H αστυνομική εκτέλεση του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από την αστυνομία με 36 σφαίρες, η προσπάθεια συγκάλυψής της από την ΕΛ.ΑΣ και την κυβέρνηση με ασύστολα ψεύδη και οι ρατσιστικές αντιδράσεις μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με τον πιο ακραίο τρόπο το που βρισκόμαστε.
Μπορείτε να φανταστείτε έναν λευκό Έλληνα να κλέβει ένα αμάξι και να δολοφονείται με 36 σφαίρες; Και μπορείτε να φανταστείτε, τί θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν είχε συμβεί αυτό; Είναι αναγκαίο, σε αντίθεση με ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, να δούμε κατάματα τον δολοφονικό ρατσισμό της ελληνικής και ευρωπαϊκής καπιταλιστικής κοινωνίας. Ωστόσο, το να παρατηρήσουμε απλώς τη διαφορά ανάμεσα στον λευκό Έλληνα και τον Έλληνα Ρομ, είναι πιο απλό. Πιο δύσκολο είναι να εργαστούμε για να πάψει αυτός ο ρατσισμός και ταξικός διαχωρισμός, που δολοφονεί.
Αφού δηλώσουμε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στις αντιδράσεις των Ρομά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας απέναντι στη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, θα πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας μερικά ακόμα ερωτήματα:
Τι μετράει για εμάς πιο πολύ; Ο φόβος της αστυνομικής καταστολής ή η ζωή ενός Ρομά;
Και μήπως φοβηθήκαμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες όλα τα προηγούμενα χρόνια την επαφή με ”ξένους”, με Ρομά, όπως φοβηθήκαμε την επαφή τα προηγούμενα χρόνια την επαφή ντόπιων αλληλέγγυων-μεταναστριών;
Θέλουμε άραγε να συνδεθούμε σταθερά με κοινότητες των Ρομά, και με συγκεκριμένα άτομα, παρέες, τις πιο καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες στο εσωτερικό τους; Θέλουμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες για το πώς και πού ζούμε; Θέλουμε να αγωνιστούμε μαζί;
Μήπως το να εξοργιζόμαστε τη μία μέρα, και την άλλη μέρα να ξεχνάμε και να συνεχίζουμε την κανονική ζωή μας, είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να σκεφτούμε και να συναισθανθούμε πιο βαθιά;
Η όποια επαφή μας με μετανάστες/στριες μας έχει δείξει, ότι τα κινήματα ενάντια στην κρατική ρατσιστική καταστολή, ενώ είναι κομβικά για την κοινωνικοποίηση των αγώνων, πολύ συχνά δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν πιο σταθερές σχέσεις με τα συγκεκριμένα άτομα και τις κοινωνικές ομάδες που δέχονται αυτή την καταστολή. Πέρα από τους νομικούς, εθνικούς και οικονομικούς διαχωρισμούς, υπάρχει φόβος και αποξένωση-μαζί με ένα ευρωκεντρικό και ρατσιστικό βλέμμα, που δεν είναι πάντα πολύ ορατό. Για αυτό κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της επέκτασης του κρατικού-αστυνομικού ελέγχου πάνω στις ζωές μας, βάλαμε ως στόχο την επαφή με μετανάστες/στριες στα camps που βρίσκονται κοντά στην Αθήνα, πέρα από τις αντανακλαστικές πορείες κάθε φορά που ο πόλεμος κατά των μεταναστών/τριών κυριαρχεί στη συζήτηση.
Όταν υπάρχει αποξένωση από τα θύματα του ρατσισμού, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας τείνει να τα βλέπει είτε μόνο όταν αντιρατσιστές αλληλέγγυοι τους προσφέρουν κάποια βοήθεια, είτε μόνο όταν αυτά εξεγείρονται, καίγοντας camp ή πετροβολώντας αστυνομικούς. Η αλληλεγγύη των αντιρατσιστών/τριών και οι εξεγέρσεις των θυμάτων του ρατσισμού απέναντι στον κρατικό φασισμό και ρατσισμό είναι απόλυτα δίκαιες αντιδράσεις απέναντι στην εθνικιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οφείλουμε όμως να προσπαθήσουμε να χτίσουμε και πιο σταθερά, καθημερινά πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά δίκτυα αλληλοστήριξης και κοινών αγώνων.
Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, βρισκόμαστε σε ένα σημείο που ο φασισμός-ρατσισμός, είτε δολοφονώντας στα σύνορα και στις μητροπόλεις μετανάστες/στριες κυριολεκτικά κάθε μέρα είτε δολοφονώντας τους πιο περιθωριοποιημένους και φτωχούς πολίτες ”δεύτερης κατηγορίας”, όπως οι Ρομ και οι Μαύροι, είτε δολοφονώντας γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ+ όπως τον Ζακ Κωστόπουλο, έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, και μέρος της πολιτικής συγκεκριμένα ελληνικού Κράτους και άλλων δυτικών κρατών. Την ίδια στιγμή, οι πιο φτωχοί/ες μετανάστες/στριες αλλά και ντόπιοι/ες πετιούνται εκτός της αναγκαίας υγειονομικής περίθαλψης καθημερινά. Ένας ρατσισμός ορατός και αόρατος, δολοφονικός και εκμεταλλευτικός, δομικός και σύμφυτος με την κανονική λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας όλα τα τελευταία χρόνια, είτε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είτε με την Ν.Δ. Δεν πάνε πολλές μέρες που η ελληνική αστυνομία μαζί με έλληνες φασίστες διέλυαν αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, έκαναν πογκρόμ στο Μοναστηράκι και επιτέθηκαν άγρια σε τρεις πακιστανούς εργάτες στην Κοκκινιά. Και όλα αυτά μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Είναι σίγουρο πως το ελληνικό Κράτος και η αστυνομία του, φοβούνται. Φοβούνται τη συνάντηση των μεταναστών, εργαζομένων, Ρομά, ΛΟΑΤΚΙΑ+. Φοβούνται ότι η απεργία στη Cosco με αφορμή την εργοδοτική δολοφονία του Δημήτρη Δαγκλή, θα μπορούσε να συνδεθεί με τους εργατικούς αγώνες των μεταναστριών στην Μανωλάδα και τους ντελιβεράδες όπως ο πακιστανός Ανέες Μιρ, που έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας. Φοβούνται τους καταπιεσμένους, τους ”παραβατικούς” και μη παραβατικούς, που αφού πρώτα το σύστημα έσπρωξε στο περιθώριο, τώρα τους επιτίθεται για να τους κρατήσει εκεί. Φοβούνται την πολυεθνική, αντιρατσιστική και δίκαιη δύναμή μας. Φοβούνται ότι στο μέλλον θα πρέπει να μας σκοτώνουν και να μας καταστέλλουν όλο και πιο συχνά, προκαλώντας αντιστάσεις. Κάθε πραγματικό βήμα της δικής μας συνεργασίας και οργάνωσης, είναι οι δικοί τους νέοι εξοπλισμοί για την αστυνομία και το στρατό, τα δικά τους νέα ρατσιστικά σύνορα και τείχη, η δική τους νέα εργοδοτική εκμετάλλευση.
Ας μη φοβηθούμε να φτιάξουμε νέες κοινότητες, να φτιάξουμε νέους συλλογικούς αγώνες, ας μη φοβηθούμε τους εργοδότες και τη κρατική καταστολή. Μπορούμε να πάψουμε να φοβόμαστε, βλέποντας πως όλα τα θύματα της καταστολής και της εκμετάλλευσης μπορούν να συναντηθούν, να μιλήσουν, να οργανωθούν, και να γίνουν υποκείμενα απελευθέρωσης. Για εμάς, δεν υπάρχει αποτελεσματικός αντιφασισμός χωρίς αντιρατσισμό, δεν υπάρχει αποτελεσματικός αντιρατσισμός χωρίς πολυπολιτισμικές κοινότητες και συντονισμό μεταξύ των πιο φτωχοποιημένων κοινοτήτων, δεν υπάρχουν κοινότητες αγώνα χωρίς αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το σεξισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Πέρα από τις κρατικές δολοφονίες, υπάρχει ένα πριν και ένα μετά της καθημερινής ζωής, που πρέπει να αλλάξει ριζικά, για να μπορέσουμε να τις σταματήσουμε.
ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
Solidarity With Migrants