Author: solidaritymigrants

scroll for english

Τί συνέβη στα Σφαγεία;

Στη Ρόδο των γυναικοκτονιών και του τουρισμού, παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες ακραίες ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους κατοίκους των σφαγείων, δηλαδή τους μετανάστες και τις μετανάστριες που διέμεναν υπό άθλιες συνθήκες σε έναν χώρο άκρως ακατάλληλο (όπως περιγράφουμε παρακάτω, στο χρονικό ενός σφαγείου).

Το νησί που υποδέχθηκε με τυμπανοκρουσίες τους 189 ολλανδούς τουρίστες πριν λίγες μέρες, που με 400 ευρώ μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα που τόσο απλόχερα εκμεταλλεύεται ο ντόπιος πληθυσμός (https://www.dimokratiki.gr/…/eftasan-chthes-sti-rodo…/), στάθηκε για μία ακόμα φορά λίγο και απέδειξε πως η φιλοξενία είναι κάτι που αγοράζεται.

Αφουγκραζόμενος τις ρατσιστικές διαθέσεις των ντόπιων ψηφοφόρων του, που ξεκίνησαν από απειλές στο facebook και έφτασαν μέχρι οπαδικού τύπου πεσίματα στα σφαγεία, ο δήμαρχος της ρόδου Αντώνης Καμπουράκης κατέθεσε μήνυση προς τους μετανάστες για παράνομη κατάληψη του χώρου (που ο ίδιος ο δήμος είχε παραχωρήσει το 2015).

Στη συνέχεια, το πρωί της 13ης Απριλίου (την πρώτη μέρα του ραμαζανιού), σύσσωμη η περιφέρεια με ομάδες της αστυνομίας και του λιμενικού εισέβαλαν στη δομή και απομάκρυναν τους 160 κατοίκους, χωρίς καμία προειδοποίηση, εξήγηση ή ενημέρωση για το πού σχεδιάζουν να τους μεταφέρουν https://www.dimokratiki.gr/…/egine-epiteloys-i…/.

Οι μετανάστες μεταφέρθηκαν στην Κω, σε μία σπασμωδική κίνηση που δεν άργησε να προκαλέσει την αντίδραση του γνωστού για τις θέσεις του δημάρχου Θ. Νικηταρά (δες εικόνα παρακάτω). Τώρα κρατούνται, χωρίς να ξέρουμε που θα τους στείλουν, ενώ η τοπική κοινωνία ξερνάει χαρωπά το μίσος της (https://rodosreport.gr/se-tragiki-katastasi-ta…/…).

Παράλληλα στην Κω οι άνθρωποι στοιβάχτηκαν σε κρεβάτια χωρίς στρώματα ή στο πάτωμα. Αυτοί που κόπτονται για την παρανομία μοιράζοντας μηνύσεις, ξέρουν αν τελικά είναι νόμιμο να απομακρύνεις ανθρώπους με χαρτιά από έναν τόπο, επικαλούμενος ψευδώς υγειονομικές βόμβες ή κρούσματα κοβιντ;

Για εμάς που καταφέραμε μέσα σε αυτό το κλίμα να στήσουμε κάποιες σχέσεις αλληλεγγύης με τους κατοίκους των σφαγείων, η χτεσινή μέρα ήταν μέρα ντροπής για την ανεπάρκειά μας όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζουμε να φτάσουν εκεί που θέλουν και ίσως στο δρόμο τους να βρουν πιο φιλόξενα και αλληλέγγυα μέρη.

Σφαγεία: Σύντομο χρονικό της Άτυπης Δομής Φιλοξενίας Μεταναστ(ρι)ών της Ρόδου

Ίσως εξαιτίας της απόστασης από τις ακτές της Τουρκίας και των πιο δύσκολων θαλάσσιων περασμάτων, η Ρόδος δεν έχει παίξει σημαντικό ρόλο στις προσφυγικές ροές. Παρόλα αυτά, από το 2015 υπήρχε στο νησί μία άτυπη δομή κοντά στο εμπορικό λιμάνι, στον χώρο των παλιών σφαγείων. Ο χώρος αυτός έχει δοθεί από τον δήμο και υποτίθεται ότι λειτουργεί ως κατάλυμα και κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης. Αρχικά λειτουργούσε κυρίως ως ενδιάμεση στάση πριν την Αθήνα ή άλλα μεγάλα κέντρα. Στην πράξη όμως, και ειδικά με επίφαση την πανδημία, οι διαδικασίες αυτές καθυστερούσαν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να καταλήγουν εγκλωβισμένοι για μήνες στο κτήριο αυτό.

Στα σφαγεία, ένα κουφάρι κτηρίου χωρίς παράθυρα και πόρτες, εκτεθειμένο στο κρύο και τη βροχή, ζούσαν μέχρι χτες περίπου 150 άνθρωποι. Ένα νησί που κοκορεύεται πως μπορεί να φιλοξενήσει περισσότερους από 1.800.000 τουρίστες τον χρόνο, τελικά δεν μπόρεσε να στεγάσει λιγότερους από 200 μετανάστ(ρι)ες. Όλον αυτόν τον καιρό, κανένας φορέας δεν φρόντισε για τις βασικές τουλάχιστον ανάγκες επιβίωσης των μεταναστ(ρ)ιών, πέρα από ελάχιστα αλληλέγγυα άτομα. Ενώ κατά καιρούς έχουν περάσει διάφορες ΜΚΟ και ομάδες του δήμου, το κύριο μέλημά τους ήταν να κλείσει η δομή και να μην λερωθεί η τουριστική εικόνα του νησιού. Αυτό σήμαινε ότι οι ανάγκες σε ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες, φάρμακα και τρόφιμα καλύπτονταν αποκλειστικά από αλληλέγγυο κόσμο ή από φιλανθρωπίες της καθολικής εκκλησίας.

Το μαγείρεμα το είχαν αναλάβει οι κάτοικοι των σφαγείων, που μαγειρεύουν σε άδεια βαρέλια πετρελαίου ανάβοντας φωτιά. Πολλοί/ές έμεναν σε αυτοσχέδιες τέντες με σελοφάν γιατί δεν χωρούσαν καν να στρώσουν στον στεγασμένο χώρο. Οι συχνές διακοπές ρεύματος στο κτήριο (που υποτίθεται ηλεκτροδοτούνταν από την δήμο) είχαν ως αποτέλεσμα το καμπ να πιάνει συχνά φωτιά εξαιτίας των κεριών (ευτυχώς μόνο με υλικές απώλειες). Το καμπ τροφοδοτούνταν από δύο βρύσες με το νερό να έρχεται από γεώτρηση, ενώ διέθετε δύο χημικές τουαλέτες και δύο συμβατικές που έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργούσαν.

Είναι προφανές ότι κανένας και καμία δεν μπορεί να ζει σε αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες. Ως αλληλέγγυες αναζητούσαμε λύσεις που μπορούσαν να επιτρέψουν μια πιο αξιοπρεπή λύση για τους κατοίκους των σφαγείων και είχαμε καταφέρει να στεγάσουμε κάποιες οικογένειες. Οι δεσμοί που χτίσαμε με τους μετανάστες και τις μετανάστριες των σφαγείων ήταν για εμάς σημαντικές και ποτέ δεν περιμέναμε ότι ξαφνικά θα τους μετέφεραν βίαια και χωρίς κανένα σχέδιο μακριά από το νησί.

—

Update from Rhodos

What happened at the slaughterhouse?

The island of Rhodes, a popular touristic destination, has witnessed racist attacks against the migrants that lived in the camp of the “old slaughterhouse” (see below). An island that welcomed 189 tourists from the Netherlands just a few days ago, once again showed how “greek hospitality” is something that can be bought if you have the right passport. Aligned with the racist instincts of the locals, the mayor of Rhodes (Antonis Kampourakis), filed a lawsuit (!) against the migrants that were living in the slaughterhouse for illegal squatting. Of course, the mayor seems to forget that the slaughterhouse was in fact provided as a temporary solution for the migrants arriving on the island.

This finally led to the sudden eviction of the 160 migrants currently living at the slaughterhouse on the 13.04.2021, the first day of Ramadan. Needless to say that no one informed the people that they would be moved, no explanations were given, no time to prepare or no information about the plans.

We were surprised to find out that the migrants were transferred to Kos, where no one was in fact expecting them, only to be illegally kept in custody, before being sent to Piraeus. What is to happen after that, no one seems to know.

Α Slaughterhouse: A short Chronicle of the Migrant Camp on Rhodes

Possibly because of its distance from the coasts of Turkey and the most difficult sea-crossing, the island of Rhodes hasn’t have important role to the refugee flows. Nonetheless, since 2015 an old building located near the port that ironically used to be a slaughterhouse, has served as an informal hosting facility for migrants. The building was provided as a temporary solution from the municipality and served as a hot spot and reception and identification centre. Initially, it was supposed to work as a transit point before Athens or other big centres. However, it ended up being the place where hundreds of migrants were trapped for several months.

The slaughterhouse is a building unsuitable for anyone to live in: without windows and doors, exposed to cold and rain. Yet, 120 people, including babies and young children, were forced to stay there. Rhodes, a popular touristic island that brags about hosting at least 1.800.000 tourists per year, was incapable of hosting 120 or 200 migrants. For the past 5 years, no one to took the responsibility to cover the basic needs of the people living there, apart from some locals which acted in solidarity and collected food and other necessities for the migrants. While indeed over these years some NGOs and initiatives from the municipality occasionally got involved in the case of the slaughterhouse, their main goal seemed to be only to protect the attractive touristic image of the island. This practically means that the needs for clothes, shoes, blankets, medicines and food had been covered exclusively from solidarians or from the charities from Catholic Church. The survival of the migrants was self-organised: cooking was carried by the residents of the slaughterhouse with no facilities, setting open fires in old barrels. In harsh weather conditions, the migrants had to live in DIY tents, while the lack of electricity meant that they had to rely on candles, often causing fires. Only two taps provided water to the camp that hosted more than 100 people.

These conditions were of course far from ideal and a solution was needed. However, even in the days of the slaughterhouse, the migrants (most of which have their legal papers) were free to develop bonds with the local community and to take responsibility for their own lives. What is to happen next?