνει το camp σύστημα από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι της Νέας Δημοκρατίας, είναι αποφασισμένο να φτιάξει και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και άλλες φυλακές. Αυτή είναι η περίφημη ”έξοδος από τη κρίση”: απαγορεύσεις κυκλοφορίας και ένα σύστημα διακρίσεων για μετανάστες/στριες, και για ορισμένους ντόπιους/ες, παρανομοποίηση, φτωχοποίηση και τζάμπα εργασία για έλληνες και ξένους εργοδότες. Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς καλούμαστε να δείξουμε την αντιρατσιστική μας στάση, και κυρίως, τη θέλησή μας να χτίσουμε πολυεθνικούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, που είναι η μόνη πραγματική υπέρβαση της κοινωνικής κρίσης.
ΥΓ: Το μήνυμα στο πανό είναι: ελευθερία και χαρτιά για μετανάστες/στριες, όχι στη συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας ενάντια σε μετανάστες/στριες, σε φάρσι, αραβικά, κούρδικα.
—
The countdown has started – report from our visits to the camps of Ritsona and Malakasa
A few days ago, we visited the camps of Ritsona and Malakasa, in order to communicate with migrants living there, while the anti-immigration war of the Greek state and the European Union makes their life constantly worse. The common problems of the migrants living in the two camps are the following: a) The asylum procedures are proceeding fast – track, with a high percentage of the applications getting declined due to the new law which regards Turkey as a safe country. For many people, the cash card has already been cut, so they are left with no money, facing all the consequences this brings to their survival and legal protection. b) After building the walls around the camps, the gate is almost ready to close. People estimate that this will happen within the next 15 days to 1 month. If this happens, solidarity with migrants, will become more difficult; providing aid and trying to communicate politically will become severely affected, as new regulations concerning the entry and exit from the camp will be imposed (fingerprint system, more severe penalties if one is away for more than a certain time limit, etc.). The new regime does not concern only the camp of Samos, since with the new racist law of the greek state the so-called “open camps” become now “controlled camps”.
c) In both camps, isolation from the city deprives migrants from the possibility to work and communicate with other people. A typical example, we were told that the camp of Samos may have been worse, for example, than Ritsona, but at least the old camp of Samos used to be located near the city. The same applies to the camps of Malakasa I and II.
In addition, the problem of access to education for both adults and children remains, many of who are excluded from access to schools; the bureaucratic process is an alibi for the administrations and the government to make schools even less accessible. In Ritsona a few days ago, the residents did not have water to drink, due to the rain that caused some kind of damage, while many houses and tents that are on the ground sank in the mud. Finally, in both camps, people are transferred from other camps and areas, with the prospect of increasing the number of people living in them. At the same time, some non-beneficiaries are being evacuated, while in numerous cases the access to food is not easy, as we saw in Malakasa and as the struggles of migrants for food in other camps, for example in Diavata, show.
It is worth noting that in Malakasa camp, after we distributed some texts and hanged our banner in front of the entrance, we saw that a police car and DIAS cops came, without doing anything in the end. It is clear that since the Greek state expanded the camp system (since the time of SYRIZA government until nowadays with the New Democracy), it is determined to build even more concentration camps and prisons. This is how they are planning their “exit from the crisis”: with curfews and travel/ movement restrictions, with a big system of discrimination against migrants and (some) locals, illegalization, impoverishment and unpaid labor. We stand against the above mentioned plans, we are to take an anti-racist stand, and above all, we are to show our willingness to build multinational struggles against oppression and exploitation, which is the only possibility to overcome the social crisis.
PS: Τhe message on the banner is: freedom and documents for migrants, no to the Greece-Turkey cooperation against migrants, in farsi, arabic, kurdish
Posted on

Διαδήλωση ενάντια στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ασφάλεια των Συνόρων

Τρίτη 5/10 στο μετρό ευαγγελισμός στις 18:00
 
scroll for english
 
Ή με την διακρατική «Ασφάλεια των Συνόρων και το φασισμό
ή με την ελεύθερη ζωή και τους αγώνες μεταναστριών-ντόπιων
Το Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ασφάλεια των Συνόρων που πραγματοποιείται στην Αθήνα το τριήμερο 5-7 Οκτώβρη στο ξενοδοχείο Caravel, έρχεται να αναγνωρίσει τον πολύτιμο ρόλο του ελληνικού Κράτους στην ”αποτροπή των μεταναστευτικών ροών” όλα τα τελευταία χρόνια.
Από το σύστημα των ρατσιστικών camps που επέκτεινε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι την τωρινή αντιμεταναστευτική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος εντείνεται διαρκώς: νέα ρατσιστική νομοθεσία που κάνει τα camps ακόμα πιο κλειστές φυλακές με νέα τείχη, συρματοπλέγματα και συστήματα εισόδου-εξόδου με δαχτυλικά αποτυπώματα, από το camp της Σάμου μέχρι το camp της Μαλακάσας. Νέες υπουργικές αποφάσεις που διευκολύνουν τις απορρίψεις των αιτήσεων ασύλου και τις απελάσεις αναγνωρίζοντας την Τουρκία ως ασφαλή χώρα, εντείνουν τα pushbacks από τα σύνορα, ακόμη και από την ενδοχώρα, κόβουν δραματικά τα οικονομικά επιδόματα και τις στεγαστικές δομές για ένα μεγάλο αριθμό αιτούντων άσυλο, σπρώχνοντας χιλιάδες ανθρώπους στην οικονομική και ψυχική εξαθλίωση.
Σε αυτό το Παγκόσμιο Συνέδριο, η Ελλάδα θα “εξάγει τεχνογνωσία” ρατσιστικής καταστολής σε άλλες χώρες που δεν έχουν αντίστοιχη εμπειρία, για αυτό και είναι το επίκεντρο φέτος. Στο συνέδριο συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν.Μηταράκης, αξιωματικοί, στρατιωτικοί, τεχνοκράτες από χώρες της Ε.Ε αλλά και από άλλες χώρες (Νιγηρία, Λιβύη κ.α). Κεντρική ατζέντα τους είναι η καλύτερη διακρατική συνεργασία στον αντιμεταναστευτικό πόλεμο, η εισαγωγή ανώτερων ψηφιακών και άλλων τεχνολογιών ελέγχου, επιτήρησης και συνοριοφύλαξης, η “εξωτερικοποίηση των συνόρων”’, δηλαδή η ενίσχυση των κρατών προέλευσης των μεταναστών/στριών ώστε να μπλοκάρεται η κίνησή τους προς την ελευθερία εξ αρχής.
Όλη αυτή η βιομηχανία συνοριακής φύλαξης αποτελείται από ένα σύμπλεγμα “ανθρωπιστικών οργανώσεων”, εταιρειών υψηλών τεχνολογίας (βλ. ”smart borders”), αστυνομικών και στρατιωτικών σωμάτων. Εκτός από νέες επιθέσεις καταστολής, όλοι αυτοί ετοιμάζουν νέες “επενδυτικές ευκαιρίες”.
 
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το camp της Σάμου, αυτό το νέο κολαστήριο που προβάλλεται ως πρότυπο, την κατασκευή του οποίο ανέλαβε η εταιρεία Μυτιληναίος, ενώ και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης προκήρυξε διαγωνισμούς για την κατασκευή των ρατσιστικών τειχών γύρω από τα camps της ενδοχώρας (Μαλακάσα, Ριτσώνα, Διαβατά κ.α). Όλα αυτά σημαίνουν περισσότερους μετανάστες/ριες υπό καθεστώς παρανομοποίησης και εγκλεισμού, περισσότερους νεκρούς στα σύνορα της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης/ κανονικοποίηση ενός δόγματος μηδενικής ανοχής με βάση το οποίο αναιρούνται ή και καταργούνται θεσμίσεις του διεθνούς δικαίου περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δικαίωμα αίτησης για διεθνή προστασία).
 
Μια πολιτική ελέγχου, εγκλεισμού, θανάτωσης , στρατοπεδικής επιτήρησης και ποινικοποίησης που απλώνεται και θα απλωθεί στο μέλλον και σε ανθρώπους με το στάτους του πολίτη.
Το ελληνικό Κράτος δεν είναι “θύμα της προσφυγικής κρίσης”. Είναι, όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωσης, θύτης, δολοφονικός μηχανισμός που αποφασίζει καθημερινά θανάτους, βασανισμούς, πλήρη απαξίωση χιλιάδων σωμάτων.
Εμείς υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μετακίνησης, και στεκόμαστε ενάντια στον πόλεμο κατά των μεταναστών που διεξάγεται εντός και εκτός των συνόρων.
ΧΑΡΤΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ – ΣΥΝΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
 
Αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης, ζωής, δουλειάς και εκπαίδευσης για όλους/ες
 
Καλούμε σε συγκέντρωση την Τρίτη 5/10 στο μετρό ευαγγελισμός στις 18:00 και πορεία προς τον χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου.
—
 
Choose between the transnational “Border Security and Fascism
and the free existence and struggles of locals and migrants
 
The World Conference on Border Security, held in Athens on October 5th-7th at Caravel Hotel, comes to reestablish the valuable role of the Greek State in “migratory flows prevention” during the past years.
 
To the expansion of the racist camp system imposed by the SYRIZA-ANEL government adds up the current anti-immigration policy of New Democracy; the anti-immigration war is constantly intensifying: new racist legislation that makes the camps resemble prisons with new walls, barbed wire and biometric gates, from the camp of Samos to the camp of Malakasa. New ministerial decisions that facilitate the rejection of asylum applications and deportations, the recognition of Turkey as a safe country, the intensification of pushbacks from the border and even inland, the cutting of financial benefits and housing structures for a large number of asylum seekers, pushing thousands of people in financial and mental misery; this is what the war against migrants consists of.
At this World Congress, Greece will “export know-how technologies” of racist repression to other countries that do not have similar experience, which is why it is the focus of this year. The conference is attended by, among others, the Minister of Immigration and Asylum N. Mitarakis, police officers, military, technocrats from EU countries and non – EU countries (Nigeria, Libya, etc.). Their main agenda is the optimal transnational cooperation in the anti-immigration war, the introduction of superior digital technologies of control, surveillance and border guarding, the “externalization of borders”, i.e. the collaboration with countries of origin of migrant populations in order to block their movement.
 
This whole border control industry is, in fact, a complex of “humanitarian organizations”, high-tech companies (see “smart borders”), police and military organisations. Apart from new repression attacks, all of them are preparing for new “investment opportunities”.
 
A typical example is the camp of Samos, this new hell that is promoted as a model, the construction of which was undertaken by the company Mytilineos, while the International Organization for Migration (IOM) also announced tenders for the construction of racist walls around the inland camps (Malakasa, Ritsona , Diavata etc.).
 
All these, will bring more migrants under the status of illegalization and confinement, more deaths at the borders of Greece and the European Union. It is already causing a normalization of the “zero tolerance” doctrine, according to which fundamental institutions of international human rights law are repealed and/or abolished. A policy of control, confinement, killing, military surveillance and criminalization that is and will be extended in the future also to people with citizenship status.
The Greek state is not a “victim of the refugee crisis”. It is, like the European Union, a perpetrator, a murderous mechanism that daily is deciding for deaths, tortures, for the total devaluation of thousands of bodies.
We stand for the freedom of movement.
We stand against the war that is being waged upon migrants in and out of borders.
PAPERS – FREEDOM OF MOVEMENT – OPEN BORDERS
 
Decent housing, living, working and training conditions for all
 
We invite to a gathering on Tuesday 5/10 in the metro station Evangelismos at 18:00 and to a march towards the conference venue.
Posted on

Mαρτυρία της F από το camp της Μαλακάσας

Τhe camp is like a zoo for me, and I, like an animal, have walled up the whole camp, and now they want to make the entrance door of the camp like a fingerprint or card lock, which is like the one in the zoo. All my life I have been a four-walled container called a container where I have no right to do anything, no education, no university, no hope for the future, and the officials are postponing interview dates. When I came to Greece, I was 17 years old and now 19 I have a year, but two years of my life were wasted in vain.

Το camp είναι σαν ένας ζωολογικός κήπος για μένα, και εγώ, σαν ζώο, έχω περιτοιχιστεί από όλο το camp, και τώρα θέλουν να κάνουν μια πόρτα εισόδου του camp με δαχτυλικά αποτυπώματα ή κάρτα εισόδου/εξόδου, όπως στους ζωολογικούς κήπους. Όλη μου τη ζωή υπήρξε ένα container με τέσσερις τοίχους, όπου δεν έχουν δικαίωμα να κάνω τίποτα, όχι εκπαίδευση, όχι πανεπιστήμιο, όχι ελπίδα για το μέλλον, και οι επίσημοι αναβάλλουν τις ημερομηνίες συνέντευξης. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν 17 χρονών και τώρα 19, δύο χρόνια από τη ζωή μου σπαταλήθηκαν μάταια.