https://www.facebook.com/solidaritymigrants/posts/232940211661849
Τις προηγούμενες μέρες επισκεφτήκαμε το camp της Μαλακάσας, για να παραδώσουμε φάρμακα σε μετανάστες/στριες μετά από συνεννόηση μαζί τους, για να μάθουμε περισσότερα για το θάνατο του μικρού προσφυγόπουλου που απασχόλησε τα ελληνικά ΜΜΕ πρόσφατα, και για να συζητήσουμε γενικότερα με τους έγκλειστους και τις έγκλειστες.
Για το θάνατο του παιδιού: Όσον αφορά το θάνατο του παιδιού, μάθαμε ότι συνέβη στο Μαλακάσα 2 (το δεύτερο, ακόμα πιο αστυνομικά φυλασσόμενο camp, το οποίο απαγορεύεται να φωτογραφήσεις απέξω). Πάνω στο παιδί έπεσε φορτηγό που μετέφερε μπάζα, χαλίκια κτλπ αρκετών τόνων. Κατά τις επισκέψεις μας στα camp της Μαλακάσας έχουμε δει ότι δεν υπάρχει καμιά ιδιαίτερη προσοχή στην είσοδο και στην έξοδο των οχημάτων, που μπαίνουν στο camp για να ξεφορτώσουν. Ένας από τους μετανάστες που μιλήσαμε είχε μιλήσει με τους γονείς του παιδιού, που βρίσκονταν προφανώς σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η διοίκηση του camp υποσχέθηκε ότι «θα τους βοηθήσει σε ό,τι χρειαστούν», χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι μπορεί να τους πάνε κάπου εκτός camp. Αξίζει να σημειώσουμε, εδώ, πως τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις είχε δώσει η διοίκηση και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης στην οικογένεια του μετανάστη που είχε διαγνωστεί πως πέθανε από Covid-19. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προσπαθούν να κάνουν η διοίκηση και φορείς που συμμετέχουν σε αυτή, είναι να συγκρατήσουν το θυμό των μεταναστών και των μεταναστριών για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους στα camps. Όπως πληροφορηθήκαμε, ενδεχομένως γίνει κάποιου είδους συναυλία στη μνήμη του παιδιού από τις μετανάστριες και τους μετανάστες που μένουν εκεί.
Για την καθημερινότητα στο camp: Υπάρχει γενικευμένο πρόβλημα με τους ανθρώπους που δεν έχουν χαρτιά, ΑΜΚΑ κτλ, ότι σε κάποιες περιπτώσεις που πάνε στο νοσοκομείο αρνούνται να τους εξετάσουν. Αυτή τη φορά εμείς μάθαμε για δύο τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά, δερματικά ή άλλα ιατρικά προβλήματα, ενήλικες και παιδιά. Γνωρίζουμε πως το ελληνικό σύστημα υγείας αυτή τη στιγμή, με ευθύνη του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεων διαχρονικά, αδυνατεί να φροντίσει τους φτωχότερους ντόπιους (πολλοί από τους οποίους έχει αποδειχθεί ότι πεθαίνουν από Covid-19 ή άλλες ασθένειες έξω από κάθε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας), πόσο μάλλον μετανάστριες και μετανάστες που αποκλείονται από την ισότιμη υγειονομική περίθαλψη για ρατσιστικούς λόγους. Επιπλέον, τα ασθενοφόρα που υποτίθεται ότι έρχονται σε έκτακτες περιπτώσεις κάνουν πολλές ώρες να φανούν, ακόμα και όταν υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις ζωής και θανάτου.
Τέλος, οι μετανάστριες και οι μετανάστες μας είπαν ότι διάφοροι παράγοντες της διοίκησης του camp τους απειλούν έμμεσα ότι αν αντιδράσουν σε όλα αυτά, θα έχουν επιπτώσεις.
Με λίγα λόγια, κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τα camps συνειδητοποιούμε ότι ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεχίζεται αμείωτος, καθημερινά. Ένας πόλεμος με πραγματικά, καθημερινά θύματα, από τις δολοφονίες και τις επαναπροωθήσεις στον Έβρο και στα νησιά, μέχρι τον ρατσιστικό αποκλεισμό από την ισότιμη υγειονομική περίθαλψη των μεταναστριών και την υποτιμημένη, παράνομη εργασία τους για Έλληνες και Ευρωπαίους εργοδότες.
Η κοινωνική επίθεση των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στους καταπιεσμένους έγινε πρώτα στον μεταναστευτικό πληθυσμό, και τώρα μεταφέρεται προς το εσωτερικό, προς όλους και όλες εμάς, με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, lockdown, επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα.
Για αυτό οι κοινωνικοί αγώνες των ντόπιων και των μεταναστών απέναντι στα ελληνικά και τα ευρωπαικά αφεντικά, είναι ο μόνος δρόμος για τη συλλογική ανατίμηση των ζωών τους.
Ανοιχτά σύνορα, χαρτιά, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη για όλες και όλους. Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, Οικονομικό επίδομα και ισότιμες εργασιακές συνθήκες για ντόπιους και μετανάστες/στριες
—
Report from the camp in Malakasa about the death of the child and the daily lives of the enclosed migrants
In the last days, we visited the camp in Malakasa in order to deliver medicine to the migrants after communicating with them, to learn more about the death of the young refugee which has recently concerned greek media, and to communicate, in broader terms, with the enclosed.
Regarding the child’s death: In the matter of the child’s death, we found out that it happened in Malakasa 2 (the second, even more policed camp, that prohibits taking photos of it from the outside). A truck that was carrying tons of debris, gravel ect. fell onto the kid. During our visits to the camp in Malakasa, we have noticed that no particular attention is given during the entry and exit of vehicles, that come to the camp to unload. One of the migrants we talked to, had also talked to the parents of the child, who where obviously in a really bad psychological state. The camp’s administration promised to “help them in anything they might need,” without that meaning, of course, that they may be transferred somewhere outside the camp. It is worth noting that the exact same promises had been given by the administration and the International Organisation for Migration to the family of the migrant whose death had been diagnosed as Covid-19 related. In any case, what the administration and bodies that are part of it are trying to do is contain the migrants’ anger regarding the awful living conditions in the camps.
Regarding everyday life in the camp: There is a generalised problem regarding individuals without legal documents, AMKA ect.; when they go to the hospital they are, at times, refused examination. This time we found out about two such cases. There are people with serious dermal or other medical issues, adults and children. We know that at this point in time the greek health system, under the responsibility of the greek state and the governments (current and past), is unable to take care of the poorest locals (many of which, as it has been proven, are dying due to Covid-19 or other diseases outside of Intensive Care Units), let alone migrants who are excluded from equal healthcare for racist reasons. Additionally, ambulances that are supposed to come in emergency situations arrive many hours later, even when it’s a matter of life or death,
Lastly, the migrants told us that various heads of the administration have been indirectly threatening them with serious consequences, if they react to all that is happening.
In brief, every time that we visit the camps we come to realise that the anti-migration war of Greece and the EU is being continued unabated, daily. A war with real, daily victims; from the murders and the pushbacks in Evros and the islands, to the racist exclusion from equal healthcare of migrants and their underpaid, illegal work for the Greek and European employers.
The social attack of the capitalist states on the oppressed first took place on the migrant population, and is now being transferred to their interior, to all of us, with curfews, lockdowns, attacks on our labour rights.
For this reason, social struggles of locals and migrants towards the greek and european bosses is the only way towards the collective revaluation of our lives.
Open borders, papers, housing, healthcare for all. Close all concentration camps. Financial benefits and equal working conditions for locals and migrants.