Από τη σημερινή παράσταση διαμαρτυρίας έξω από τα κεντρικά γραφεία της ΜΚΟ Άρσις.
Ακολουθεί το κείμενο της σημερινής μας παρέμβασης:
«MH» ( ; ) ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ ΣΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
Στις 12/11/2020 ο υπεύθυνος φροντιστών/επιμελητών της Άρσις, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της οργάνωσής του για έξωση από το πρόγραμμα «ESTIA» όσων αιτούντων άσυλο αναγνωριστούν ως πρόσφυγες ή των οποίων απορριφθεί η αίτηση ασύλου και, αφού δέχτηκε την αρνητική απάντηση 19χρονου εξυπηρετούμενου της οργάνωσης στην εντολή του για αποχώρηση από το διαμέρισμα στο οποίο κατοικούσε στα πλαίσια του προγράμματος, κάλεσε του μπάτσους ενώ ταυτόχρονα γνώριζε την ευάλωτη νομική κατάσταση στην οποία βρισκόταν (ο 19χρονος Αφγανός έχει λάβει 2η απορριπτική απόφαση για την έκδοση ασύλου, επομένως απέναντι την αστυνομία είναι ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά). Η αστυνομία μπήκε στο διαμέρισμα προτρέποντάς τον να βγει από μέσα και να τους ακολουθήσει στο τμήμα. Στο περιπολικό μπήκε και ο προϊστάμενος της Άρσις πηγαίνοντας στο ΑΤ και προχωρώντας σε κατάθεση για το περιστατικό ενώ ο 19χρονος βρίσκεται διοικητικά κρατούμενος και υπό τον κίνδυνο της απέλασης.
Η ΜΚΟ Άρσις επιδιώκει να ελευθερώσει θέσεις σε διαμερίσματα με σκοπό να μην χάσει χρήματα από το Υπουργείο καθώς όπως σημειώνει το σωματείο εργαζομένων της Άρσις «ένα χαρακτηριστικό του νέου προγράμματος είναι ότι τα χρήματα δίνονται σύμφωνα με τους ανθρώπους που εξυπηρετεί η εκάστοτε ΜΚΟ. Περισσότερες κενές θέσεις σημαίνει και λιγότερα χρήματα. Περισσότεροι άνθρωποι λοιπόν που αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές των ΜΚΟ να αποχωρήσουν από το διαμέρισμα είτε λόγω απορριπτικής είτε λόγω θετικής έκβασης της αίτησης ασύλου σημαίνει οικονομική ζημιά για την ίδια.» Οργανώσεις όπως η Άρσις και η Πράξις προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους την ευθύνη για τις εξώσεις κάθε φορά που τους ζητείται ο λόγος μεταθέτοντάς την προς τα πάνω ή προς τα κάτω, σύμφωνα με τις διοικήσεις των ΜΚΟ λοιπόν φταίει μόνο η Ύπατη Αρμοστεία και το Υπουργείο Μετανάστευσης που καθορίζουν πολύ σκληρά κριτήρια ευαλωτότητας για ένταξη στο πρόγραμμα, που περικόπτουν τα κονδύλια – επομένως και τις διαθέσιμες θέσεις, που παρέχουν στέγη στο πρόγραμμα μόνο στο στάδιο του νομικού στάτους «αιτούντας άσυλο» προωθώντας στην αστυνομία και επομένως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τους απορριφθέντες αιτητές ασύλου, πετώντας αναγνωρισμένους πρόσφυγες στο δρόμο και στον εξαναγκασμό τους σε «οικειοθελή» ή δια της αστυνομικής κλούβας μετακίνησή τους στην αόρατη αστεγία των σκηνών κάποιου «ανοιχτού» (δλδ σε λόκντάουν) καμπ ή φταίνε οι ίδιοι οι πρόσφυγες που μένοντας στο διαμέρισμά τους δεν θυσιάζονται για να μπορέσουν να «αποσυμφορηθούν» και άλλοι εξόριστοι πρόσφυγες στα χοτσπότ των νησιών που θα χάσουν και αυτοί με τη σειρά τους το προσωρινό σπίτι τους για να «αποσυμφορηθούν» οι επόμενοι, ώστε τα πράγματα στο μεταναστευτικό να είναι «μαζεμένα», οι ντόπιοι ρατσιστές ήσυχοι, οι «δομές» κλειστές και ελεγχόμενες, οι «ροές» μειωμένες, οι παράνομες επαναπροωθήσεις – που διασφαλίζουν τις μειωμένες ροές – αόρατες, τα ανθρωπιστικά προσχήματα άθικτα, η αποτρεπτική πολιτική σε ισχύ σε όλα της τα επίπεδα, οι μετανάστριες και οι πρόσφυγες σε μια βεντάλια αποχρώσεων αστεγίας/αποκλεισμού/εγκλεισμού, οι ΜΚΟ αθώες!
Δεν καθόρισαν αυτές τα κριτήρια – λένε – υποχρεώνονται να προχωρήσουν σε εξώσεις από το νόμο, έχουν σύμβαση με το υπουργείο. Κανείς όμως δεν εξανάγκασε τις εν λόγω «Μ»ΚΟ να προχωρήσουν σε σύμβαση με το υπουργείο για ένα πρόγραμμα το οποίο είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να αποκλείει από τη στέγη εντός αστικού ιστού την πλειοψηφία των προσφυγισσών και των μεταναστών και όσους/ες εξυπηρετεί να το κάνει μόνο προσωρινά, χωρίς περαιτέρω ενταξιακές πολιτικές (εκτός από τη κοροϊδία του HELIOS) και, ανακυκλώνοντας τους όποιους ελάχιστους εξυπηρετούμενους, να αναπαράγουν τον αποκλεισμό ενώ διατείνονται πως είναι η λύση του. Αν το πρόγραμμα αυτό δεν συμφωνούσε με τις υποτιθέμενες αρχές τους ας μην συμβάλλονταν με αυτό και ας μην υλοποιούν τις εξώσεις τώρα που έχουν συμβληθεί, κανένα κράτος δεν έχει επιτάξει την εργασία τους, υπάρχουν άλλες οργανώσεις που δεν συμβλήθηκαν ποτέ με το πρόγραμμα και εν τέλει οι ίδιες δεν έχουν καμία νομική συνέπεια αν δεν υλοποιήσουν τις εξώσεις, μόνο οικονομική χασούρα.
Το κράτος, η ΕΕ και οι νόμοι τους, οι διεθνείς οργανισμοί και οι ΜΚΟ, ο «ανθρωπισμός» και η «προστασία των προσφύγων» ως διακηρυγμένοι στόχοι όλων των παραπάνω είναι κομμάτι ενός μηχανισμού διαίρεσης, υποτίμησης, αποκλεισμού και θανάτου. Από τις διαστροφικές επαναπροωθήσεις μέσω διασωστικών σχεδιών , τον διαχωρισμό ευάλωτων και μη, προσφύγων και μεταναστών, την εργαλειοποίηση του συστήματος ασύλου για τον αποκλεισμό των «παράνομων μεταναστών», μέχρι την «ενταξιακή» πολιτική της ανακύκλωσης της αστεγίας και του στρατοπεδικού εγκλεισμού η αποτρεπτική πολιτική μιλάει τη γλώσσα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κάνοντας πόλεμο σε όσους και όσες περισσεύουν για το κράτος, το κεφάλαιο, τον διεθνή μιλιταρισμό και τους ανταγωνισμούς του – όπως αυτοί διαρθρώνονται σε διακρατικό, περιφερειακό και εθνικό/τοπικό επίπεδο.
Ο 19χρονος Αφγανός μπορεί να είναι το τυχαίο θύμα μιας νέας ποσόστωσης που επιβάλλει το κράτος για τα γενικά ποσοστά αναγνώρισης προσφύγων μέσω της Υπηρεσίας Ασύλου, μιας κρατικής απόφασης για το πόσο «πολύ» προσφυγικό προφίλ του αποδίδεται λόγω της χώρας του, ενός σχεδίου για μια περαιτέρω νομοθετική υποβάθμιση της προστασίας που αποδίδει η προσφυγική ιδιότητα επειδή η Τουρκία και το Ιράν θα θεωρηθούν και ακόμα πιο τυπικά «ασφαλείς τρίτες χώρες», αλλά ο 19χρονος Αφγανός θα μπορούσε το ίδιο καλά να είναι 19χρονος Πακιστανός ή Νιγηριανός καταδικασμένος από την αρχή σχεδόν σίγουρα να αποκλειστεί από την προσφυγική προστασία. να καταλήξει ομοίως απελάσιμος και χωρίς χαρτιά, κρατούμενος σε κάποιο κολαστήριο. Άλλοι και άλλες σαν αυτόν υπέμειναν και υπομένουν την εξορία και τον στρατοπεδικό εγκλεισμό στα νησιά περιμένοντας αν θα θεωρηθούν ευάλωτοι ώστε να προχωρήσουν, με το κράτος να δίνει σε κάθε προσφύγισσα όλο το χρόνο για το «δικαίωμα» να την βιάσουν όπου το ίδιο θα «προστατέψει» κατόπιν την ευαλωτότητά της δίνοντας της σπίτι μέσω κάποιας Άρσις για λίγους μήνες και πετώντας την κατόπιν στο δρόμο, με το κράτος να δίνει σε κάθε «μόνο άντρα» όλο το χρόνο για το «δικαίωμα» να κόψει τις φλέβες του ώστε να θεωρηθεί ευάλωτος ή απλώς επειδή δεν αντέχει άλλο. Το ελληνικό κράτος δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναβοσβήνει τη συνθήκη της Γενεύης και την πρόσβαση στο άσυλο ανάλογα με «υβριδικές απειλές» και κωρονοϊούς, δεν είχε πρόβλημα να χρησιμοποιεί παλαιότερα την αίτηση ασύλου (ροζ κάρτα) που εξεταζόταν μετά από 10 χρόνια σαν υποκατάστατο νομιμοποιητικού εγγράφου, ακόμα όμως κι αν το σύστημα ασύλου του λειτουργούσε «τέλεια και ιδανικά», το ελληνικό κράτος σκόπιμα δεν διατηρεί καμία ανοιχτή διαδικασία νομιμοποίησης για τους/τις μετανάστ(ρι)ες, το ελληνικό και κάθε πρωτοκοσμικό κράτος σκόπιμα διατηρεί την μετακίνηση των πιο φτωχών και κακοποιημένων στρωμάτων του παγκόσμιου πληθυσμού παράνομη και επικίνδυνη.
Τέλος φαίνεται πως η βασική πολιτική του ελληνικού κράτους και των παρατρεχάμενών του (Ύπατη Αρμοστεία, Δήμος Αθήνας, ΜΚΟ) για το ζήτημα της αστεγίας των ξένων είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ξεκινάς από μια Μόρια, καταλήγεις σε μια Βικτώρια (κάποιοι λίγοι/ες από τη «φάρα» σου θα καταλήξουν επίσης σε μια Βικτώρια έχοντας όμως περάσει για λίγο από το «Εστία») και μετά από εκεί σε ένα νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αττική, όπου και θα είσαι πάλι άστεγος/η αλλά μακριά από το κέντρο της πόλης. Ο Δήμος Αθήνας, παρόμοια με τις ΜΚΟ, συμμετέχει μέσω της αναπτυξιακής του εταιρίας στη στέγαση των ελάχιστων εξυπηρετούμενων του «Εστία» τρώγοντας ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα αλλά αρνείται να δεχθεί αιτούντες άσυλο και αναγνωρισμένους πρόσφυγες στην δικιά του δομή για τους αστέγους, τον ΚΥΑΔΑ καθώς οι ξένοι άστεγοι «δεν είναι αρμοδιότητά του».
Εμείς πιστεύουμε ότι ΜΠΟΡΕΙ να βρεθεί κοινωνικά δίκαιη λύση στο πρόβλημα της στέγασης και των εγγράφων του 19χρονου και των χιλιάδων άλλων εκτοπισμένων. Δεν λείπουν τα σπίτια και τα χρήματα για κάτι τέτοιο, λείπει η πολιτική βούληση των κρατών που κατανέμουν τους πόρους τους σύμφωνα με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων της πολεμικής, της «ανθρωπιστικής» βιομηχανίας και άλλων. Με κινήσεις σαν αυτές, η ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ παίρνει ξεκάθαρη θέση στον ολοκληρωτικό νομικό, κοινωνικό και στρατιωτικο-αστυνομικό πόλεμο που δέχονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Σε αυτόν τον πόλεμο θα μας βρουν απέναντί τους. Στηρίζουμε την στάση εργασίας των εργαζόμενων της ΑΡΣΙΣ, καλούμε τις/ους εργαζόμενες/ους των ΜΚΟ να εναντιωθούν στις απάνθρωπες και ρατσιστικές εξώσεις, να μην τις υλοποιούν και να τις μπλοκάρουν όταν υλοποιούνται από τις διοικήσεις ή άλλους συναδέλφους.
Να κάνουμε περιττό των κόσμο που φτιάχνει περιττούς και υποτιμημένους ανθρώπους.
