ην οικογένεια Σαμπάνη και τον καταυλισμό στο Σοφό Ασπρόπυργου
«Δεν είμαστε όλοι ίδιοι»-Να μην ξεχαστεί ο Νίκος
Χθες επισκεφτήκαμε την οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη στον καταυλισμό Σοφό στον Ασπρόπυργο, του Νίκου Σαμπάνη που δολοφονήθηκε με 38 σφαίρες και με απολύτως ρατσιστικά κίνητρα σε καταδίωξη από Έλληνες αστυνομικούς. Πήγαμε να γνωρίσουμε συγγενείς και φίλους/φίλες του Νίκου και να δηλώσουμε πως δεν θα ξεχάσουμε τη δολοφονία του και τους ανθρώπους του που άφησε πίσω, μέχρι να καταδικαστούν οι ένοχοι και μέχρι να πάψει να υπάρχει ρατσισμός απέναντι στους Ρομά μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Αυτή η επίσκεψη θέλουμε να είναι μόνο η αρχή της δικής μας προσπάθειας να γνωρίσουμε καλύτερα την κοινότητα των Ρομά και τις συγκεκριμένες ζωές των ανθρώπων της, να εργαστούμε πάνω στο χτίσιμο νέων κοινωνικών σχέσεων που θα χωράνε όλες και όλους τους καταπιεσμένους, να εργαστούμε πάνω στο χτίσιμο της δυνατότητας νέων κοινών μας αγώνων για την ελευθερία και τη ζωή ενάντια στην εκμετάλλευση και το θάνατο.
Θελήσαμε, πέρα από δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει εκεί που οι Ρομά και η οικογένεια του Νίκου ζουν. Μάθαμε ότι πολλοί αστυνομικοί εξακολουθούν, από τη πρώτη μέρα της δολοφονίας του Νίκου, να συμπεριφέρονται προκλητικά στην οικογένειά του, ακόμα και μέσα στον καταυλισμό, συνεχίζοντας την προκλητική στάση αστυνομικών και φασιστών που χειροκροτούσαν και φώναζαν «είστε ήρωες» για τους δολοφόνους του Νίκου, έξω από το δικαστικό Μέγαρο Πειραιά. Είναι οι ίδιοι αστυνομικοί, ρατσιστές, φασίστες, που μαζί με τα κανάλια, τις εφημερίδες, την κυβέρνηση, λέγανε από την αρχή ψέματα για το Νίκο, ψέματα για το ότι είναι «σεσημασμένος», ψέματα για το τι οδήγησε στη δολοφονία του, ψέματα ακόμη και για την ηλικία του. Μόνο ψέματα.
Με την επίσκεψή μας μάθαμε μερικά βασικά πράγματα, κόντρα σε όλα αυτά τα ψέματα.
Μάθαμε ότι ο φίλος του Νίκου που βρισκόταν μαζί του στο αυτοκίνητο αναρρώνει.
Μάθαμε πού βρίσκεται ο καταυλισμός στο Σοφό Ασπρόπυργου, πόσα άτομα και οικογένειες ζουν εκεί, ποιοί είναι οι κοντινοί καταυλισμοί, σε τί συνθήκες ζουν οι άνθρωποι εκεί.
Μάθαμε πόσες αγκαλιές και πόσα παιχνίδια θέλουν τα παιδιά εκεί.
Μάθαμε τί υλικές ανάγκες έχει η οικογένεια Σαμπάνη μετά τη δολοφονία του Νίκου, ο οποίος εργαζόταν και άφησε πίσω του μια γυναίκα με δύο παιδιά και ένα τρίτο που θα γεννηθεί σε λίγους μήνες.
Μάθαμε για τους ρατσιστικούς αποκλεισμούς Ρομά από σχολεία, νοσοκομεία, από σπίτια που δεν μπορούν να νοικιάσουν, από εργασίες που δυσκολεύονται να βρουν. Μάθαμε ότι οι συγγενείς του Νίκου Σαμπάνη γνωρίζονται με τους συγγενείς της μικρής Ρομ Όλγας που δολοφονήθηκε στη πόρτα του εργοστασίου Αλλατίνη και Κ. Σαραντόπουλου Α.Ε στο Κερατσίνι. Μάθαμε ότι οι συνεχείς ρατσιστικοί έλεγχοι των Ρομά από αστυνομικούς εντάθηκαν μέσα στο lockdown, όταν στρατός και αστυνομία περικύκλωναν τις κοινότητές τους, όπως συνέβη και στο συγκεκριμένο καταυλισμό στο Σοφό Ασπρόπυργου. Τότε η απαγόρευση κυκλοφορίας και οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν σε Ρομά σήμαιναν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Σήμαιναν εκδικητικά εξοντωτικά πρόστιμα και απαγόρευση του δικαιώματος εργασίας τους-για παράδειγμα οι σιδεράδες και οι παλιατζήδες, δεν μπορούσαν να μετακινηθούν νόμιμα σε άλλες περιοχές και νομούς και να μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο να βγάλουν τα προς το ζην. Έτσι ρατσιστικό και ενάντια στο φτωχότερο πληθυσμό ήταν το κρατικό lockdown μέσα στην πανδημία και για μετανάστες/στριες στα σύνορα, στα camps και εργαζόμενους/ες στις πόλεις.
«Η αστυνομία μας αντιμετωπίζει όλους σαν ίδιους», μας είπαν. «Μήπως θα έπρεπε και εμείς να βλέπουμε κάθε αστυνομικό σαν ίδιο με κάθε άλλο, ίδιο με τους δολοφόνους του Νίκου; Εμείς δεν το κάνουμε αυτό». Ανάμεσα σε πολλές προσωπικές συζητήσεις, κρατάμε αυτό το ερώτημα για το παρόν και μέλλον των κοινωνικών αγώνων.
Καλούμε όλο το αντιρατσιστικό κίνημα, και πιο πολύ το κομμάτι του εκείνο που θέλει να αγωνιστεί για την συνολική κοινωνική απελευθέρωση των καταπιεσμένων, να αγωνιστεί ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό, τη φτώχεια, το σεξισμό, τον μισαναπηρισμό τόσο στην κοινωνία όσο και στο εσωτερικό του. Πιστεύουμε πως δεν χρειαζόμαστε μόνο πανό, διαδηλώσεις, μεγάλες στιγμές. Χρειαζόμαστε περισσότερο τη συλλογική θέληση για πολλές συναντήσεις και συζητήσεις σε καταυλισμούς Ρομά, για πολλές συναντήσεις και συζητήσεις σε camp μεταναστών/στριών, για πολλές συναντήσεις και συζητήσεις σε χώρους δουλειάς και σε γειτονιές, ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Καλούμε κάθε άτομο και ομάδα, πέρα από τη δική μας συλλογικότητα, να κάνει πράξη την αλληλεγγύη και να προσπαθήσει να χτίσει έτσι σχέσεις αλληλοϋποστήριξης και εμπιστοσύνης, νέους κοινωνικούς αγώνες, νέες συλλογικότητες και μια νέα στρατηγική για την κοινωνική απελευθέρωση.
ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΑΣΤΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
ΔΙΚΕΟΣΙΝΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ