Ανταπόκριση από τη διαδήλωση στο camp του Ελαιώνα
Το Σάββατο 3/10 πραγματοποιήσαμε διαδήλωση από το μετρό του Ελαιώνα προς το camp προσφύγων του Ελαιώνα. Σκοπός μας ήταν να παραδώσουμε είδη πρώτης ανάγκης, αμφισβητώντας τον «υγειονομικό αποκλεισμό» των μεταναστών/στριών μέσα στη φυλακή του camp, και να υποστηρίξουμε τις πολιτικές μας θέσεις που στρέφονται ενάντια στον αντιμεταναστευτικό πόλεμο Ελλάδας-Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενάντια στην ίδια την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/στριών, υπέρ των κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών για χαρτιά, υγεία, στέγαση, εκπαίδευση, ίσα εργασιακά δικαιώματα, ελευθερία κίνησης για όλες και όλους.
Η πορεία μας μπήκε στην Ιερά Οδό και κινήθηκε με κατεύθυνση το camp, μέχρι που ανακόπηκε από διμοιρίες παραταγμένων δυνάμεων των ΜΑΤ και μία κλούβα που έκλεινε το δρόμο. Για αρκετή ώρα βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι/ες μπροστά από την κλούβα ζητώντας να παραδώσουμε τα είδη πρώτης ανάγκης στις μετανάστριες και τους μετανάστες του camp χωρίς τη μεσολάβηση της διοίκησης, άλλων κρατικών θεσμών και ΜΚΟ. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο camp του Ελαιώνα, πριν ακόμα τις κυβερνητικές αποφάσεις που όρισαν το δεύτερο «lock down» για τα camps, ίσχυε η απόλυτη απαγόρευση της οποιαδήποτε πρόσβασης αλληλέγγυων στο camp, όπως και η απαγόρευση της οποιασδήποτε δυνατότητάς τους να παραδώσουν είδη αλληλεγγύης σε μετανάστες/στριες. Η νέα κυβερνητική απόφαση του lockdown στα camps ολοκλήρωσε τον αποκλεισμό, γενικεύοντας την απαγόρευση και στους ίδιους/τις ίδιες τους/τις μετανάστες/στριες. Έτσι λοιπόν, το «ανοιχτό camp» του Ελαιώνα μετατράπηκε ουσιαστικά σε φυλακή, στην οποία απαγορεύεται τόσο η έξοδος των μεταναστ(ρι)ών όσο και η είσοδος αλληλέγγυων, ενώ δεν ισχύουν καν επισκεπτήρια που ισχύουν στις φυλακές.
Έχοντας μπλοκάρει τη πρόσβαση της διαδήλωσής μας από το χώρο μπροστά από το camp, και μην επιτρέποντάς μας οποιαδήποτε οπτική ή άλλη επικοινωνία μας με μετανάστες/στριες, η αστυνομία και η διοίκηση, υπό την πίεση της διαδήλωσης και εκτιμώντας το πολιτικό κόστος του απόλυτου αποκλεισμού οποιασδήποτε προσφοράς ειδών πρώτης ανάγκης από αλληλέγγυους/ες σε μετανάστες/στριες, προσπάθησαν να βρουν κάποια εναλλακτική. Μια εναλλακτική που θα έδειχνε, κάπως, κάποιο «ανθρώπινο πρόσωπο», παρά τον αποκλεισμό μας ακόμη και από το χώρο μπροστά από το camp. Αφού αρνηθήκαμε να παραδώσουμε τα είδη πρώτης ανάγκης σε αντιπροσώπους που θα έρχονταν στο μέρος στο οποίο ήμασταν αποκλεισμένοι/ες, τελικά η αστυνομία και η διοίκηση επέτρεψαν σε κάποια άτομα να παραδώσουν τα αγαθά σε μετανάστες/στριες μπροστά από το camp. Με κριτήριο την άμεση υλική και πολιτική επικοινωνία μας με μετανάστες/στριες του camp, κάποια από εμάς προσεγγίσαν λοιπόν το χώρο μπροστά από το camp, μοιράζοντας τα πολιτικά μας κείμενα και με μικροφωνική που ακουγόταν σε διαφορετικές γλώσσες πίσω από τα κάγκελα της πύλης, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένα δεκάδες άτομα που είναι έγκλειστα στο camp. Οι φύλακες της πύλης, που άφηναν πολύ περιορισμένο αριθμό μεταναστ(ρι)ών να βγουν από την πύλη του camp, κάποιες στιγμές παραμερίστηκαν και προσπεράστηκαν από την πίεση και την κίνηση των μεταναστ(ρι)ών προς την έξοδο, που διεκδικούσαν την ελευθερία τους, την επικοινωνία μαζί μας και κάποια είδη πρώτης ανάγκης που έχουν ανάγκη, όπως βρεφικά είδη και τρόφιμα.
Φυσικά, όσα είχαμε να προσφέρουμε είναι πραγματικά ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες των μεταναστών/στριών, που βιώνουν τον εγκλεισμό, την ακραία κοινωνική περιθωριοποίηση και την όλο και μεγαλύτερη οικονομική και εργασιακή τους υποτίμηση. Όσο το camp του Ελαιώνα και κάθε camp παραμένει στην ύπαρξη, όσο αναπαράγεται το σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης, ο πόλεμος και η εργοδοτική εκμετάλλευση που στρέφονται ενάντια σε μετανάστες/στριες, οι αναγκαίες σχέσεις εμπιστοσύνης που θα οικοδομούν οι κοινότητες αγώνα ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών δεν θα αρκούν.
Αυτό που θέλαμε με αυτή τη διαδήλωση, πέρα από τη μικρή υλική αλληλεγγύη και την πολιτική εναντίωσή μας στην στρατιωτική διαχείριση των χιλιάδων μεταναστών/στριών ως πλεονάζοντα και εχθρικό πληθυσμό, είναι να δώσουμε ορατότητα σε αυτό που συμβαίνει. Να δώσουμε ορατότητα στον δολοφονικό αποκλεισμό, με ή χωρίς «υγειονομικά» επιχειρήματα (Covid-19), τον οποίο προωθούν και αναπαράγουν το ελληνικό κράτος, η Ευρωπαική Ένωση, ο ΔΟΜ και άλλοι θεσμικοί παράγοντες που πουλούν «ανθρωπισμό» από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική μέχρι τον υγρό τάφο της Μεσογείου, τον Έβρο, τα νησιά του Αιγαίου, το κέντρο της Αθήνας.
Θέλαμε να δώσουμε ορατότητα σε αυτό που συμβαίνει, και στην αντίσταση απέναντι σε αυτό.
Οι δυνάμεις μας ήταν και είναι μικρές, όμως το δίκιο των κοινών αγώνων ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών για μια καλύτερη και ελεύθερη ζωή είναι πολύ μεγαλύτερο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο πόλεμος, η εκμετάλλευση, πρέπει να ηττηθούν, και οι αγώνες εναντίον τους πρέπει συνεχιστούν, να οργανωθούν και να κλιμακωθούν ήδη σήμερα. Σε σύνδεση με άλλους κοινωνικούς αγώνες, τους εργατικούς αγώνες, τους μαθητικούς αγώνες, τους φεμινιστικούς αγώνες, τους αγώνες για καλύτερη εκπαίδευση και υγεία, τους αντιμιλιταριστικούς και αντιπολεμικούς αγώνες, τους αγώνες των έγκλειστων κοινωνικών και πολιτικών κρατούμενων.
Απαιτούμε
Να σταματήσει ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε, και όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό
Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-camps και «hot spot» και να αντικατασταθούν με πραγματικά ανοιχτές, κοινωνικές δομές για άστεγους και περιθωριοποιημένους μετανάστες/στριες και ντόπιους μέσα στον ιστό των πόλεων.
Χαρτιά, υγεία, οικονομικό επίδομα, στέγαση, ισότιμη εργασία και εκπαίδευση για όλες και όλους